Ήταν δεν ήταν σαράντα κιλά και δεκαεπτά χρονών. Στεκόταν λίγο πιο αριστερά από τις ηλεκτρικές πόρτες του σούπερ μάρκετ. Αμίλητη με τα μικροκαμωμένα χέρια της, βυθισμένα στις τσέπες του πανωφοριού της. Δεκάδες άνθρωποι πέρασαν βιαστικά μπροστά της. Έβρεχε.  Τα δελτία καιρού είχαν δείξει εδώ και μέρες επιδείνωση.

Αλλοπρόσαλλες άμυνες, έκτακτα μέτρα. Συνήθως ανεπιτυχή. Πολλοί θυμοί στη μεγάλη πόλη και η καρδιά να μην ξέρει πώς να ντυθεί.

Σιγά σιγά αρχίζουν τα πρώτα πλάνα για τις γιορτές. Στολίδια και φωτάκια από τις αρχές ακόμα Νοεμβρίου. Εκβιάζεται, άραγε, η χαρά; Σε λίγο θα φωταγωγηθεί και η Σταδίου. Η πόλη της διαθεσιμότητας και της ανεργίας, θα προσπαθήσει να φορέσει τα καλά της. Σαν γυναίκα που θέλει να υποδεχθεί τον μεγάλο έρωτα. Δίπλα μου μια κοπελιά μιλάει στο τηλέφωνο για κάποιο Χριστουγεννιάτικο πάρτυ.

Αλήθεια, δεν είναι περίεργο; Οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη τις γιορτές χωρίς να ξέρουμε ακριβώς πώς να τις γιορτάσουμε. Κλείνουμε ραντεβού, πάρτι, ρεβεγιόν σε μαγαζιά, επισκέψεις στα κομμωτήρια. Δοκιμάζουμε να ξεπεράσουμε τη θλίψη μας. Υπάρχει, όμως, αλήθεια τίποτα πιο μελαγχολικό από μια γιορτή που δεν μπορείς να την γιορτάσεις γιατί η συμμετοχή σου σ’ αυτήν είναι από εφήμερη ως τυχαία;

Εκεί πια μιλάς για μοναξιά. Και όταν μιλάς για μοναξιά, δεν μιλάς για κάτι που επιλέγεις ή απορρίπτεις. Μιλάς για κάτι που απλώς υπάρχει και πρέπει να το αποδεχθείς. Είναι σαν να ξυπνάς ένα πρωί από ύπνο βαθύ και να λες θα χτίσω τη ζωή μου με αυτό αφετηρία. Με το να ξεκινάς τα Χριστούγεννα από το Νοέμβριο, που έχει μόλις τελειώσει το καλοκαίρι και να τα φτάνεις ως τις Απόκριες που και αυτές θα τελειώσουν το Πάσχα, για να ξεκινήσει ένα πρόωρο καλοκαίρι που θα τραβήξει ως τα επόμενα Χριστούγεννα, δεν κάνεις τίποτα άλλο από το να μεταμφιέζεις τις ημερομηνίες, προσβλέποντας σε μια γιορτή που πρώτα απ’ όλα δεν υπάρχει μέσα σου.

Photo: Magda Berny

Εξακολούθησε να στέκεται στο ίδιο σημείο παρόλο που η βροχή δυνάμωσε. Διασταυρώθηκαν τα βλέμματα μας.
-Πώς σε λένε;
-Ειρήνη
Σιωπή.
Προσπάθησε να μιλήσει διστακτικά.
-Είμαι ανύπαντρη και άνεργη μητέρα.

Από όποια γωνιά και να το κοιτάξεις είναι λάθος. Σκηνικό είναι τα ζαχαρωτά Χριστούγεννα, όλα περνούν και φεύγουν. Μου τελειώσαν τα ψέματα. Τα πήραν οι Μάγοι και μου αφήνουν για ενθύμιο τα δώρα τους, ενθύμια της φρίκης. Καλά θα κάνουμε να το πιστέψουμε ότι όσο υπάρχουν συνάνθρωποι που υποφέρουν, κανείς δεν θα είναι καλά. Κι αν φέτος χιονίσει, δίπλα στο μεγάλο δέντρο της πλατείας Συντάγματος, θέλω να πάω να φτιάξω ένα θλιμμένο χιονάνθρωπο. Θα του βάλω δυο κάστανα για μάτια. Θα του κάνουν παρέα όλοι οι περαστικοί ή οι μόνιμοι της πλατείας που τρίβουν τα χέρια τους για να ζεσταθούν. Για να μη νιώθει μόνος ανάμεσα σε τόσο κόσμο.

Πηγή: Από το  υπέροχο ιστολόγιο της Αννίτας  Λουδάρου http://ann-lou.blogspot.gr/