Είναι η εκατοστή ανάρτηση του ιστολογίου και δεν σας κρύβω πως είχα εξαιρετικά μεγαλεπήβολα σχέδια γι΄αυτήν. Είχα ήδη μισοετοιμάσει δύο εναλλακτικά κείμενα που μου φαίνονταν ιδανικά για την περίσταση, ένα για το θάρρος – αρετή που πολύ εκτιμώ – και ένα για την ενθάρρυνση των παιδιών, που επίσης θεωρώ σημαντικό θέμα στην ατζέντα κάθε γονιού.
Οπως συνήθως γίνεται σ΄ αυτές τις περιπτώσεις, ήλθε η πραγματικότητα να με προσγειώσει και να με κατευθύνει αλλού: στη ζόρικη πλευρά της μητρότητας.
Είναι κάπου τρεις το πρωί και γράφω χειρόγραφα αυτές τις αράδες (όχι ακριβώς αυτές φυσικά, για τις ορίτζιναλ μιλάω) και μ΄ έχει κατακυριεύσει ένα πνιγηρό συναίσθημα: νιώθω παγιδευμένη. Κλεισμένη στο σπίτι όλο το τριήμερο, με τις δυο γοργονίτσες αδιάθετες μεν, αλλά ζωηρές και κοινωνικές – αφού είχαν καλέσει για παιχνίδι κι άλλες ζωηρές γοργονίτσες -, με έναν σύζυγο σφόδρα αναστατωμένο για τις διαστάσεις της οικονομικής κρίσης και με το λάπτοπ χαλασμένο, ομολογώ πως το μόνο που θέλω είναι να ξημερώσει και να πάω τρέχοντας στη δουλειά, ακόμα κι αν έχει έναν μέτρο χιόνι, ακόμα κι αν πρόκειται να μη σηκώσω κεφάλι για 8 ώρες από τα χαρτιά μου!
Φωτογραφία του andrewsulliv, flickr
Κι έτσι νομίζω πως ήρθε η ώρα να γράψω και για τη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού, γι΄ αυτό το ανελέητο συναίσθημα ασφυξίας και παγίδευσης, «σαν λιοντάρι σε κλουβί», που με πιάνει όταν περνάνε μέρες χωρίς προσωπικό χρόνο, όταν βρίσκομαι – με τη θέλησή μου φυσικά – στην «υπηρεσία» των άλλων και αφιερώνομαι σχεδόν αποκλειστικά στη δημιουργία και στη συντήρηση μιας «ωραίας ατμόσφαιρας» στο σπίτι, κατά την προσφιλή ατάκα του Ντίνου Ηλιόπουλου στον Ατσίδα («δεν ξέρω αν το προσέξατε αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα!»).
- Ναι, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα αλλά εγώ έχω έναν κόμπο στο λαιμό που δεν ηρεμώ ένα λεπτό
- Ναι, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, αλλά εγώ δεν αναγνωρίζω καμιά γεύση στο φαγητό κι ας έχω περάσει διακόσιες ώρες στην κουζίνα φτιάχνοντας πρωϊνά, μεσημεριανά, απογευματινά, κι άλλα απογευματινά, βραδινά κλπ κλπ.
- Ναι, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, αλλά έχω σκάσει που προσπαθώ να γράψω ένα κείμενο για το μπλογκ μου και διακόπτω συνέχεια για να κάνω τον διαιτητή/μεσολαβητή/μάνατζερ/κλόουν στο παιχνίδι των παιδιών και των φίλων τους κάθε απόγευμα
- Ναι, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, αλλά έχω αδειάσει από τις ατέλειωτες συζητήσεις με τον αγχωμένο αγαπημένο μου πάνω στο topic «πώς οργανώνουμε τη ζωή μας για να τα βγάλουμε πέρα με την κρίση»
- Ναι, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα, αλλά έχω ξυπνήσει τις τελευταίες νύχτες ήδη 200 φορές με το κλάμα της μικρής που είναι μπουκωμένη και δυσανασχετεί, και όταν ξυπνήσω δεν μπορώ να ξανακοιμηθώ και τα νεύρα μου γίνονται κρόσσια
- Ναι, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα αλλά θέλω να το βάλω στα πόδια, να σχίσω τα πτυχία μου, να σχίσω τα καλσόν μου και να πετάξω τις θετικές δηλώσεις και τα κείμενα περί προσωπικής δύναμης στον κάλαθο των αχρήστων!
