Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έχουν παιδιά του Σαββατοκύριακου. Παιδιά που μοιάζουν με αεροπορικά εισιτήρια. Συγκεκριμένη ημέρα και ώρα άφιξης και αναχώρησης. Παραλαβή, Σάββατο πρωί. Παράδοση, Κυριακή βραδάκι.
Τα παιδιά του Σαββατοκύριακου δεν καταλαβαίνουν. Δεν το χωράει το μυαλουδάκι τους. Άδικα η μαμά λέει και ξαναλέει πως ούτε το πρώτο είναι ούτε το τελευταίο. Να, τόσοι συμμαθητές, τόσοι φίλοι. Ο Κωνσταντίνος, ο Πέτρος, η Λουίζα, ο Αλέξανδρος της διπλανής πόρτας και ο Νίκος που κάθεται στην «πεντάδα» στο σχολικό… Τόσα παιδιά…
Art: Helen Cottle
Τόσα παιδιά… «Η μισή τάξη, παιδιά χωρισμένων». Η άλλη μισή όμως; Αυτή! Αυτή την άλλη μισή ονειρεύονται τα παιδιά του Σαββατοκύριακου. Όταν γυρίσουν σπίτι, ο μπαμπάς είναι εκεί. Όταν πέφτουν να κοιμηθούν το βράδυ, ο μπαμπάς είναι εκεί. Όταν σηκώνουν πυρετό τη νύχτα, ο μπαμπάς είναι εκεί. Ό,τι και να γίνει, όποτε κι αν γίνει, ο μπαμπάς είναι εκεί. Τελεία. Παύλα.
Οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν ξεκίνησαν έτσι. Κάποτε ερωτεύτηκαν τη μαμά. Κάποτε, πίστευαν ότι θα ζήσουν και θα γεράσουν μαζί. Τα χρόνια πέρασαν. Γέρασαν. Χωρίς να ζουν μαζί.
Τίποτα δεν έγινε απότομα. Ανεπαισθήτως – όλα. Ο έρωτας ύπουλα γλίστρησε από τη χαραμάδα της εξώπορτας. Τα αγκαλιασμένα σώματα τα χώρισαν τα παγωμένα πόδια. Όσο οι φωνές δυνάμωναν, τα λόγια σβήνανε. Τα αποσιωπητικά πλήθαιναν. Οι παύσεις άπλωναν σαν επιδημία. Από το σπίτι πέταξε η ψυχή. Μπήκε το ψύχος.
Και ύστερα, η «συζήτηση». Η οριστική. Η τελεσίδικη. Καφές φίλτρου, τασάκια ξέχειλα στις γόπες και τα κλισέ. Δεν πάει άλλο. Δεν επικοινωνούμε πια. Εσύ φταις. Όχι, εσύ φταις. Ναι, αλλά εσύ πρώτος. Όχι, εσύ πρώτη. Θυμάσαι τότε που; Ναι, αλλά κι εσύ ξέχασες τότε που; Δεν μπορώ άλλο. Δεν αντέχω άλλο. Υπάρχει άλλος; Υπάρχει άλλη; Δεν είναι εκεί το πρόβλημα. Τότε, πού είναι το πρόβλημα; Ξέρεις πού είναι το πρόβλημα. Το πρόβλημα δεν είναι εκεί. Είναι αλλού το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι ότι δεν βρίσκω πού είναι το πρόβλημα, αλλά υπάρχει πρόβλημα. Δεν καταλαβαίνω πώς φτάσαμε μέχρι εδώ. Ούτε εγώ καταλαβαίνω. Αλλά φτάσαμε. Εδώ. Μέχρι εδώ. Μέχρι εδώ και μη παρέκει. Πού θα μείνεις; Σε ξενοδοχείο. Στους δικούς μου. Στον Θανάση που μόλις χώρισε. Μετά βλέπουμε. Και το παιδί; Τι θα πούμε στο παιδί;
Το παιδί δεν ξέρει. Δεν ξέρει ακόμα ότι τώρα, αυτή τη στιγμή που παίζει πάνω στο χαλί – αυτή ακριβώς τη στιγμή – γίνεται παιδί του Σαββατοκύριακου. Ο μπαμπάς και η μαμά μιλάνε στην κουζίνα χαμηλόφωνα. Η ζωούλα του γίνεται συντρίμμια. Δεν ξέρει. Δεν υποψιάζεται. Ο μπαμπάς θα φύγει. Η μαμά θα κλειστεί στο μπάνιο με πρησμένα μάτια. Δεν ξέρει. Δεν υποψιάζεται.
