«Εχεις να κάνεις πολύ δρόμο κοριτσάκι, κ΄έχεις μονάχα δυο πεδιλάκια από ουρανό»

Για μένα αυτός ο στίχος είναι ό,τι πιο τρυφερό και μεγαλειώδες έχω διαβάσει για το συναίσθημα που κατακλύζει έναν μπαμπά μπροστά στην κούνια της  νεογέννητης  κόρης του. Ο μπαμπάς αυτός δεν είναι άλλος από το μεγάλο μας ποιητή  Γιάννη Ρίτσο,  που αφιέρωσε τη συλλογή του Πρωϊνό άστρο (1955) στη θυγατέρα του Ερη.

To έργο της Judy Mastrangelo μού φαίνεται ιδανική εικονογράφηση γι΄αυτήν την ανάρτηση

Δημοσιεύω μερικά αποσπάσματα του υπέροχου αυτού έργου – που πολύ πρόσφατα γνώρισα χάρη στον αναγνώστη του ιστολογίου i.tzika – για να το χαρούμε μαζί. Ο ίδιος ο ποιητής το έχει αποκαλέσει  «μικρή εγκυκλοπαίδεια υποκοριστικών«. Ξεχειλίζει από ομορφιά, στοργή, τρυφερότητα, περηφάνεια και λυρισμό και πιστεύω πως και τα παιδιά μας (ειδικά αν είναι κορίτσια) θα το αγκαλιάσουν με πολύ αγάπη. Τα μικρά παιδιά αντιλαμβάνονται πολύ περισσότερο από μας το βάθος, την αλήθεια και την ένταση του γνήσιου συναισθήματος, ακόμα κι αν η ποιητική γλώσσα ίσως  τους φανεί «παράξενη».

Κοριτσάκι μου, θέλω να σου φέρω
τα φαναράκια των κρίνων
να σου φέγγουν τον ύπνο σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα περιβολάκι
ζωγραφισμένο με λουλουδόσκονη
πάνω στο φτερό μιας πεταλούδας
για να σεργιανάει το γαλανό όνειρο σου.

Θέλω να σου φέρω
ένα σταυρουλάκι αυγινό φως
δυο αχτίνες σταυρωτές απ’ τους στίχους μου
να σου ξορκίζουν το κακό
να σου φωτάνε
μη μου σκοντάψεις, κοριτσάκι,
έτσι γυμνόποδο και τρυφερό
στ’ αγκάθι κ’ ενός ίσκιου.

Κοιμήσου.
Να μεγαλώσεις γρήγορα.
Έχεις να κάνεις πολύ δρόμο, κοριτσάκι,
κ’ έχεις δυο πεδιλάκια μόνο από ουρανό.
Κοιμήσου.

Το πρόσωπο της μητερούλας φέγγει
πάνω απ’ τους ρόδινους λοφίσκους τού ύπνου σου
εαρινό φεγγάρι
ανάμεσα απ’ τα στάχυα τής έγνοιας της
και τα τριαντάφυλλα των τραγουδιών μου.
Κοιμήσου, κοριτσάκι.
Είναι μακρύς ο δρόμος.
Πρέπει να μεγαλώσεις.
Είναι μακρύς
μακρύς
μακρύς ο δρόμος.

Κοριτσάκι
πώς τα φίλιωσες όλα, πώς τάσμιξες –
καμιά φωνή δε λέει μου «όχι»,
έτσι καθώς με δένεις
μ’ εχτρούς και φίλους
με τα παλιά και τ’ αυριανά
όλα αυριανά
κι όλα για πάντα.

Τα δέντρα ανθίζουν,
δεν ξέρουν γιατί,
ανθίζουν.
Τα λουλούδια δε νοιάζονται
να γίνουν καρποί,
γίνονται καρποί.
Κι εγώ τραγουδάω,
δεν ξέρω γιατί,
τραγουδάω.
………………..
Έχω ένα κοριτσάκι
έχω ένα κοριτσάκι.
Είμαι ένα δέντρο μες στη μέση τ’ ουρανού.
…………………

Κράτησέ με, κοριτσάκι,
με παίρνει ο αέρας
πάνω απ’ τα βουνά
ψηλά, ψηλά,
γαλανά φτερά,
φτερά, φτερά,
μια θάλασσα φτερά
η χαρά.
Κράτησέ με.
…………………..
Μονάχα το χαμόγελό σου
ένας ρόδινος κρίκος να πιαστώ.
Κράτησέ με.
……………………
Μια κίνηση
του τρυφερού χεριού σου
έσβησε μεμιάς όλο το μαύρο.
Έτσι παιδί που μ’ έκανες, παιδί μου,
πώς θα τα βγάλω πέρα από τους ίσκιους
που στέκουν και παραμονεύουν
πίσω από τ’ ανθισμένο σου χαμόγελο;
………………..
Γιατί δεν είναι, κοριτσάκι,
να μάθεις μόνο
εκείνο που είσαι
εκείνο που έχεις γίνει,
είναι να γίνεις
ό,τι σου λέει
κι ο ρόδινος καρπός που πέφτει
κι η μακρινή σελήνη
στον κοντινό καθρέφτη.
Άλλη χαρά
δεν είναι πιο μεγάλη
απ’ τη χαρά που δίνεις.

Διαβάστε  εδώ: ο Μίκης Θεοδωράκης μιλάει για τη σχέση του με το Γιάννη Ρίτσο.