Με αφορμή τη συνάντηση των συμμαθητών 25 χρόνια μετά την αποφοίτησή μας από το Λύκειο, βρέθηκα για τρεις μέρες 500 χιλιόμετρα μακριά από την Αθήνα, στην κωμόπολη όπου μεγάλωσα, και την οποία αφήσαμε οικογενειακώς εδώ και μια εικοσαετία.
Νεραϊδούλα από την Kathy Crabbe
Ηταν μια βουτιά στις αναμνήσεις της παιδικής και εφηβικής ηλικίας, που έφερε στην επιφάνεια γεγονότα και εικόνες που είχαν ξεθωριάσει με το χρόνο: ο δρόμος όπου έκανα ποδήλατο για πρώτη φορά, το χαμόγελο της γειτόνισσας που ήταν το ίδιο κι ας είχαν περάσει από πάνω της δυο δεκαετίες, η αγαπημένη κρυψώνα στον κήπο πίσω από τις τριανταφυλλιές, όλα ήταν ακόμη εκεί!. Συνειδητοποίησα επίσης πως ό,τι μου δίνει χαρά σήμερα είναι απόηχος μιας αγαπημένης δραστηριότητας που είχα από παιδί και πώς κάποια ακόμη ανεκπλήρωτα όνειρά μου με περιμένουν από την εφηβεία.
Το παρελθόν δεν καθορίζει το μέλλον μας, σίγουρα όμως το επηρεάζει. Κι όσο δυσάρεστες στιγμές κι αν έχουμε ζήσει, σίγουρα υπάρχουν θησαυροί στο ντουλάπι των αναμνήσεών μας που περιμένουν να τους δώσουμε τη θέση που τους αξίζει στη ζωή μας.
Γι΄ αυτό, σας προτείνω να επισκεφθείτε με την πρώτη ευκαιρία τα μέρη όπου μεγαλώσατε. Οσοι ζουν μακριά μπορούν να προγραμματίσουν ένα ταξίδι προς τα εκεί. Κι όταν με το καλό βρεθείτε στα παλιά λημέρια, περιδιαβείτε συνειδητά στα οικεία μέρη και συντονιστείτε με το παιδί που σας περιμένει:
- Ποιες αγαπημένες αναμνήσεις έρχονται στη μνήμη σας?
- Ποιες εμπειρίες νιώθετε πως σας έχουν σημαδέψει?
- Ποιες δραστηριότητες της εποχής εκείνης εξακολουθούν να «μιλούν» στην καρδιά σας σήμερα?
- Ποιες ανάγκες έχουν εκπληρωθεί στη σημερινή σας ζωή και ποιες ακόμη περιμένουν?
Είναι ένα υπέροχο ταξίδι στη «βιβλιοθήκη του μυαλού» μας, εκεί που βρίσκονται αποθηκευμένα τα πιο αυθεντικά κομμάτια του εαυτού μας. Εμπρός λοιπόν να τα φέρουμε στο προσκήνιο και να τους δώσουμε τη θέση που τους αξίζει!
Το κείμενο αυτό γράφτηκε στα πλαίσια του μαθήματος Δημιουργικής γραφής με το συγγραφέα Ηλία Φλωράκη, στο Ashinart, το χειμώνα του 2009
Newagemama.com 
Καλή αρχή!!!
είναι περίεργο ή εμένα μου φαίνεται; το παρελθόν ζούμε τελικά; αυτό μυρίζουμε, αυτό αγγίζουμε, αυτό βλέπουμε ακόμα αν θες…σκέψου όταν κοιτάς ένα αγαπημένο πρόσωπο. το βλέπεις τώρα ή τότε; …Το ροζ δωμάτιο το παιδικό…το σχολείο σου…η μνήμη είναι τα ομορφότερα γυαλιά. Ελάχιστες στιγμές νομίζω ζούμε το τώρα ίσως αυτό να τις κάνει τόσο σημαντικές, η διαφορετικότητα. όσο για το μέλλον αυτό το καθορίζει μόνο και μόνο η σχέση του με το παρελθόν…πόσο θα του μοιάζει; πόσο θα διαφέρει;
Αυτά τα ολίγα μαμα μπλόγκερ, υπέροχος ο χωροχρόνος σου μαγκωμένος κάπου στα αόρατα κύματα του διαδικτύου ανάμεσα στην τόσο αληθινή ζωή και τις τόσο αδιαόρατες σκέψεις σου… ή μήπως είναι αντίστροφα αυτά;
Αχ, το σχόλιό σου μου ενεργοποίησε πάλι μια ανάμνηση από την παιδική ηλικία, ένα μότο που έβλεπα καθημερινά στο εξώφυλλο ενός τετραδίου με «κοριτσίστικα μυστικά»: «Οι όμορφες αναμνήσεις είναι φίλοι παντοτινοί».