Art: GB
Τι θα του πούμε, αλήθεια; Τα κλασικά. Τα τυπικά. Τα προκάτ. Αγάπη μου, για λίγο καιρό, ο μπαμπάς θα φύγει από το σπίτι. Γιατί; Γιατί θέλει να μείνει μόνος του. Γιατί; Μη στεναχωριέσαι όμως, θα έρχεται να σε βλέπει. Γιατί; Και σε αγαπάει πολύ πολύ πολύ. Γιατί; Και οι δύο σ’ αγαπάμε και ό,τι κι αν γίνει, αυτό δεν αλλάζει με τίποτα, κατάλαβες, καρδούλα μου;
Όχι. Δεν κατάλαβε η καρδούλα. Η καρδούλα τσάκισε. Απλά. Γιατί να φύγει ο μπαμπάς; Μήπως φταίει εκείνο; Μήπως επειδή έσπασε το κρυστάλλινο βάζο με την μπάλα; Επειδή σκόρπισε τα αυτοκινητάκια του στο σαλόνι; Επειδή γίνεται μάχη, για να πλύνει τα δόντια του; Δεν θα το ξανακάνει. Δεν θα ξανασπάσει βάζο. Θα μαζεύει τα παιχνίδια του. Θα πλένει τα δόντια του. Κάθε βράδυ. Κάθε βράδυ, το υπόσχεται.
Τι θέλει αυτή η βαλίτσα δίπλα στον μπαμπά; Γιατί σκύβει και τον αγκαλιάζει; Τι είναι αυτά που του λέει; Ό,τι χρειαστεί, μέρα ή νύχτα, να το πάρει στο κινητό; Κι εκείνος θα έρθει αμέσως κοντά του; Θα τον πάρει μαζί του το Σάββατο; Θα τον φέρει πίσω την Κυριακή; Ποιο Σάββατο; Ποια Κυριακή; Ποιο Σαββατοκύριακο;
Εκείνη τη στιγμή! Ακριβώς εκείνη τη στιγμή από παιδί σκέτο, γίνεται παιδί του Σαββατοκύριακου. Του πρώτου Σαββατοκύριακου. Γιατί θ’ ακολουθήσουν πολλά, στα χρόνια που θα ‘ρθουν.
Πολλά Σαββατοκύριακα με ένα μικρό σακίδιο. Μέσα η αλλαξιά που έβαλε η μαμά. Οι πιτζάμες. Το φανελάκι και το βρακάκι. Τα παιχνίδια του. Η μύτη κολλημένη στο τζάμι. Να, σαν να ακούει το αυτοκίνητο του μπαμπά. Όχι, άλλο είναι. Ούτε αυτό. Ούτε εκείνο. Αργησε λίγο. Αργησε πολύ. Θα έρθει. Δεν θα έρθει. Δεν ήρθε. Καθόλου.
Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου έρχονται. Ανταλλάσσουν δυο ξέρες ατάκες με τη μαμά. Να τον προσέχεις, έχει ένα βηχαλάκι. Μην περπατάει ξυπόλητο. Και μην του αγοράσεις πάλι γαριδάκια και βγαίνω μετά εγώ η κακιά.
Καμιά φορά, οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου δεν έρχονται. Απλά, τηλεφωνούν. Κάτι τους συνέβη. Κάτι απρόοπτο. Την επόμενη φορά. Οπωσδήποτε. Εκατό τα εκατό. Υπόσχεται. Φιλάει σταυρό. Το άλλο Σαββατοκύριακο, ο κόσμος να χαλάσει. Ο μπαμπάς του Σαββατοκύριακου κλείνει το τηλέφωνο. Η μαμά της υπόλοιπης εβδομάδας, με μια σύσπαση χαμόγελου, του προτείνει σινεμά. Λούνα παρκ. Να πάει να παίξει με τον Νικήτα. Γαριδάκια. Ακόμα και γαριδάκια…
Το παιδί του Σαββατοκύριακου δεν απαντάει. Βγάζει τα παιχνίδια από το σακίδιο. Τα ακουμπάει πίσω στο ράφι. Δεν κλαίει. Δεν δακρύζει. Αλλά τώρα ξέρει. Τώρα, το ξέρει πολύ καλά. Εκείνο το βάζο δεν έπρεπε να το σπάσει. Ποτέ!
Πηγή: Από το βιβλίο της Ελενας Ακρίτα Γεννήθηκα ξανθιά, εκδόσεις Καστανιώτη, 2002.
……………………………………………
Το κείμενο είναι τόσο δυνατό, που προτίμησα να μην κάνω κανένα σχόλιο και καμιά εισαγωγή. Δε χρειάζεται, είμαι τόσο σίγουρη ότι σας έχει ήδη συνεπάρει με την αμεσότητά του.
Newagemama.com 
τρέμει το στόμα μου, τρεμουν οι λεξεις που δεν μπορω καν να εκφρασω, εστω και γραπτως, τρεμω για το επομενο παιδι του πρωτου σαββατοκυριακου…
απίστευτο..ένα κείμενο σίφουνας..με συνεπήρε..
υπέροχο!
Πόσο στενοχωριέμαι που βλέπω γύρω μου να αυξάνονται οι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου!!
´Οσο για την ´Ελενα Ακρίτα πάντα τόσο μα τόσο εύστοχη !!!
Δυστυχώς το φαινόμενο εξαπλώνεται… Μόνο και μόνο επειδή χάνουμε το σεβασμό για τον σύντροφό μας… για την εκπλήρωση του δικού μας εγωισμού… Τα παιδιά είναι τα θύματα της όλης κατάστασης…
δυστυχως τον δικο μας ΕΓΩ
……το πληρωνουν τα παιδια μας……
ειλικρινα δακρυσα….οι ισορροπιες ειναι τοσο μα τοσο λεπτες αναμεσα σε εμας και στα παιδια μας…ακομη λιγοτερος ο χρονος που διαθετουμε για εμας,για το συντροφο μας….
η καθημερινοτητα ,η ρουτινα,ποσο γρηγορα μας οδηγουν στο τελος….
ας αναλογιστουμε,ας προβληματιστουμε για τα παιδια μας, για εμας,για τη ζωη μας!!!!!
Εξαιρετικο το κειμενο, θα ελεγα συγκλονιστικο. ΟΜΩΣ το παιδι του Σαββατοκυριακου σιγουρα δε θα ειναι ευτυχισμενο με δυο γονεις να σφαζονται σε καθημερινη βαση. ΚΑΙ το βασικοτερο για μενα, δυο ανθρωποι που δεν αγαπιουνται πια ΔΕΝ γινεται να μεινουν μαχι για το καλο των παιδιων. Παρεμπιπτοντως και για να μην παρεξηγηθω, δεν εχω χωρισει.
