Ενας μπαμπάς της νέας εποχής, ο Γιώργος,  μάς ανοίγει με τρυφερότητα την καρδιά του και μοιράζεται μαζί μας τa συναισθήματά του για τα γυρίσματα της ζωής του: την επαγγελματική του πτώση από την κορυφή του επαγγελματικού μπάσκετ, το  χωρισμό από τη γυναίκα του, την ανάληψη της ευθύνης για το μεγάλωμα των παιδιών του  και – πάνω απ΄ όλα – την προσωπική του απόφαση να ξαναμπεί δυναμικά στο παιχνίδι της ζωής, απ΄ όπου είχε παραιτηθεί για ένα διάστημα.

"Bροχή" από τον re 1lly, flickr

Ανοιξαν οι καταρράκτες του ουρανού. Στέκομαι στη στάση χωρίς ομπρέλλα, μέσα στη βροχή και περιμένω το λεωφορείο για να κατέβω στο Παγκράτι. Κάτι ηλικιωμένες κυρίες με κοιτάνε περίεργα έτσι που ξεχωρίζω ανάμεσα στον κόσμο, σαν στύλος της ΔΕΗ. Κάποιοι άντρες στην ηλικία μου μάλλον με αναγνωρίζουν: «Μια παλιά δόξα του ελληνικού μπάσκετ» θα σκέφτονται. «Ενας ξεπεσμένος θρύλος των ριμπάουντ» «Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις» συμπληρώνω… Το μόνο που έμεινε από το ένδοξο παρελθόν των διακρίσεων είναι τα μπασκετικά παπούτσια νούμερο 49 που ακόμα φοράω βρέξει χιονίσει…

Ηλθε επιτέλους το 054. Μεταμόρφωση – Περισσός. Επιβιβάζομαι στην πλατεία Τσιρακοπούλου, μαζί με τις κυρίες που μου φτάνουν μέχρι τη μέση. Πια μέση δηλαδή… Αυτή που κρύβεται πίσω από ένα σωσίβιο λίπους που φουσκώνει πάνω από τη ζώνη του παντελονιού. Πού είναι εκείνες οι εποχές που εδώ μπροστά ήταν σίδερο οι μύες…Από τότε όμως που σταμάτησα τις προπονήσεις και τον αθλητισμό πήρα την κάτω βόλτα.

Φωτογραφία της MariSther, flickr

Στάση «Αγορά». Βλέπω έξω γεμάτα τα καφέ και κόσμο μπροστά στις βιτρίνες. Ένα μπουκέτο κοριτσόπουλα μπαίνει μέσα στο λεωφορείο και φέρνει την άνοιξη. Ολες τους γύρω στα 17, όλο δροσιά και χάρη. Είναι καμιά τους ιδιαίτερα όμορφη? Οχι, αλλά «στα 17 και οι καλικάντζαροι όμορφοι φαίνονται» που έλεγε και ο παππούς μου. Ούτε που μου δίνουν σημασία. Αχ, πού ΄ναι τα χρόνια που μαζεύονταν γύρω μου σαν μελισσούλες παρακαλώντας για αυτόγραφα και φωτογραφίες…

Εκεί γύρω στα 17 ήταν και κείνη όταν γνωριστήκαμε μετά από τον πιο κρίσιμο αγώνα του Κυπέλλου το ΄93. Δεν υπήρχε περίπτωση να της αντισταθεί κανείς. Τόσο επιθυμητή, τόσο φουριόζα, τόσο τρελαμένη μαζί μου…

Στάση «Σχολεία», μπροστά στα Δημοτικά Σχολεία του Βύρωνα. Εδώ έρχονται κάθε μέρα τα παιδιά. Τους κακοφάνηκε στην αρχή που άφησαν το χλιδάτο Κολλέγιο Ψυχικού κι ήλθαν εδώ στη λαϊκή γειτονιά μαζί με τον παππού και τη γιαγιά, αλλά στην πορεία προσαρμόστηκαν μια χαρά. Αυτή μόνο δεν άντεξε την πτώση από το Ψυχικό στο Βύρωνα, από τη μονοκατοικία στο διαμερισματάκι…. «Απ΄ τα βόρεια στα νότια» που λένε και τα διδυμάκια τα κορίτσια μου, που στα δεκατρία τους χρόνια σκίζουν στην ομάδα του Αθηναϊκού και με βγάζουν ασπροπρόσωπο σε κάθε αγώνα. Τις πονάει που η μάνα τους μας άφησε και την κοπάνησε με τον λεφτά στο εξωτερικό. Δεν θέλουν ακόμα ούτε να της μιλήσουν στο τηλέφωνο, ούτε να διαβάσουν τα μηνύματά της.

Στάση «Φούρνος», στάση «Βουτζά», στάση «Δεληολάνης». Μ΄ έχουν πνίξει οι αναμνήσεις. Τη σκέφτομαι κι ακόμα μυρίζω το άρωμά της. Το λεωφορείο έχει γεμίσει κόσμο, ένα πλήθος ανθρώπων κάθε λογής. Να κατέβω εδώ και να περπατήσω καλύτερα προς το Αλσος Παγκρατίου.

Το πόδι μου αρχίζει πάλι να μ΄ ενοχλεί. Η υγρασία περονιάζει το παλιό μου τραύμα κι αυτό ξυπνάει. Μου θυμίζει πώς η ζωή μου κατέρρευσε σαν πύργος με τραπουλόχαρτα όταν χτύπησα κι έμεινα εκτός αγωνιστικής δράσης για ένα χρόνο. Ενας μόλις χρόνος ήταν αρκετός για να σβήσουν τα φώτα, να σταματήσουν τα χειροκροτήματα, να σε ξεχάσουν οι φίλοι και οι θαυμαστές, να σε κρεμάσει ο Σύλλογος, να σε πνίξουν τα χρέη…

"Χρυσός γίγαντας" από τον Josh Williams, flickr

Κατεβαίνω στη στάση της Χρεμωνίδου λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες, σπρώχνοντας κακήν κακώς τους άλλους επιβάτες. Καθαρός υγρός αέρας με χτυπάει στο πρόσωπο και στεγνώνει τα μάτια μου που έχουν βουρκώσει. Μπαίνω μέσα στο Αλσος για να κόψω δρόμο και αυτόματα μ΄ αγκαλιάζει η πρασινάδα των δέντρων. Μια σταλιά πάρκο ανάμεσα στο τσιμέντο κι όμως προσφέρει τόση ομορφιά. Νιώθω οικεία εδώ μέσα, ερχόμουν από πιτσιρικάς. Πότε για ραντεβού, πότε για παιχνίδι μετά το σχολείο.

Από το γηπεδάκι ανάμεσα στα πεύκα ακούγονται φωνές. Μια παρέα εφήβων παίζει μπάσκετ και δοκιμάζει τρίποντα. Τα πόδια μου με οδηγούν μόνα τους προς τα εκεί. Με μια δρασκελιά μπαίνω μέσα και πιάνω την μπάλα. Τα παιδιά με κοιτούν ξαφνιασμένα, αλλά είναι τέτοια η φόρα που έχω, που δεν έχουν άλλη επιλογή από το να παίξουν μαζί μου!

Νιώθω πως πετάω! Δεν υπάρχει για μένα τραυματισμός, πονεμένο πόδι, παρελθόν, μέλλον, τίποτα. Είμαι μόνο εγώ και το καλάθι δέκα μέτρα μακριά μου. Σουτάρω και βάζω τρίποντο. Όπως θα βάζω και στη ζωή μου από δω και πέρα. Γιατί μπαίνω πάλι στο παιχνίδι!