Παραδίνομαι άνευ όρων στη διακαή επιθυμία μου να δραπετεύσω από την «ωραία ατμόσφαιρα» της οικογενειακής μου εστίας. Σήμερα δεν θα πάω στο γραφείο στις 7.30. Θα είμαι εκεί από τις 6!
Φίλες και φίλοι, το χρειάζομαι το feedback σήμερα. Κάντε κανένα σχόλιο, έχω ανάγκη να νιώσω ότι υπάρχει κάποιος στην άλλη πλευρά του σύρματος που ακούει και, ίσως, νιώθει κάτι ανάλογο!
Newagemama.com 
Δεν είσαι μόνη σου!!εκατομμύρια άλλες γυναίκες έχουν φτάσει στη στιγμή της «απόδρασης»
Καλημέρα!!!
Είναι κι αυτό μια παρηγοριά (?)! Thanks!
Sigoura den eisai moni sou! Skepsou 6.5 xronia kleismeni mesa meta apo foititozoi kai metepeita 2 doulies apla epeidi to ithela kai me ikanopoiouse!
Tora omos pou megalosan ligo ta paidia eipa na koitakso ki ego gia douleia, alla sta 37 me tin oikonomiki krisi, einai skoyra ta pragmata!
Koyragio loipon!
Θα τα καταφέρεις μανούλα, κράτα την πρόθεση ζωντανή και, είπαμε, θετικές δηλώσεις: «Η δουλειά που αγαπώ έρχεται σε μένα με τέλειους τρόπους τη σωστή στιγμή» και εν τω μεταξύ ψάχνεις για δουλειά! Και οραματίζεσαι τον εαυτό σου να πάει ικανοποιημένος στη δουλειά του, καλλιεργείς αυτό το συναίσθημα για να λειτουργήσει σαν μαγνήτης. Λειτουργεί, λειτουργεί, λειτουργεί. Εξω η αρνητικότητα, θα τη βρεις την άκρη!
Υπάρχει τουλάχιστον άλλος ένας που ακούει στην άλλη πλευρά του σύρματος: εγώ! (και σίγουρα υπάρχουν και πολλοί άλλοι…). Το ξέρω αυτό το ανάμικτο συναίσθημα του να επιλέγεις οικειοθελώς (εν μέρει τουλάχιστον) να φροντίσεις για την ηρεμία και την ευτυχία της οικογένειας την ίδια στιγμή που πνίγεσαι παγιδευμένη στον ιστό – όχι της αράχνης, στο δικό σου, αυτόν που εσύ έφτιαξες με τόση αγάπη… Στη δική μου περίπτωση και παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις, η «νόμιμη» φυγή δεν με γλίτωσε από το συναίσθημα του πνιγμού. Μάλλον προσέθεσε στην ποικιλία των δυσάρεστων συναισθημάτων και τις τύψεις. Breath in, breath out… Breath in, breath out… Όλα γύρω μου κυλάνε ομαλά, το πρόβλημα το έχω εγώ, άρα δεν ξεσπάω στους άλλους και προσπαθώ να τα βρω με τον εαυτό μου.΄Θα τον βρω τον τρόπο, που θα πάει…!
Breath in, breath out! Πάμε λοιπόν…Σ΄ ευχαριστώ που είσαι στην άλλη άκρη της γραμμής ψηφιακή «συναδέλφισσα»!