ΕΛΕΟΣ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΑΝΕ ΠΑΙΔΙ ΑΦΟΥ ΤΟ ΚΑΝΑΝΕ ΝΑ ΒΡΟΥΝΕ ΛΥΣΗ .ΠΩΣ ΔΗΛΑΔΗ ΕΡΩΤΕΥΤΗΚΑΝΕ ΚΑΙ ΠΑΝΤΡΕΥΤΗΚΑΝ ΚΑΙ ΚΑΝΑΝ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΕΙΔΑΝ ΟΤΙ ΔΕΝ ΤΑΙΡΙΑΖΟΥΝ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΙΑ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΔΕΝ ΘΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΤΙΣ ΑΝΩΡΙΜΟΤΗΤΕΣ ΤΩΝ ΕΝΗΛΙΚΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΟΥ ΕΛΕΟΣ ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ Γ….. ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΟΥΝ ΛΥΣΗ
Συμφωνώ με την Λιάνα στο πρώτο σχόλιο . Υπάρχει όμως , ένα μικρό … «όμως» .
Όμως έχουμε μάθει , να χωρίζουμε πιο εύκολα απ’ ότι παλιά . Περάσαμε στην απέναντι όχθη απότομα σχεδόν . Δεν κάνουμε υπομονή όσο πρέπει , δεν καταφέρνουμε να σκεφτόμαστε λίγο και με το μυαλό του άλλου , δεν το συζητάμε αρκετά , και αν το συζητάμε , το κάνουμε με μόνο μπούσουλα την δική μας γνώμη , τα δικά μας θέλω , τον δικό μας υπέροχο και αλάθητο εαυτό …
Όσο για την οικονομική ανεξαρτησία της γυναίκας (τα λεφτά μου … και τα λεφτά σου), από πολύτιμο υπερόπλο κατά της ανισότητας και κατά της ανάγκης που κρατούσε μια δυστυχισμένη από τον γάμο της γυναίκα να μένει εκεί , μετατράπηκε σε κουκούλι , που μέσα του κρύφτηκε και τρέφεται αυτό το «θηρίο» που γεννάει κι αυτό … μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου .
+ 1.000.000 !!!!!
Δυστυχώς εχω πολλούς φίλους που είναι μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου και αλλους που γυρισαν πίσω. Ποτε δεν είναι αργά για μια ακόμη προσπάθεια. Γιατί το παιδί θα ξαναγεννηθεί με εναν μπαμπά που θα ξαναμπεί στην καθημερινότητα.
Αλλά και πόσοι είναι αυτοί που είναι τελικά μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου ενώ κοιμούνται στο σπίτι. Ποσοι δεν προλαβαίνουν να δούν τα παιδιά τους τις καθημερινές? Και γιατί δεν το κάνουν ?Γιατί απλά εχασαν τον λογαριασμό και νομίζουν οτι αν φέρουν 1 ή 1000€ παραπάνω θα εξισορροπήσουν την καθημερινή απώλεια της υπαρξής τους στα παιδιά τους. Πρωτος και καλύτερος εγώ γιατί σημερα δεν πρόλαβα, είχαν κοιμηθεί.
υπηρξα παιδι χωρισμενων γονιων και οχι του σαββατοκυριακου γιατι ο μπαμπας ηταν μακρια…αλλα το προτιμησα απο το να υπαρχει συνεχεια ενταση μεσα στο σπιτι και να μαλωνουνε.οταν μετα μεγαλες ποια με την αδερφη μου χαλαρωναμε στο σπιτι προσπαθουσαμε να αναλογιστουμε τι διαφορετικο υπηρχε…τελικα αυτο ηταν η ησυχια..μας ελειπε δεν την ειχαμε συνηθισει και μας εκανε εντυπωση.
οποτε προτιμω καποια παιδια να ειναι του σ.κυριακου απο το πληγωνεται καθε μερα η ψυχουλα τους απο καυγαδες και φωνες.το κειμενο με συγκλονισε..
