«To βασικό είναι να διατηρείς το βασικό ως βασικό» – Ανώνυμος
Εχω κουραστεί να ακούω συνέχεια συζητήσεις επί συζητήσεων για το τι «πρέπει» να κάνει η χώρα για να μη χρεωκοπήσει, για το τι «πρέπει» να κάνει ένα νοικοκυριό για να ανταπεξέλθει στην κρίση, για το τι «πρέπει» να κάνει ένας γονιός για να στηρίξει την οικογένειά του μέσα στην αβεβαιότητα, για το τι «πρέπει» να κάνει ένα παιδί της Β΄Δημοτικού για να μάθει από τα επτάμισι χρόνια του να λύνει αλγεβρικές εξισώσεις….Ο κατάλογος των «πρέπει» δεν έχει τελειωμό, όπως και οι απόψεις και οι συμπεριφορές των ανθρώπων.
Κουράστηκα επίσης να προσπαθώ και να αναρωτιέμαι ποιο είναι το σωστό για την οικογένεια, για τον άντρα μου, για τα παιδιά, για τη δουλειά, για….για…. Δεν θέλω να μάθω τίποτα άλλο, δεν θέλω να κάνω τίποτα περισσότερο από το να υπάρχω και να αναπνέω ως μια απλή ανθρώπινη ύπαρξη που είμαι. Ναι, πιστεύω πως αυτό είναι αρκετό!
Κόκκινα παπούτσια πάνω σε φύλλα χλόης, τι άλλο να ζητήσει κανείς? Εμπνευσμένη φωτό της orangeacid, flickr
Φυσικά για να το «αποδείξω» (…σιγά μην ξέφευγα τόσο εύκολα από τη συνήθεια να προσπαθώ να αποδείξω τα πάντα!), προσφεύγω στο μόνιμο καταφύγιό μου, την ποίηση. Και σας παραπέμπω στα Φύλλα Χλόης του σπουδαίου Ουόλτ Γουίτμαν, που με την πανίσχυρη δύναμη των λέξεων μας θυμίζει ακριβώς αυτό: η μαγεία και η ευχαρίστηση της ζωής έρχονται μέσα από την απλότητα της στιγμής που ζούμε όταν παύουμε να προσπαθούμε, να κυνηγάμε, να αγωνιζόμαστε, να προσδοκούμε. Μια στιγμή υπέρβασης από τη ματαιότητα του αγώνα είναι η πραγματική ανάσα που χρειαζόμαστε για να συνδεθούμε ξανά με την ουσία και την αλήθεια της ύπαρξής μας.
Υπάρχω όπως είμαι,
αυτό είναι αρκετό.
Κι αν κανένας στον κόσμο
δεν το ξέρει,
είμαι ευχαριστημένος.
Κι αν το ξέρουν όλοι,
είμαι ευχαριστημένος.
Ενας στον κόσμο το ξέρει
κι είναι ο πιο σημαντικός για μένα,
κι αυτός είναι ο εαυτός μου.
Κι αν γίνει αυτό που θέλω
σήμερα
ή μέσα σε δέκα χιλιάδες
ή σε δέκα εκατομμύρια χρόνια
με την ίδια χαρά θα το δεχτώ
και τώρα,
με την ίδια χαρά
μπορώ να περιμένω.
Το διαβάζω, το ξαναδιαβάζω, το ξαναξαναδιαβάζω και νιώθω καλύτερα. Θα το τυπώσω και θα το κολλήσω στον καθρέφτη μου για να το βλέπω κάθε πρωί.
Ισως και να το μοιράσω σε μερικούς συνανθρώπους που, σαν και μένα, αγωνιούν και τρέχουν προσπαθώντας να βρουν λύσεις για όλα, ματαίως φυσικά, γιατί «ενώ κάθεσαι ήσυχα χωρίς να κάνεις τίποτα, η άνοιξη έρχεται και το χορτάρι μεγαλώνει από μόνο του»!
Newagemama.com 
Ετσι είναι! Οπως το λες! και μου άρεσε που αναφέρθηκες στα Φύλλα Χλόης… αχ… παλιά αγαπημένα ποιήματα…
Αντίστοιχα πράγματα λέει και ο συχωρεμένος Μάνουελ Σοχ στο βιβλίο του «Παρατήρηση: το κλειδί για την ελευθερία»…
Πρόσφατα ανακάλυψα τον Γουίτμαν και έχω «κολλήσει». Το μεγαλείο της απλότητας σ΄όλο του το μεγαλείο!
Πολύ όμορφο!!
Δεν υπάρχει ευτυχια. Η ευτυχία ειναι η χαρά, η ικανοποιηση των μικρών καθημερινών στιγμών !!! 🙂
Γιατί μόνο μία ΑΝΑΣΑ…πάρε παραπάνω. Σαν πως κι αυτοί που έχουν την ευθύνη να λύσουν το πρόβλημα ξέρουν; κι αν ξέρουν μπορούν; κι αν μπορούν θα το κάνουν για το όφελος όλων;
Το έγραψα κι ΑΝΑΣΑΝΑ!
Εχεις δίκιο, χρειαζόμαστε πολλές ανάσες όχι μόνο μία! Kαι μαζί με την ανάσα να βγάζουμε και τον καημό από μέσα μας.
Κι όπως λέει μια international παροιμία που μου έστειλε η Daisymother, μια φίλη του μπλογκ, «Να φοβάσαι λιγότερο, να ελπίζεις περισσότερο. Να τρως λιγότερο, να μασάς περισσότερο. Να αναστενάζεις λιγότερο, να ανασαίνεις περισσότερο. Να μιλάς λιγότερο, να λες περισσότερα. Να μισείς λιγότερο, να αγαπάς περισσότερο. Κι όλα τα καλά είναι δικά σου»!
Υπέροχο το άρθρο σου και το ποίημα που παρέθεσες!!! Αντί να ενισχύουμε την αρνητικότητα που προσπαθούν να μας επιβάλουν «βομβαρδίζοντάς» μας από παντού με καταστροφολογίες, με σκοπό να μας αποπροσανατολίσουν από την εξεύρεση μιας λύσης, ας κοιτάξουμε όλοι γύρω μας να βρούμε κάτι απλό που μας δίνει χαρά, ας χαμογελάσουμε, ας πούμε στους δικούς μας ανθρώπους «σ΄αγαπώ» , ας τους αγκαλιάσουμε, για να αλλάξουμε σιγά σιγά όλοι μαζί το «κλίμα» και να το κάνουμε πάλι ευχάριστο. Καλό βράδυ 🙂
Πολύ ωραίο ποίημα με σπουδαία νοήματα, γιατί περιλαμβάνει συμπυκνωμένη όλη τη σοφία της ζωής. Κι εγώ «διάβασα» στο ποίημα το μεγαλείο της απλότητας αλλά και της μείωσης των επιθυμιών, των προσδοκιών και βέβαια του εγωισμού.
Μου βρήκες δουλειά, newagemama, να ψάξω να βρω κι άλλα ποιήματα του Γουίτμαν.
αυτο το αγχος μας να τα ελεγχουμε ολα…πολυ ομορφα τα γραφεις και συμφωνω…και μετα το ξεχναω κ παλι απο την αρχη…φιλια…
Πώς γίνεται να εκτιμώ την απλότητα, να θέλω την απλότητα, να γράφω για την απλότητα και το μυαλό μου να μπερδεύεται μονίμως κάνοντας περίπλοκα τα πιο απλά θέματα της ζωής! Πώς? Τουλάχιστον το αντιλαμβάνομαι όταν συμβαίνει…