Φιλενάδα! Μην πανικοβάλλεσαι! Η «φάση» που ανέφερα κι εγω στα «φτερουγίσματα» τις προάλλες χωρίς να διευκρινίζω, αφορά σε αυτό ακριβώς! Καταλαβαίνω απόλυτα και νευριάζω με τον εαυτό μου, που παρόλο που αισθάνομαι έτσι ακριβώς και ίσως ακόμη χειρότερα, πάντα θα βάλω όλα τα υπόλοιπα πάνω από εμένα! Μεγάλο λάθος, που ενω το ξέρω το επαναλαμβάνω διαρκώς! Δεν θυμόμαστε πως δεν είμαστε μόνο μαμάδες και σύζυγοι, αλλά πάνω από όλα άνθρωποι με ανάγκες και χρειάζεται να μας φροντίζουμε γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξαναφορτίσουμε μπαταρίες και να ξαναπροσφέρουμε! Δυστυχώς κανένας άλλος δεν θα το κάνει αυτό για μας!
Ψάξε λοιπόν τρόπους να κάνεις πράγματα για σένα απαράβατα και χωρίς να σε διακόπτει κανείς, ακόμη κι αν είναι ένα τέταρτο κάθε μέρα για να απολαύσεις απλά τον καφέ σου! (όπως στην διαφήμιση με την babysitter που ερχόταν κάθε μέρα ίδια ώρα για να προσέχει το μωρό, απλά για να απολαύσει η μαμά τον καφέ!)
Περαστικά μας! Φιλιά πολλά συναδερφικά!
Tι να μου κάνει ένα τέταρτο φιλενάδα? Χρειάζομαι spa και πλήρες babysitting διαρκείας. Χμμμ…Τώρα που το μοιράστηκα όλο αυτό νιώθω καλύτερα. Στο λέω ξανά, το blogging είναι ψυχοθεραπεία!
Αχ, και να ήσουν η μόνη…. Αμφιβάλλω αν υπάρχει μητέρα που δεν έχει έρθει ποτέ στη θέση σου… Και τί κάνεις; Μέτρα μέχρι το δέκα, ανάσαινε, κάνε αυτό, κάνε εκείνο… Αποτέλεσμα; Δουλεύει κάτι; Κι αν δουλέψει, για πόση ώρα; Και μετά; Άντε ξανά, μία από τα ίδια! Κι αν όχι αμέσως μετά, σίγουρα θα γίνει κάποια στιγμή. Καλό μας κουράγιο κορίτσια!!!!! Να στεκόμαστε όρθιες και δυνατές!!!!!!!
Να και πάλι το θέμα της δύναμης. Θα αντέξουμε συναδέλφισσα, θα αντέξουμε?
Όλοι έχουμε μέρες που απλά δεν αντέχουμε άλλη «ωραία ατμόσφαιρα»! Περνούν όμως κι αυτές… Καλή συνέχεια!
Ευχαριστώώώώώ!!!!
και κάπου αναρωτιέσαι, μήπως ήρθε η σειρά κανενός άλλου να φτιάξει την «ωραία ατμόσφαιρα» για μένα? Νομίζω χρειάζεσαι ένα μισαωράκι κάθε μέρα για σένα όταν κοιμηθούν τα παιδιά ή πριν τη δουλειά. Γιατί δεν ξεκινάς το περπάτημα? Έχει βοηθήσει πολύ κόσμο, και εμένα ανα φάσεις. Και όταν γίνεται ρουτίνα και μαθαίνεις μια σιγκεκριμένη διαδρομή κάπως σαν να αισθάνεσαι πως έχεις ένα δικό σου κόσμο-χώρο. Δεν ξέρω αν βοήθησα.
Χρόνια Πολλά ! ημέρα της γυναίκας σήμερα!
Με την μανία μου να αποδράσω, το ξέχασα, αν είναι δυνατόν! Μερσί για την υπενθύμιση και την υποστήριξη!
Έλα!!! κουράγιο!!!! Να ξερες πόσες φορές έχω έρθει σε αυτή τη θέση, σε αυτήν την απόγνωση, σε αυτό το υπαρξιακό κενό: καλά κι εγώ που είμαι σε όλο αυτό; Υπάρχω και εγώ ως άνθρωπος; ή μόνο σαν μηχανή εξυπηρέτησης…..Ένα δύσκολο βράδυ ήταν….Η επόμενη μέρα κρύβει καινούργιο κουράγιο μέσα της, καινούργια χαρά, πολύ ελπίδα.
Εχεις απόλυτο δίκιο. Είναι Τετάρτη και νιώθω καλύτερα. «Σήμερα ξημερώνει μια καινούργια μέρα» , σαν τη Σκάρλετ Ο΄Χάρα ένα πράγμα…
Τις ευχές μου μιας και γιορτάζετε σήμερα, τις ευχές μου για τις αναρτήσεις και κάτι ακόμα:
και μεις στο σπίτι περνάμε ανάλογες φάσεις και χαλαρώνουμε με την σκέψη ότι θα έρθουν καλύτερες μέρες. Μην το βάζεις κάτω!
καλή συνέχεια..
Ευχαριστώ φηφιακέ φίλε μπαμπά, ευχαριστώ! Ολοι οι γονείς περνάμε δυσκολίες κι όταν τις μοιραζόμαστε χάνουν κι αυτές λίγη από την έντασή τους!
Αχ, αυτή η κούραση της προσφοράς, η μονότονη επανάληψη, μας κάνουν να ξεχνάμε τον ίδιο μας τον εαυτό… Αντιγράφω εσένα από τον Οκτώβριο του 2010:
» Γι΄ αυτό λοιπόν, μην περιμένεις να τελειώσεις όλες σου τις δουλειές για να γυμναστείς με όποιον τρόπο σε ευχαριστεί! Δημιούργησε χρόνο αφήνοντας στην άκρη τις υποχρεώσεις, που έτσι κι αλλιώς, δεν σταματούν ποτέ. Η μαγεία της κίνησης και της ζωντάνιας σε περιμένει!», και από το Μάϊο το 2010 «Η πιο ισχυρή, η πιο σφοδρή δύναμη στον κόσμο, αυτή που κινεί γη και ουρανό, είναι στην πραγματικότητα η ευχαρίστηση.» Πρέπει να δώσεις πρωτεραιότητα σε κατι που να σε ευχαριστεί πότε-πότε, ώστε να μπορείς κι εσύ να ευχαριστείς τους άλλους. Και το «κάθε μέρα» ίσως είναι πολύ για μια μάνα-2-παιδιών-σύζυγο-εργαζόμενη, αλλά και το «ποτέ» μην το κάνεις στον εαυτό σου. Κι αν έχεις τύψεις, σκέψου ότι δεν μπορείς να δώσεις αν εσύ η ίδια δεν έχεις… Να σου πώ την αλήθεια, πιστεύω ότι είσαι ευχαριστημένη από τη ζωή σου, και σήμερα μίλησε μόνο η αϋπνία!
Καλά είσαι καταπληκτική, με αποστόμωσες με τα ίδια μου τα λόγια! Γι΄αυτό λένε «τα γραπτά μένουν, τα λόγια χάνονται», ιδού η απόδειξη!
Μα και βέβαια είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου. Η ζωή δεν είναι άρλεγκιν, ούτε είναι πασπαλισμένη με χρυσόσκονη. Εχει μέσα τη χαρά και το δάκρυ, το φόβο και το θάρρος, την ασφυξία και την απελευθέρωση, όλα μαζί. Ολα τα ζούμε κι όλα τα απολαμβάνουμε. Και μαζί με τα «όλα» είναι και το συναίσθημα της υποστήριξης από τους ψηφιακούς μας φίλους. Σ΄ ευχαριστώ πολύ!