Έκανα υπομονή, δεν έλεγα σε κανέναν τίποτα, κατάπινα τα πάντα,ανεχόμουν τα πάντα προκειμένου να μη φτάσω στο διαζύγιο…..ήρθε και αυτό αναπόφευκτα…..ευτυχώς τα παιδιά ήταν μικρά, 3 ετών και 6…..ημερών!!!!!!Ο πατέρας τους δεν είναι του Σαββατοκύριακου, είναι του …..ποτέ !!!!!Δεν τα βλέπει ποτέ, δεν συνεισφέρει σε τίποτα……Μήπως θα ήταν καλύτερα από αυτό που ζούν να είχαν ένα μπαμπά έστω και του Σαββατοκύριακου;;;;;;;;;;Ο 2ος σύζυγός μου τα έχει μεγαλώσει με απίστευτη αγάπη και αυτόν λένε μπαμπά, όμως έχουν μεγαλώσει πιά ,21 και 18, και ξέρουν οτι κάπου υπάρχει ο ….βιολογικός πατέρας τους που δεν θέλει να είναι ούτε του Σαββατοκύριακου!!!!!Πονάει αυτό πάρα πολύ και ας έχουν καλύψει όλες τις συναισθηματικές ανάγκες τους με τον »μπαμπά-πατριό»…….επειδή λοιπόν υπάρχουν και χειρότερα, ας εκτιμούμε έστω και τους μπαμπάδες του Σαββατοκύριακου……….Και κάτι άλλο ακόμα…ποιός τους εμποδίζει να είναι μπαμπάδες και άλλων ημερών;Γιατί αρκετές από εμάς τηρούν αυστηρά το γράμμα του νόμου και δεν δίνουν τα παιδιά στους μπαμπάδες -εφ’όσον το ζητούν και αυτοί-περισσότερες ημέρες;;;;;;;
ελα μου ντε?! Δεν το λες αυτο και στις υπολοιπες που το κανουν ετσι?
υπάρχουν κ παιδιά που δε γνώρισαν ποτέ πατέρα… όπως εγώ. ας ζούσε κ ας ήταν κ του Σαββατοκύριακου.
Πόσο δίκιο έχεις!!
πίστεψε με ίσως καλύτερα να είναι και στο λέω πολύ φιλικά…
ΕΓΩ ΠΑΛΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΦΕΡΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΜΠΑΜΠΑΣ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ ΕΚΑΝΑ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ!!!ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΚΕΡΔΙΣΑ….ΚΑΙ Η ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ ΤΗΣ ΑΛΛΗΣ ΠΛΕΥΡΑΣ ΑΥΤΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΦΥΣΙΚΑ ΑΠΟΛΥΘΗΚΕ ΩΣ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΗ ΔΙΟΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΡΕ ΝΑ ΠΕΙΣΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΟΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ!!!!!
Πόσο σε καταλαβαίνω….τα ίδια και ο αδερφός μου……η πρώην γυναίκα του, αφού δεν κατάφερε να απαγορεύσει να τα βλέπει κάθε 2ο Σαββατοκύριακο, έκανε το άλλο απίστευτο:αν δεν τα έφερνε πίσω ΑΚΡΙΒΩΣ την ώρα που έλεγε η απόφαση, έπαιρνε τηλέφωνο την αστυνομία για να τον καταγγείλει για αρπαγή ανηλίκου!!Όταν της εξηγούσε οτι καμιά φορά αργούσαν τα παιδιά να ξυπνήσουν από τον μεσημεριανό ύπνο και λυπόταν να τα τραβήξει απότομα από το κρεββάτι, η απάντησή της ήταν »να μη τα κοιμίζεις το μεσημέρι για να μην έχεις δικαιολογία»!!Έφτα σε σε σημείο να παίρνει τηλέφωνο 1 ώρα πρίν και να απαιτεί να μιλήσει για να ξυπνήσει τα παιδιά και να τα απειλεί και να τα εκβιάζεινα είναι στην ώρα τους πίσω γιατί αλλιώς πάει να πει οτι δεν την αγαπάνε!!!!!
Η κυρία αυτή έχει κάνει 3 γάμους !!!! ευτυχώς δεν έκανε άλλα παιδιά……
Οι περισσοτερες περιπτωσεις σημερα ετσι δεν ειναι? Τα ιδια και σε μενα ακριβως!
Πως γινετε ομως ολες οι επιμελειες να πηγαινουν με κλειστα ματια σε ολες αυτες τις «φοβερες και τρομερες μανουλες» και μαλιστα να υποχρεωνονται τα παιδια να πηγαινουν πισω στην μαμα τους ακομα και οταν τα ιδια δεν θελουν.
παλεψα να μη γίνει η κόρη μου παιδί του Σαββατοκύριακου. Ο μπαμπάς της είχε το ελευθερο να τη βλέπει όποτε θέλει. Εξαφανίστηκε για να ζήσει τον έρωτά του. Επέστρεψε, τα χρόνια που χάθηκαν όμως κρισιμα. Η κόρη μου αρνείται πλέον να γίνει παιδί του Σαββατοκύριακου. Δε θέλει να αφήνει τον χώρο της. Ο δικός μου εγωισμός ανυπαρκτος, Πρέπει να δεχτω τα πάντα απλά και μόνο επειδή είναι ο φυσικός της πατέρας; Αλλιως γίνομαι εγω η κακιά που δεν τον αφήνω να την πάρει;
Καθε τι έχει το τιμημά του: Εγώ έχασα την προσωπική μου ζωή, αυτός το παιδί του, μόνο που δε το έχει καταλάβει, ακόμα.
Τι γινετε ομως οταν η αποφαση διακστηριου υποχρεωνει το παιδι να παει ακομα και οταν το ιδιο δεν θελει?
Μακάρι να ήμουν εγώ εκείνο το παιδί… Αλλά τελικά οι γονείς μου δεν χωρίσαν και έφαγα όλη την ένταση, όλα τα μαλώματα, όλες τις αδικίες, όλους τους εκνευρισμούς, όλα αυτά.
Υ.Γ Και μένα το βάζο μου κόστισε πολύ…
Το κυριότερο αίτιο που φθάνουμε στο τέλος μιας τόσης ιερής σχέσης που είναι ο γάμος, είναι η έλλειψη κατανόησης, η αδυναμία μας ή η απροθυμία μας να καταλάβουμε τον άλλο, να μάθουμε καλά τον τρόπο που σκέφτεται, να αφουγκραστούμε τα λόγια του, το θυμό του, την κούραση του, να μάθουμε να τον ακούμε, να επικοινωνήσουμε όχι με κούφια λόγια, αλλά με το βλέμμα με την ανάσα του, με τα μισόλογά του!!!
Αλλά για να φθάσει κανείς εκεί πρέπει να αγαπά, αληθινά όμως, καρδιακά, θυσιαστικά, όχι σαρκικά και επιπόλαια. Να μπορεί ο άνδρας να σκέφτεται σα γυναίκα και η γυναίκα σαν άνδρας, να είναι το ζευγάρι αληθινό ανδρό-γυνο!!!
Χωρίς αυτά θα φθάσουμε αναπόφευκτα σε κείνα τα ανούσια και κοινότυπα αίτια διαζυγίων. Δεν με καταλαβαίνει ο άνθρωπός μου ανάμεσά μας υψώνεται τείχος παράξενο, παγερό, εφιαλτικό!!! Τι κρίμα!!! Με λίγη προσπάθεια με λίγη υποχώρηση, με πολύ υπομονή τα γλυκά ματάκια των αθώων αγγελουδιών δεν θα έπιαναν εκείνη τη παράξενη μελαγχολία, που σε λίγα χρόνια θα γίνει οργή με απρόβλεπτες συνέπειες!!!
