Ερχεται κάθε φορά απρόσκλητη. Με επισκέπτεται τις τελευταίες μέρες κάθε χρόνου που φεύγει. Κάνω διάφορα κόλπα να την ξορκίσω αλλά αυτή εκεί, με περιμένει. Στην αρχή την αγνοώ, υποκρίνομαι πως δεν υπάρχει. Κάποια στιγμή με κατακλύζει ολόκληρη και με αναγκάζει να την αντιμετωπίσω.

Eργο της Kassi Kennedy

Είναι η μελαγχολία των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς. Αυτό το αφόρητο μίγμα θλίψης, απογοήτευσης, θυμού και ντροπής. Θλίψη για το όμορφο που αναγκάστηκα να αποχαιρετήσω. Απογοήτευση για το καλό που περίμενα και δεν ήρθε. Θυμός για τη διάψευση των προσδοκιών που είχα όταν πέρυσι τέτοια εποχή σχεδίαζα το μέλλον. Και ντροπή γιατί νιώθω  όλα τα παραπάνω, αφού υποτίθεται πως άνθρωποι σαν και μένα δεν καταθέτουν τα όπλα και παραμένουν αισιόδοξοι μέσα στις δυσκολίες.

Κassi Kennedy και πάλι. Εχει μια απόκοσμη ομορφιά το τοπίο με τα γυμνά δέντρα.

Φέτος λέω να μην παλέψω με τη μελαγχολία μου. Αφήνομαι να  παραδοθώ στην αγκαλιά της αμαχητί. Σκέφτομαι πως, αφού είναι τόσο επίμονη και τόσο συνεπής στο εορταστικό ραντεβού μας, κάτι σημαντικό έχει να μου πει. Της επιτρέπω να μου μιλήσει.

Παιχνιδίσματα του φωτός ανάμεσα στα δέντρα από την Κassi Kennedy

 Θα κλείσω προσωρινά αυτή την ανάρτηση με το  ποίημα «Γράμμα στον άνθρωπο της πατρίδας μου» του αγαπημένου Νικηφόρου Βρεττάκου, που «δανείστηκα» από το υπέροχο ιστολόγιο Ποιήματα. Το διάβασα για πρώτη φορά μόλις σήμερα και ένιωσα αυτό το χάδι στην ψυχή που μόνο η ποίηση μπορεί να δώσει όταν ο νους φοβάται και φλυαρεί. Δεν ξέρω τι οδήγησε τον ποιητή να το γράψει, μα εμένα μου φάνηκε πως το ‘γραψε γι΄ αυτούς που δεν διανοούνται να εγκαταλείψουν τη μάχη, ακόμα κι αν νιώθουν πως ο πόλεμος έχει χαθεί.

Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντός να μην του πεις πως μ’ εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια
που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πες τους από μένα, πες τους από τα δάκρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος!