«Υπάρχει μια αόρατη δύναμη, μια πνευματική διάσταση που οδηγεί τη ζωή μας, όπως ένας στοργικός γονιός οδηγεί το παιδί του»- Pythia Peay
Aπό το αρχείο της Susun Weed
Ολες οι αναμνήσεις μας αποθηκεύονται στο σώμα μας. Κουβαλάμε την προσωπική μας ιστορία στον ιστό που συνδημιουργεί η συνείδησή μας. Παραμένει εκεί, σαν τράπεζα δεδομένων μέχρι να τη μεταλλάξουμε. Κουβαλάμε όμως κάτι πολύ περισσότερο από τα προσωπικά μας. Σε κάποιο επίπεδο κουβαλάμε, μέσα και γύρω από τα κύτταρά μας, το συλλογικό, όλους και όλα.
Το DNA των μιτοχονδρίων, το οποίο μεταφέρει τις καθημερινές δραστηριότητες του κυτταροπλάσματος των κυττάρων, κληρονομείται αποκλειστικά από τη μητέρα. Τα ίχνη όλης της ανθρώπινης φυλής μπορούν να ανιχνευθούν σε μια ομάδα γυναικών της Αφρικής. Το γεγονός αυτό δίνει βιολογική αξιοπιστία σε σωματικές εμπειρίες που δεν ταιριάζουν με τη λογική σκέψη.
Τα σωματικά συμπτώματα είναι η πύλη όχι μόνο για τον ατομικό μας πόνο, αλλά και για τον πόνο των άλλων, τον ευρύτερο συλλογικό πόνο. Ισως γι΄ αυτό ο πόνος της γέννας μεταμορφώνει τόσο ισχυρά και αμετάκλητα κάθε γυναίκα. Ισως γι΄ αυτό η μητρότητα (και η πατρότητα φυσικά) ευαισθητοποιεί τις κεραίες της καρδιάς μας σε τόσο υψηλό βαθμό που ταυτιζόμαστε μεμιάς με το συναίσθημα ενός άγνωστου ανθρώπου, ενώ το εύρος της κατανόησης του κόσμου μεταλλάσσεται κάτω από μια νέα οπτική: την οπτική της ενσυναίσθησης και της ανθρωπιάς.
Ενα αρχαίο κείμενο των Σούφι αποδίδει συναρπαστικά αυτήν ακριβώς την αρχέγονη γνώση, μιλώντας γι΄ αυτό που έχει να κάνει καθένας από μας:
"Οι εποχές της ζωής" από την Josephine Wall
«Ξεπεράστε κάθε πικρία που μπορεί να νιώθετε γιατί δεν ανταποκριθήκατε στo μέγεθος του πόνου που σας «ανατέθηκε». Σαν τη μητέρα του κόσμου, που κουβαλά τον πόνο του κόσμου στην καρδιά της, ο καθένας μας είναι μέρος της καρδιάς της και άρα επιφορτισμένος με ένα συγκεκριμένο μέρος αυτού του κοσμικού πόνου.
Μοιράζεστε το σύνολο αυτού του πόνου. Εχετε κληθεί να τον συναντήσετε με χαρά και όχι με αυτολύπηση. Το μυστικό είναι να προσφέρετε την καρδιά σας ως όχημα για να μεταλλαχτεί η κοσμική οδύνη σε χαρά».
Ο συγγραφέας Stephen Levine υποστηρίζει πως όταν ένας άνθρωπος καταφέρνει να απελευθερωθεί από την προσωπική του οδύνη, μειώνει και την οδύνη όλου του κόσμου. Οταν δίνουμε χώρο και χρόνο στον πόνο μας να εκφραστεί, συμβάλλουμε και στην απελευθέρωση του πόνου των άλλων. Βοηθάμε στο «κουβάλημα» της συλλογικής οδύνης και στην τελική μετάλλαξή της σε χαρά. Είμαστε πολλά περισσότερα απ΄ αυτά που νομίζουμε.
Δες ακόμη: Η μάνα της χρονιάς
Πηγές: 1. Stephen Levine, A year to live (Three Rivers Press, 1998), 2. Christian Northrup, Women’ s Bodies, Women ‘s Wisdom (Random House, 2010) 3. http://www.pythiapeay.com/
Newagemama.com 
Έχετε μια εκλεπτυσμένη πένα. Σας έχω προτείνει στην γυναίκα μου. Καλημέρα από τον ιστοχώρο σας.
Ευχαριστώ, τιμή μου. Οπως ξέρεις σε παρακολουθώ ανελλιπώς, γιατί εκτός από γνώσεις και μυαλό ξυράφι διαθέτεις σαρκασμό, κυνισμό και πένα αιχμηρή!
υπέροχη ανάρτηση από κάθε άποψη!
είναι αλήθεια όλα όσα λες
Το όνομα μου είναι, Αριστέα, είμαι 41 ετών ,μητέρα ενος αγοριού και ζω στα Τρίκαλα Θεσσαλίας. Το παρακάτω μήνυμα έχει γραφεί εδώ και πολύ καιρό , και δεν το έστελνα, θεώρωντας ότι κάνω κατάχρηση χρόνου & χώρου ,ενός ανθρώπου ,που δεν γνωρίζω.