Το εξαιρετικά συγκινητικό και υπέροχο αυτό κείμενο περιγράφει αυτό που πραγματικά συμβαίνει και όλοι ανεξαιρέτως οι σχολιαστές μιλούν για την πραγματικότητα… δεν μένεις σ’ ένα νεκρό γάμο εξ αιτίας των παιδιών, αλλά δεν φεύγεις απ’ αυτόν χωρίς να έχεις εξαντλήσει όλες τις μη εγωκεντρικές προσπάθειες για να βρεις μια λύση… οι γυναίκες είναι συνήθως αυτές που ζητούν διαζύγιο και η βασική αιτία των διαζυγίων είναι η απιστία του άνδρα… οι περισσότεροι άνδρες βολεύονται με τη σύζυγο στο σπίτι και την ερωμένη τα μεσημεράκια…
Ξέρω από προσωπική πείρα μια και είμαι στον β’ γάμο και παντρεμένη 30 χρόνια…έχω αποκτήσει δυο γιούς από κάθε γάμο, (τώρα είμαι και γιαγιά!) πως αν τα θεμέλια μιας σχέσης είναι γερά, το ζευγάρι μπορεί να βρει τη λύση…φτάνει και οι δυο να παραμερίσουν τον εγωισμό τους…
Δεν αγαπάμε, δεν αγαπάμε ούτε καν τους εαυτούς μας…και Αγάπη σημαίνει πως δεν είμαι κτητικός, δεν ζητώ αποκλειστικότητα, δεν είμαι ανταγωνιστικός, δεν ζηλεύω, κατανοώ και σέβομαι τον/την σύντροφο μου…
Μία περιγραφή στερεοτυπική όσο αληθινή κι ανθρώπινη που ακουμπά και την οπτική του παιδιού -δεν θίγει όμως τις επιπτώσεις του καρκίνωματος μιας διαλυμένης σχέσης πάνω στο συναισθηματικό του κόσμο. Ούτε βοηθά ίσως ενοχοποιεί κιόλας ιδιαίτερα μέλη που δεν ανήκουν στις κοινωνικά αποδεκτά οικογενειακές δομές (πχ πυρηνικη οικογένεια) όπως χωρισμένες μητέρες ή άλλα, να δουν ένα μέλλον με ελπίδα και αρωγή .
Ειμαι μπαμπας του Σαββατο- κυριακου . Και θα προτιμουσα να ειμαι και παιδι του ΣΚ . Γιατι βιωσα πολυ ασχημες καταστασεις απο τους γονεις μου που δεν θελησαν να χωρισουν μαλλον φοβηθηκαν να χωρισουν γιατι τι θα πουν τα παιδια. Ποσα » βαζα» εσπαγα, τιποτα .. στο τελος τους παρατησα γιατι δεν τους αντεχα. Και γι αυτο δεν θελησα να νιωθουν ετσι και τα παιδια μου. Τι ειναι καλυτερο δεν ξερω. Μια λυση μονο βρισκω να αλλαξουμε νοοτροπια. Το να εισαι πατερας η μητερα δεν σημαινει οτι πρεπει να εισαι και συγκατοικος η σεξουαλικος συντροφος. Α ναι και μια αλλη λυση….. να παρουμε βαζα που να μην σπανε. Πλαστικα με ψευτικα λουλουδια.
εγω που δεν θελω να γινω μπαμπας του Σαββατοκυριακου τι γινετε? Τι γινετε με το παιδι που η μανα του δεν συνδεθηκε ποτε με αυτον? Που θελω να τον εχω καθε μερα. Που θελω εστω οταν ειναι να φυγει βασει της αποφασης να χαιρετε που θα παει και στη μαμα του και οχι να κλαιει.
Με το παιδι αυτο τι θα γινει??
ενα κειμενο που κατηγορει με μεγαλο μισος τους αντρες που φευγουν απο ενα γαμο και τους αποδιδει τις ευθυνες ενος διαλυμενου γαμου.
δεν με ρωτησε κανεις αν θελω να ειμαι μπαμπας του σαββατοκυριακου.
δεν με ρωτησε κανεις πως αισθανομαι οταν επιστρεφω σε ενα αδειο σπιτι.
δεν με ρωτησε κανεις πως αισθανομαι οταν δεν ερχεται κανεις σε αυτο το σπιτι.
παρα μονο ενα κειμενο που με κατηγορει οτι ειμαι ο μπαμπας του σαββατοκυριακου.
ξερει κανεις αν αυτο ηταν η επιλογη μου;
ξερει κανεις αν αυτο με ποναει και ποσο;
ενας μπαμπας που δεν μπορει να μιλησει και να συμμετεχει ενεργα στη ζωη του παιδιου του.
ενας μπαμπας που χαρακτηριζεται καλος ή κακος γονιος απο υψος της διατροφης που δινει.
ενας μπαμπας που απλα πρεπει να ακολουθει οτι η μητερα του παιδιου του αποφασιζει και να μαθει να ζει με αυτο.
ενας μπαμπας που πρεπει να παιρνει αδεια για να ξεδωσει λιγο παραπανω με το παιδι του και να γυρισει πιο αργα, καθως το προγραμμα πρεπει να τηρηθει.
ενας μπαμπας που ακουει συνεχεια οτι δεν ειναι καλος.
ευκολο να ριξουμε το αναθεμα σε καποιον και μαλιστα πιο ευκολο σε αυτον που ο νομος τον εχει κρινει εξαρχης ως μη ικανο για την επιμελεια και τηνανατροφη του πειδιου του επειδη δεν αντεξε ή δεν ηθελε να εινα σε ενα γαμο που δεν μπορεσε να προχωτησει.
ξεχνα λοιπον η κυρια Ακριτα οτι δεν χωριζουμε απο τα παιδια μας και εξ αιτιας των παιδιων μας, χωριζουμε απο το συντροφο μας .
Ποναει πολυ η καθημερινοτητα και ακομα περισσοτερο οταν καποιος πολυ ευκολα κρινει αφυψηλου τους αλλους…..
ενας μπαμπας του σαββατοκυριακου που του το επεβαλαν
Ευστοχο το αρθρο της κ.Ακριτα,το ειχα διαβασει καποτε και στα ΝΕΑ αν δεν κανω λαθος.Αλλα θα ηθελα να πω,πως εκτος απο τους Μπαμπαδες του Σ/K υπαρχουν και μαμαδες του Σ/K Αλλα και μπαμπαδες ολης της εβδομαδας!Ευτυχως!!!!Κι αν η πλειοψηφια ειναι αυτη πο περιγραφει η κ.Ακριτα τοτε να πω πως η μειοψηφια που βιωνω με κανει ιδιαιτερα περηφανο.
Ο πατέρας του παιδιού μου δεν είναι μπαμπάς του Σαββατοκύριακου (Υπάρχει δικαστική απόφαση που του επιτρέπει να το βλέπει κάθε 2ο ΣΚ και μια φορά την εβδομάδα για 3ώρες). Το βλέπει μόνο μια φορά την εβδομάδα . Σημειωτέον ,ο ίδιος ζήτησε ασφαλιστικά μέτρα επικοινωνίας μετά από δυο χρόνια χωρισμού . Η απόφαση του δικαστηρίου του ΑΠΑΓΟΡΕΥΕ να το βλέπει στο χώρο του .(ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΦΙΛΗΣ ΤΟΥ) . Αρχικά ερχόταν στο σπίτι να το δει , εν απουσία μου , σύμφωνα με την απόφαση . Ξέρετε τι έκανε ? Μιλούσε ερωτικά με την συντροφο του στο τηλέφωνο και το παιδί 10 χρονών δεν το άντεχε και του έφυγε απ το σπίτι ! Ευτυχώς δεν έπαθε τίποτα !! Πείτε μου εσεις θα του εμπιστευόσασταν το παιδί σας ???????????????????????????