Πόσο μα πόσο δίκιο έχεις…και πόσο σε καταλαβαίνω! Να λοιπόν που δεν είσαι μόνη!
Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα έχω κι εγώ, ανάμικτα πολλές φορές με τύψεις γιατί θα πρεπε να είμαι χαρούμενη (και είμαι) με τη ζωή που έχω. Αλλά μέσα σε αυτούς τους ρόλους που έχω αναλλάβει τα τελευταία χρόνια έχω χάσει την Σοφία. Την ψάχνω κατα καιρούς, μετά την ξεχνάω και πάλι και πάει έτσι….
Αυτό που δεν έχω εγώ είναι η διέξοδος της δουλειάς, είναι πολύ σημαντικό και το καταλαβαίνω τώρα που έμεινα στο σπίτι!
Συναδελφικούς χαιρετισμούς!
Να είσαι καλα!
Συναδέλφισσα μπλογκομανούλα ευτυχώς υπάρχουν το blogging και οι υπέροχες δημιουργίες σου. Χαίρομαι πολύ που πέρασες!
Κι εσύ newagemama, νιώθεις έτσι; Εσύ, που μας δίνεις κουράγιο τόσο καιρό με τις αισιόδοξες αναρτήσεις σου και τις συμβουλές θετικής ενέργειας;
Θα ήθελα κι εγώ να σου δώσω μια θετική συμβουλή, να σου πω να μην τρομάζεις, να μη μασάς, όλοι νιώθουμε έτσι αρκετές φορές, όμως το έχεις ήδη συνειδητοποιήσει από τα σχόλια που έλαβες.
Εγώ θα σου πω ότι τα πράγματα δεν πρόκειται να πάνε καλύτερα: τα παιδιά πάντα θα αρρωσταίνουν, οι δουλειές του σπιτιού ποτέ δε θα τελειώνουν, τα επαγγελματικά πάντα θα βαλτώνουν, αλλά όπως έλεγε κι ένας σοφός τι είναι η ζωή παρά «ένα παιδικό χαμόγελο ανάμεσα σε δύο δάκρυα;»
Kι εγώ Θωμά, κι εγώ…Ερχονται στιγμές που τα βρίσκω σκούρα και χρειάζομαι υποστήριξη, όπως όλοι μας. Καλά τα λέει ο σοφός, όσο μεγαλώνω και μαθαίνω το συνειδητοποιώ κι εγώ και βρίσκω όμορφη αυτή την εναλλαγή ανάμεσα στο χαμόγελο και το δάκρυ…
Μερικές φορές αυτό το πνιγηρό αίσθημα μας πιάνει όλους. Αλλά, ναι υπάρχει κι ένα αλλά και μάλιστα πολύ μεγάλο, σκέψου πως νιώθουν οι μικρές σου που σε έχουν διαρκώς κοντά τους. Τα μικρά παιδιά νιώθουν ασφαλή κι ευτυχισμένα όταν η μαμά τους είναι παρούσα. Σκέψου λίγο πως αισθάνονται εκείνες και πόση χαρά τους έδωσες και νομίζω θα αποζημιωθείς. Και δεν πειράζει που δεν μπορείς να γράψεις κάποιες φορές τις σκέψεις σου και να τις αναρτήσεις. Εμείς όλοι εδώ καταλαβαίνουμε πόσες υποχρεώσεις έχεις και θα σε περιμένουμε…
Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ. Μου ζέστανες την καρδιά, μεγάλο πράγμα τελικά να σου πουν «δεν πειράζει»!