Εχεις αρχίσει όμως να μου γίνεσαι οικία, και το mail θα ΄πρέπει να φύγει από τα Αποθηκευμένα & να καταλήξει στον παραλήπτη του.
——————————————————————————–
Αγαπητή newagemama,
σε ανακάλυψα πρόσφατα, ούτε καν 15ημέρες πριν, και τρέχω στο pc μου, γιά να δω μήπως υπάρχει κάποια νέα δημοσίευση.
Συγχαρητήρια, γιά τον τρόπο σκέψης & γραφής.
Ενα μεγάλο ευχαριστώ , γιατί μου έδωσες την ευκαιρία ,να γνωρίσω τον κόσμο των blogers μαμάδων.
Μέχρι τώρα , έβρισκα ότι υπήρχε σχετικό με πρακτικές συμβουλές, τι κάθισμα αυτοκινήτου να διαλέξουμε, προετοιμασίες
βάπτισης , φωτογραφίες κλπ κλπ κλπ.
Το πρώτο άρθρο σου που διάβασα, και που εξακολουθεί να είναι το αγαπημένο μου, είναι το Μητέρα του εαυτού μου.
Επεσα πάνω του τυχαία, δεν θυμάμαι πως, και έκανε μέσα μου, αυτό που λένε το «κλικ» και μετά άνοιξε μπροστά μου
ο όμορφος κόσμος του διαδικτύου , «γνωρίζοντας» τόσες ξεχωριστές και σημαντικές πρώτα απ’όλα γυναίκες-μαμάδες.
Ήσουνα η αφορμή και σ’ευχαριστώ.
Τώρα σχετικά με το τελευταίο : Οι μάνες μας , τα κύταρα μας, να προσθέσω εδώ κάποιο σχόλιο, γιατί στο site ,μετά τον δικό
σου τρόπο γραφής , δεν τολμάω.
Πιάνω τον εαυτό μου, να λέει εκφράσεις ή να κάνω κινήσεις με τον 2,5 χρόνων γιό μου, χωρίς πρώτα να τις σκεφτώ .
Αυθόρμητα και ασυνείδητα, όπως γιά παράδειγμα , να βάζω στο στόμα μου το δαχτυλάκι του, γιατί έχει χτυπήσει, και
να το ρουφάω, για να «τραβήξω» τον πόνο, όπως του λέω και όπως έλεγε σε μένα η μαμά μου.
Και ο πόνος περνάει , όπως περνούσε και σε μένα. Λογικό θα μου πείτε, γιατι μεσολαβούνε λίγα δευτερόλεπτα & ο
πόνος φεύγει. Το ξέρω ,το καταλαβαίνω το βρίσκω όμως τόσο όμορφο, να τρέχει σε μένα όταν χτυπάει, και γω να τον «γιατρεύω»
όπως εμένα η δικιά μου η μαμά.
Εχτές ήμουνα στην πρώτη μας συνάντηση με την Σχολή Γονέων & η ψυχολόγος που ήτανε μαζί μας, μας είπε ότι ο τρόπος
ανατροφης των παιδιών μας «πηγαίνει» πίσω μας , τρεις γενεές .Σε θυμήθηκα, το DNA που κουβαλάμε από την γιαγιά μας, την μητέρα μας
και το μεταδίδουμε στα παιδιά μας. Σε θυμήθηκα, και χαμογελούσα μόνη μου , στην συνεδρία.
Επίσης, έψαξα και βρήκα , κάτι που είχα γράψει γιά την μητέρα μου την οποία την έχασα πρόσφατα , σχετικά με τον πόνο
της απώλειας
ΠΙΣΤΕΥΩ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΞΕΠΕΡΝΙΕΤΑΙ ,ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΟ ΚΟΥΒΑΛΑΣ ΜΕΣΑ ΣΟΥ. ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΘΑ ΝΑΙ ΙΔΙΟΣ Ο ΠΟΝΟΣ.
ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΤΗΣ ΣΑΝ ΚΑΤΙ ΙΕΡΟ , ΣΑΝ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΕΣΥ ΝΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΞΕΙΣ!
ΚΡΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΙ ΔΩΣΤΗΝ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ!
Ευχαριστώ
Αριστέα
Αριστέα, είναι τιμή για μένα να υπάρχουν αναγνώστριες σαν και σένα για το μπλοκ μου. Τα όμορφα ενθαρρυντικά λόγια σου με συγκίνησαν βαθιά. Και χαίρομαι γιατί πιστεύω ακράδαντα αυτό που με κάθε ευκαιρία βροντοφωνάζω δικτυακώς:»Μαμάδες ενωμένες ποτέ νικημένες!»
Παράθεμα: Μια Μάνα για όλους μας | Newagemama.com
Παράθεμα: Ο γιος γράφει ποίημα στη μητέρα του | Newagemama.com
Παράθεμα: Ενας μπαμπάς γράφει ποίημα για τη μητέρα του | Newagemama.com
Παράθεμα: Ενας μπαμπάς γράφει ποίημα για τη μητέρα του | Newagemama.com