«Mε τις ιστορίες κοιμούνται οι μικροί και ξυπνάνε οι μεγάλοι» – Χόρχε Μπουκάϊ
Οταν πρωτοδιάβασα αυτή την ιστορία του Αργεντίνου συγγραφέα ένιωσα μια ευχάριστη έκπληξη από το μαγικό και ταυτόχρονα απλό τρόπο με τον οποίο συνδέει τα δυό αυτά οδυνηρά συναισθήματα. Και, χωρίς να ξέρω γιατί, μου φάνηκε πολύ απελευθερωτικό να γνωρίσω μέσα από την όμορφη διήγηση μια άλλη οπτική για τη σχέση της θλίψης με την οργή και αντίστροφα. Διάβασα την ίδια ιστορία στα παιδιά μου χτες το βράδυ και μου έκανε εντύπωση πόσο … αυτονόητη τους φάνηκε η σύνδεση που εμένα εξέπληξε. Μάλλον τα παιδιά έχουν το δικό τους μηχανισμό να αντιλαμβάνονται τη σοφία της ζωής, ενώ εμείς σα γονείς συχνά πιστεύουμε ότι χρειάζεται να τους εξηγούμε τα πάντα. Αναδημοσιεύω το κείμενο, με την προτροπή να το διαβάσετε κι εσείς στα παιδιά σας και να μοιραστούμε τις εντυπώσεις μέσα από τα σχόλιά σας:
Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο όπου οι άνθρωποι δεν μπορούσαν ποτέ να φτάσουν ή, ίσως, οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα χωρίς να το καταλαβαίνουν…
Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…
Ηταν, μια φορά κι έναν καιρό, μια πανέμορφη λίμνη. Μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά, όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων κι όλες οι σποχρώσεις των χρωμάτων λαμπύριζαν διαρκώς…
Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα. Και οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και, γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.
Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό. Αλλά η οργή είναι τυφλή ή – τέλος πάντων – δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας από το νερό το πρώτο ρούχο που βρήκε…
Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι δικό της αλλά της θλίψης…Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.
Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και, χωρίς καμιά βιασύνη – ή μάλλον χωρίς συνείδηση του χρόνου που περνάει – τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.
Στην όχθη συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν εκεί. Οπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει στη θλίψη είναι να μένει γυμνή. Ετσι, φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη: το φόρεμα της οργής.
Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή και θυμωμένη. Αλλά, αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση κι ότι πίσω από την όψη της οργής στην πραγματικότητα κρύβεται η θλίψη.
Πηγή: Χόρχε Μπουκάϊ, Ιστορίες για να σκεφτείς (εκδόσεις Οπερα, 1997). Οι υπέροχες φωτό προέρχονται από το αρχείο της Shakaya Leone.
Newagemama.com 
Το έχω διαβάσει στο παρελθόν αυτό το κείμενο και πραγματικά με εντυπωσίασε!
Δεν ξέρω αν ο Άγγελός μου θα καταλάβει το νόημα 100% γιατί είναι ακόμη μικρούλης, αλλά είναι καλή ιδέα και θα τη δοκιμάσω. Θα σε ενημερώσω για τα αποτελέσματα!
H αλήθεια είναι ότι είναι μικρός ακόμα, έχει καιρό μπροστά του να αντιληφθεί τι είναι θλίψη και 0ργή! Πολλά φιλιά!
Καταπληκτικό newagemama, τόσο αληθινό και τόσο δυνατό.
Το συναίσθημα της οργής είναι η θλίψη μεταμφιεσμένη, είμαι σίγουρη για αυτό εδώ και πολλά χρόνια και για αυτό σταμάτησα να είμαι οργισμένη για όλα όσα μου συμβαίνουν όταν πρωτοέκανα ψυχανάλυση (μετά το διαζύγιό μου). Η θλίψη είναι ένα έντονο συναίσθημα που πρέπει να βιώνουμε κάποιες φορές ώστε να «πιάνουμε πάτο» για να μπορέσουμε με όση δύναμη έχει ο καθένας μας, να ξανανέβουμε στην επιφάνεια της θάλασσας που ο καθένας μας αξίζει…
Καλή μας χρονιά εμπνευσμένη NaM 🙂
Σ΄ευχαριστώ, κι εμένα με άγγιξε πολύ αυτό το κείμενο. Τόσο σύντομο και τόσο δυνατό! Να είσαι καλά, με έμπνευση και ενεργητικότητα!
