-
Προστεθείτε στους 752 εγγεγραμμένους.
Μοιραζόμαστε έμπνευση, σοφία και σύνδεση εδώ:
Συνδεόμαστε μέσω Twitter;
Tweets από NewagemamaKατηγορίες
-
Πρόσφατα άρθρα
Αρχείο
Δημοφιλή άρθρα
Τι μας απασχολεί
- Josephine Wall
- new age
- parenting
- Αλαν Κοέν
- Ιζαμπέλ Φιλιοζά
- Μάνα
- Μεταμόρφωση
- Νικηφόρος Βρεττάκος
- Προσωπική δύναμη
- Πρωτοχρονιά
- Συναισθήματα
- Φόβος
- έκφραση
- έμπνευση
- αγάπη
- αγάπη και αποδοχή
- αγκαλιά
- αποδοχή
- αυτοεκτίμηση
- αυτοπεποίθηση
- αυτοσεβασμός
- γονείς
- γονείς και παιδιά
- γυναικεία δύναμη
- δημιουργικότητα
- διαφορετικότητα
- δύναμη
- εμπιστοσύνη
- ενθάρρυνση
- επικοινωνία
- επικοινωνία στην οικογένεια
- ευγνωμοσύνη
- ευτυχία
- ευχαρίστηση
- ζωντάνια
- θάρρος
- θετικές δηλώσεις
- μάνα και παιδί
- μαθήματα ζωής
- μαμά
- μητέρα
- μητρότητα
- μοίρασμα
- μπαμπάς
- μπαμπάς της νέας εποχής
- νοσταλγία
- οικογένεια
- οικογενειακή ζωή
- παιδί
- παιδιά
- παιδιά με αυτοπεποίθηση
- παιδιά με δύναμη
- παιδικά χρόνια
- παιδική ηλικία
- παιδικότητα
- παιχνίδι
- πατέρας
- πατέρας και γιος
- πατρότητα
- πληγωμένο παιδί
- πνευματικότητα
- ποίημα για τη μητέρα
- ποίηση
- ποίηση και ζωή
- προσφορά
- προσωπική ανάπτυξη
- σεβασμός
- σοφία
- συνδεδεμένοι
- σύνδεση
- τοκετός
- τρυφερότητα
- υποστήριξη
- χαρά
- χαρά ζωής
Blogroll
Μεταστοιχεία
Tag Archives: ποίηση
Ζει η απουσία
Μια ανάρτηση αφιερωμένη στη μνήμη του Βαγγέλη Γιακουμάκη Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα … Συνέχεια
Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ
Ετικετοποιημένο ποίηση, Βαγγέλης Γιακουμάκης, Γιάννης Ρϊτσος, Ποτέ δεν φεύγουν τα νεκρά παιδιά από τα σπίτια τους, ένα παιδί έφυγε από τη ζωή
3 Σχόλια
Μητρικό αλάτι…
«Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα, λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό. » – Νικηφόρος Βρεττάκος Αραιώνει η κίνηση στους δρόμους της Αθήνας όσο κυλάει το κουρασμένο καλοκαίρι. Από τη μια οι αδειανοί δρόμοι με ανακουφίζουν … Συνέχεια
Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ, Της καρδιάς
Ετικετοποιημένο παρηγοριά, πνευματικότητα, πνευματικότητα στην καθημερινότητα, ποίηση, ποίηση και ζωή, ποίηση και καλοκαίρι, ραστώνη, συνάντηση με τη θάλασσα, Νικηφόρος Βρεττάκος, άδεια πόλη, γενναιοδωρία της φύσης, δροσιά στην πόλη, διψασμένες ψυχές, η πόλη τον Αύγουστο, η μητρότητα στην ποίηση, ηρεμία στην πόλη, θάλασσα, θαλασσινό αλάτι, θαλασσινή αύρα, καλοκαιρινή μοναξιάά, λύτρωση, μάνα θάλασσα, μάνα και ποίηση, μάνα μητέρα μαμά, μαγεία της θάλασσας, μητρικό αλάτι, μητρική αγκαλιά, μητέρα θάλασσα, μοναξιά, νοσταλγία, Josephine Wall
Σχολιάστε
«Μαμά, τι θ’ απογίνουμε αν πεθάνεις;»
Κατά καιρούς απασχολεί τα παιδιά μου το ενδεχόμενο του θανάτου μου. Κάποιος συμμαθητής τους έχασε τη μανούλα του κι έτσι συνειδητοποίησαν πως η απώλεια του γονιού δεν υπάρχει μόνο στα παραμύθια, αλλά και στην πραγματική ζωή. Αναρωτιούνται επίσης με αγωνία … Συνέχεια
Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Μαμαδίστικα, Της καρδιάς
Ετικετοποιημένο πόνος, πώς να μιλήσουμε στα παιδιά για το θάνατο, πένθος, πατέρας, πατέρας και γιος στην ποίηση, παιδί, παιδί και θάνατος, παιδικό πένθος, ποίηση, ποίηση και παιδί, ποίημα, σπαραγμός, συλλογικός πόνος, τρυφερότητα, υποστήριξη, φόβος του θανάτου, όταν η μητέρα φεύγει από τη ζωή, Γεράσιμος Μαρκοράς, Φόβος, απώλεια, απώλεια της μητέρας, απώλεια μάνας, αθώοι φόβοι, ζωή και θάνατος, κοινή μοίρα, μαμά τι θα απογίνουμε αν πεθάνεις, μητέρα, μοίρασμα, ο φόβος της απώλειας του γονιού, ο χειρότερος φόβος, ορφάνια, ορφανό παιδί, οικογένεια, οικογένεια χωρίς μητέρα
6 Σχόλια
Το αλάτι της ζωής
«Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα, λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό. » – Νικηφόρος Βρεττάκος Λιγοστεύει ο κόσμος στους δρόμους της Αθήνας όσο κυλάει το κουρασμένο καλοκαίρι. Απ’ τη μια, οι αδειανοί δρόμοι μ΄ ανακουφίζουν γιατί … Συνέχεια
Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ, Της καρδιάς
Ετικετοποιημένο παρηγοριά, πνευματικότητα, πνευματικότητα στην καθημερινότητα, ποίηση, ποίηση και ζωή, ποίηση και καλοκαίρι, ποίημα για τη θάλασσα, ραστώνη, συνάντηση με τη θάλασσα, το αλάτι της ζωής, Νικηφόρος Βρεττάκος, άδεια πόλη, γενναιοδωρία της φύσης, δροσιά στην πόλη, διψασμένες ψυχές, η πόλη τον Αύγουστο, η γοητεία της θάλασσας, η θάλασσα στην ποίηση, η μητρότητα στην ποίηση, ηρεμία στην πόλη, θάλασσα, θαλασσινό αλάτι, θαλασσινή αύρα, καλοκαιρινή μοναξιάά, λύτρωση, μάνα θάλασσα, μάνα και ποίηση, μάνα μητέρα μαμά, μαγεία της θάλασσας, μητρικό αλάτι, μητρική αγκαλιά, μητέρα θάλασσα, μοναξιά, νοσταλγία, Josephine Wall
Σχολιάστε
Μια αγκαλιά θέλουμε όλοι…
Κάθε φορά που διαβάζω το ποίημα «Το σπάνιο δώρο» της Κικής Δημουλά, νιώθω να με αγγίζει ταυτόχρονα η τρυφερότητα και η οξύτητα της γραφής της. Σαν κάποιος να μ΄ αγκαλιάζει και να με χαστουκίζει την ίδια στιγμή. Αν και εδώ … Συνέχεια
Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Της καρδιάς
Ετικετοποιημένο παιδικό τραύμα, παιδικότητα, ποίηση, ποίηση και συναίσθημα, το σπάνιο δώρο, Ελένη Χατζηπουλίδου, Κική Δημουλά, αίσθημα εγκατάλειψης, αγάπη και αποδοχή, αγκαλιά για μεγάλους, αξία αγκαλιάς, κλάμα, κλάμα και μωρά, μωρά και αγκαλιές, μην αφήνετε να κλαίνε τα μωρά, μια αγκαλιά για όλους, μολών λαβέ
5 Σχόλια
Το καταφύγιο
Αν και σχεδόν καλοκαίριασε, η ανεμελιά δεν μένει πια εδώ. Οσο κι αν προσπαθώ να εστιαστώ στην καθημερινότητα και στις όμορφες στιγμές της κάθε μέρας, νιώθω συχνά να μην έχω κουράγιο να αναζητήσω την έμπνευση, τη σπίθα του αύριο, τη … Συνέχεια
Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Της καρδιάς
Ετικετοποιημένο ποίηση, ποίηση και αβεβαιότητα, ποίημα του Κωνσταντίνου, ποίημα για τη φυγή, ποίημα για την ελευθερία, ποίημα για την κρίση, σκοτεινό βλέμμα, το καταφύγιο, το κλίμα των ημερών, φυγή, φοβάμαι να ελπίσω, απόδραση, αγάπη το τελευταίο καταφύγιο, αγάπη το μόνο καταφύγιο, αδύνατον να καταλάβω, εγώ τι θέλω, ελευθερία, η ανεμελιά δεν μένει πια εδώ, κουρασμένο σώμα
2 Σχόλια
Απρόσκλητος επισκέπτης…
Ερχεται κάθε φορά απρόσκλητη. Με επισκέπτεται τις τελευταίες μέρες κάθε χρόνου που φεύγει. Κάνω διάφορα κόλπα να την ξορκίσω αλλά αυτή εκεί, με περιμένει. Στην αρχή την αγνοώ, υποκρίνομαι πως δεν υπάρχει. Κάποια στιγμή με κατακλύζει ολόκληρη και με αναγκάζει … Συνέχεια
Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Κοινή λογική, Της καρδιάς
Ετικετοποιημένο ποίηση, ποίηση και ζωή, ποίημα, όταν χάνεται η μάχη, όταν εγκαταλείπει η ελπίδα, όταν η χαρά δεν έρχεται τα χριστούγεννα, Νικηφόρος Βρεττάκος, Πρωτοχρονιά, Χριστούγεννα, απόσκλητος επισκέπτης, απογοήτευση, απογοήτευση και θυμός, αποδοχή, αρνητικά συναισθήματα στις γιορτές, αισιοδοξία μέσα στις δυσκολίες, γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου, γι αυτούς που δεν καταθέτουν τα όπλα, επιμένω πως ο κόσμος είναι όμορφος, ελπίδα, ελπίδα για το μέλλον, ενοχή, εορταστική μελαγχολία, θυμός. θλίψη, θεραπευτικό άγγιγμα, κατάθλιψη και γιορτές, μίγμα θλίψης θυμού, μελαγχολία, ντροπή, Kassi Kennedy
15 Σχόλια
Μια αγκαλιά θέλουμε όλοι
Κάθε φορά που διαβάζω το ποίημα «Το σπάνιο δώρο» της Κικής Δημουλά, νιώθω να με αγγίζει ταυτόχρονα η τρυφερότητα και η οξύτητα της γραφής της. Σαν κάποιος να μ΄ αγκαλιάζει και να με χαστουκίζει την ίδια στιγμή. Αν και εδώ … Συνέχεια
Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Της καρδιάς
Ετικετοποιημένο παιδικό τραύμα, παιδικότητα, ποίηση, ποίηση και συναίσθημα, το σπάνιο δώρο, Ελένη Χατζηπουλίδου, Κική Δημουλά, αίσθημα εγκατάλειψης, αγάπη και αποδοχή, αγκαλιά για μεγάλους, αξία αγκαλιάς, κλάμα, κλάμα και μωρά, μωρά και αγκαλιές, μην αφήνετε να κλαίνε τα μωρά, μια αγκαλιά για όλους, μολών λαβέ
4 Σχόλια
Μητρικό αλάτι
«Το πνεύμα μου, σαν ουρανός, σαν ωκεανός, σαν θάλασσα, λύνεται απόψε στο άπειρο χωρίς να βρίσκει αναπαμό. » – Νικηφόρος Βρεττάκος Λιγοστεύει ο κόσμος στην Αθήνα όσο κυλάει το κουρασμένο καλοκαίρι. Από τη μια οι άδειοι δρόμοι μ΄ανακουφίζουν γιατί επιτρέπουν σ΄όσους … Συνέχεια
Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Ζωή εδώ, Της καρδιάς
Ετικετοποιημένο παρηγοριά, πνευματικότητα, πνευματικότητα στην καθημερινότητα, ποίηση, ποίηση και ζωή, ποίηση και καλοκαίρι, ραστώνη, συνάντηση με τη θάλασσα, Νικηφόρος Βρεττάκος, άδεια πόλη, γενναιοδωρία της φύσης, δροσιά στην πόλη, διψασμένες ψυχές, η πόλη τον Αύγουστο, η μητρότητα στην ποίηση, ηρεμία στην πόλη, θάλασσα, θαλασσινό αλάτι, θαλασσινή αύρα, καλοκαιρινή μοναξιάά, λύτρωση, μάνα θάλασσα, μάνα και ποίηση, μάνα μητέρα μαμά, μαγεία της θάλασσας, μητρικό αλάτι, μητρική αγκαλιά, μητέρα θάλασσα, μοναξιά, νοσταλγία, Josephine Wall
3 Σχόλια
Βρες χρόνο να είσαι παιδί
Είχα χρόνια να διαβάσω το υπέροχο ποίημα «Βρες χρόνο» του Γιάννη Ρίτσου. Οταν το πρωτοσυνάντησα δεν είχα ακόμα παιδιά και η προσοχή μου εστιάστηκε στους τέσσερις πρώτους στίχους που μιλάνε για δουλειά, σκέψη και επιτυχία. Τώρα πια με μάγεψαν οι … Συνέχεια
Άρθρο δημοσιεύτηκε σε Της καρδιάς
Ετικετοποιημένο προνόμιο Θεών, παιχνίδι, παιδί στην ποίηση, παιδί και βιβλίο, παιδικότητα, πηγή δύναμης, ποίηση, ποιήματα, σκέψη, τρυφερότητα, χάδι, όνειρο παιδιού, Αυθεντικότητα, Γιάννης Ρϊτσος, Ζωή, Τέχνη, έμπνευση, έμπνευση μέσα από την Τέχνη, ένα παιδί ξυπνάει, ένα ποτήρι γάλα, αστέρια, αυθεντικά ανθρώπινος, αγάπη, αλήθεια, βρες χρόνο, βρες χρόνο να γελάς, βρες χρόνο να είσαι παιδί, βιβλίο μπροστά στο παιδί, γέλιο, γνώση, γνησιότητα, δύναμη, διάβασμα, δουλειά, ειρήνη, η αξία τού να είσαι παιδί, θεμέλιο γνώσης, καθημερινότητα, μυστικό νιότης, μυστικά ζωής, μαθήματα ζωής, μουσική της ψυχής, νιότη, ουρανός, Judy Mastrangelo
4 Σχόλια
Newagemama.com 