Εγω δεν δουλεύω αλλά έχω αυτό το συναίσθημα εδώ και πολύ καιρό. Υπάρχουν στιγμές που θέλω να παω απεγνωσμένα για δουλειά. Κλεισμένη σε ένα σπίτι συνέχεια, παρακαλάς να βγεις λίγο έξω αλλά είναι αδύνατον. Ο αντρας μου δουλεύει και είναι κουρασμένος (καθε μέρα η ίδια δικαιολογία)!!!!!!!!!!! Ελεος!!!!!!!!!!!!!!!!! Ενα παιδί όλη την μέρα που θέλει μια το ένα μια το άλλο!!!!! Δεν αντέχω!!!!!!Θέλω χρόνο και για μένα και ας είναι στην δουλειά μου!!!!
Οσο δεν δουλεύεις blogging και ξερό ψωμί! Εκεί κάπου, μέσα στον κυβερνοχώρο, υπάρχει μια χαραμάδα για την αληθινή Βάσω! Πολλά συναδελφικά μπλογκοφιλιά!
Τι γνώριμο συναίσθημα περιγράφεις !!!
Όταν μάλιστα κέρδισα το φλουρί της πίτας στο χώρο που εργάζομαι και πήρα γι αυτό μια μέρα άδεια ,είχα την ”ατυχή” ιδέα να κρατήσω τα παιδιά από το σχολείο για να είμαστε μαζί.Το αποτέλεσμα ήταν να μην κάνω τίποτε για μένα στην πραγματικότητα…Και όπως μου είπε μια φίλη ”σου έτυχε το φλουρί αλλά εσύ το χάρισες…”.
Ω, τι υπέροχη έκπληξη η επίσκεψή σου με σχόλιο!
Χαμογέλασα με το ΄’πάθημά» σου. Η πρώτη σκέψη της μάνας είναι να κάνει κάτι που θα αρέσει στα παιδιά και όχι «αποκλειστικά» στην ίδια!
Τελικά είμαστε πολλές που νιώθουμε έτσι, και μάλιστα συγχρωνιζόμαστε κιόλας…Κι εγώ τελευταία νιώθω «λίγο» πιεσμένη από την κλεισούρα του σπιτιού, αφού είμαι ακόμα σε άδεια μητρότητας , οπότε η διέξοδος της δουλειάς δεν υφίσταται ακόμα…το μόνο που μου δίνει κουράγιο κάτι τέτοιες ώρες είναι η σκέψη πως αυτές οι στιγμές περνάνε και δεν πρόκειται να επαναληφθούν ποτέ. Και πολύ γρήγορα τα χρόνια θα περάσουν, δε θα καταλάβω πως, και τα μικρά μου θα μεγαλώσουν και δε θα με έχουν καθόλου ανάγκη…θα τα έχω όμως εγώ (το ξέρουμε όλοι…επαναλαμβάνεται από γενιά σε γενιά!). Και τότε θα τα ψάχνω…και θα αναπολώ τις στιγμές που με «βασάνιζαν»…οπότε, προσπαθώ να το απολαύσω όσο μπορώ, αφού ξέρω ότι γρήγορα θα ανεξαρτητοποιηθούν!!! Καλό μας κουράγιο, μόνο αυτό μπορώ να πω!
Ακριβώς αυτό θα συμβεί, πίστεψέ με, το έχω ζήσει! Σ΄αυτό το συναίσθημα αναφερόμουν όταν έγραψα το «Ζήτω τα μωρά». Ο χρόνος κυλάει απίστευτα γρήγορα και τα παιδιά μας μεγαλώνουν κάθε 20 λεπτά, πώς να τα προλάβεις?
Ποσο πολυ σε νιωθω! Ευτυχως ομως εχεις μια εξοδο κινδυνου και παιρνεις μια ανασα, σε αντιθεση με εμενα που δεν δουλευω και που εχω κλειστει μεσα λογω του μωρου. Φτανουν ωρες που νιωθω τοσο μπουχτισμενη που μπαινω στο μπανιο μου και τσουρουφλιεμαι με το νερο χωρις να σκεφτομαι. Και το αστειο ποιο ειναι? Οταν ζητας βοηθεια απο τον ανθρωπο σου και σου λεει οτι ειναι κουρασμενος και οτι δεν ειναι δυνατον να ειναι ολη μερα στη δουλεια και να βοηθα και στο σπιτι οταν η γυναικα του ειναι ΞΕΚΟΥΡΑΣΤΗ!!!