Υπέροχο παραμύθι , με νόημα και βγαλμένο απο τη ζωή..
πραγματικά πολύ όμορφο!!!
Ω! τί σύμπτωσις!
Σήμερα εξοργίστηκα με τη δική μου μητέρα, η οποία εξέφρασε τη δική της μεταμφιεσμένη θλίψη, με περίσσεια οργή επάνω μου.
Μέχρι να διαβάσω αυτό το υπέροχο κείμενο σκεφτόμουν πόσο βαθιά θλιμμένη πρέπει να είναι για να ξεστομίζει, αδίκως, οργισμένους χαρακτηρισμούς για την οικογένειά μου.
Τώρα προσπαθώ να εξηγήσω που πηγάζει η δική μου μεταμφιεσμένη θλίψη…
Η ψυχανάλυση θα θέσει για άλλη μια φορά υπεύθυνη την οργισμένη/θλιμμένη μάνα μου, και εγώ θα προσπαθήσω να σπάσω και πάλι αυτόν τον αέναο φαύλο κύκλο, πριν πάρει η μπάλα και τη δική μου κόρη…
Και δυστυχώς είναι μόλις 18 μηνών για να της διαβάσω το παραμύθι…
Εχεις απόλυτη ενσυναίσθηση του μηχανισμού μέσω του οποίου κουβαλάμε τα «κρίματα» της μάνας! Κι εγώ, όπως κι εσύ, νιώθω την ευθύνη απέναντι στα παιδιά μου να απελευθερωθώ από τον φαύλο κύκλο του πόνου που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. Για τα παιδιά μας ρε γαμώτο!
Τι ομορφο παραμυθι…τα παιδια αντιλαμβανονται πιο ευκολα τα πραγματα και στην πραγματικη τους διασταση.Φιλια και καλη εβδομαδα.
Εχεις δίκιο, τα παιδιά μας έχουν πιο ευαίσθητες κεραίες από μας. Μάλλον σιγά σιγά, μεγαλώνοντας, αναγκάζονται να τις αγνοήσουν σε κάποιο βαθμό και έτσι χάνουν την επαφή με την αυθεντικότητά τους. ¨Δουλειά» μας είναι και να τα βοηθήσουμε να κρατήσουν την επαφή με την εσωτερική πηγή γνώσης. Πολλά φιλιά!
πολύ όμορφη η ιστορία.. και πιστευω οτι τα παιδια με το παρθένο μυαλουδάκι τους – αντιλαμβάνονται τα πραγματα και τις καταστασεις πολυ απλουστερα κ πιο αληθινά απο εμας τους μεγαλους.
εχουν μεσολαβησει πολλα στο δικο μας μυαλό ωστε διαφορετικα συναισθηματα πολλες φορες να τα συνδυαζουμε με τρόπους πολύπλοκους. ενω το αυτονόητο ειναι μπροστα μας.
Αρκει να παρατηρησουμε ενα θυμωμένο παιδι… πόσο θλιμμένο γίνεται μόλις κουραστει να φωνάζει και να αντιδρα. Αλλα και το αντίθετο…ενα μονιμα θλιμμενο παιδι, καποια στιγμη θα αντιδρασει -θα ξεσπασει- θα θυμώσει..
Πόσο όμορφα το περιγράφεις! Κάνω μεγάλη προσπάθεια να οδηγήσω ξανά το νου μου στην απλότητα και την απλούστευση και τα βρίσκω μπαστούνια! Μ΄έχουν αλλοτριώσει τα πολλά χρόνια στα θρανία της εκπαίδευσης!
Τι όμορφη ιστορία! Και πόσο αληθινή…
Σ’ ευχαριστούμε Παναγιώτα.
Εξαιρετική ιστορία και πόσο αληθινή…
Σ’ ευχαριστούμε πολύ για όσα μας προσφέρεις.
Να είσαι πάντα καλά και να μας … ανοίγεις τα μάτια.
Το διάβαζα τώρα δυνατά για να το ακούει η μικρή μου. Είναι πολύ ωραία η ιστορία αλλά η μικρή είναι όλο ερωτήσεις τώρα!!!!