Ποσο μου εχει λειψει να ξυπνησω ενα πρωι να βαλω τις κρεμες μου, να βαφτω, να ντυθω ομορφα και να παω μια βολτα…..
Η φάση που περνάς είναι για μένα η πιο δύσκολη της μητρότητας. Εχεις ανάγκη από support που μόνο μια μάνα, μια φίλη, μια αδελφή μπορεί να δώσει γιατί θα νιώσει την ανάγκη για αλλαγή παραστάσεων και ανανέωση. Δεν μπορεί, θα υπάρχει κάποια για να επιστρατεύσεις προκειμένου να κρατήσει το παιδί, για να κάνεις αυτό που έχεις τόσο ανάγκη! Υπόσχεσαι please ότι θα το προσπαθήσεις? Πολλά φιλιά, να περνάς να τα λέμε!
Τώρα το είδα!
Λοιπόν, τα παιδιά είναι το πιο γλυκό πράγμα του κόσμου, καλύτερο από τούρτα σοκολάτα, από γαλακτομπούρεκο, από κρέμα σαντιγί.
Θα μπορούσες όμως όλη μέρα, κάθε μέρα, να τρως τούρτα σοκολάτα, γαλακτομπούρεκο και κρέμα σαντιγί;
Κάποια στιγμή κουράζεσαι να είσαι ο μόνος ενήλικος της παρέας, να διδάσκεις, να μαλώνεις, να φτιάχνεις παζλ ή πύργους από τουβλάκια, ν΄αλλάζεις πάνες ή να κάνεις αριθμητική, να ταΐζεις, να νουθετείς.
Έχεις ανάγκη ν’ ανταλλάξεις δύο κουβέντες με κάποιον στο μπόι σου, που να ξέρει ότι τα δώρα δεν τα φέρνει ο Άη-Βασίλης και να έχει διαβάσει τη χτεσινή εφημερίδα.
Το ίδιο ισχύει και για τον αντρούλη σου. Ακόμη κι η πιο ουράνια μουσική στον κόσμο θα σε κουράσει αν την ακούς συνέχεια, κάθε μέρα.
Πάρε λοιπόν την τσάντα σου και δρόμο!
Μη νιώθεις τύψεις, μη νιώθεις παράλογη. Είσαι απόλυτα φυσιολογική!
Καλά, οι παρομοιώσεις και οι μεταφορές σου είναι «όλα τα λεφτά»! Ναι, είμαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, ευχαριστώ! Είχα ανάγκη να το ακούσω, ας είναι καλά το blogging!
Εγώ μπήκα στην θέση σου… και αναρωτήθηκα τι θα ήθελα σε τέτοιες περιπτώσεις ; (τις τόσο γνωστές μας) και το πρώτο που μου ήρθε στο νου είναι… μια αγκαλιά!
Μια τρυφερή αγκαλιά…σαν αυτή που δίνουμε στα παιδιά μας! :))
Μερσί μαγισσούλα, μερσί! Μια αγκαλίτσα είναι ό,τι χρειάζομαι!
ΚΟΡΥΦΑΙΟ!!! έχω κι εγώ έναν κόμπο στο λαιμό διαβάζωντάς το γιατί τελικά δεν υπάρχει λόγος να κατηγορώ τον εαυτό μου κάθε φορά που νιώθω έτσι…αφού το νιώθεις κι εσύ μάλλον πρέπει να αρχίσω να νιώθω υπέροχα όποτε μου συμβαίνει..(μια και είναι απόλυτα φυσιολογικό..)..
Ειρήνη, είσαι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, πίστεψέ με!
Παράθεμα: Μάνα σε αποδόμηση! | Newagemama.com