«Κάθε φορά που γελάς μαζί με το παιδί σου ρίχνεις μια κλεφτή ματιά στον παράδεισο» – Judy Ford
Xορός στη βροχή! Φωτό της Jennifer Yeung, flickr
Η βροχή μάς προσφέρει μια εξαιρετική ευκαιρία να δούμε πώς η στάση μας απέναντι στα πράγματα μπορεί να επηρεάσει τα πάντα. Μερικοί άνθρωποι επιτρέπουν στο βροχερό καιρό να τους χαλάσει τη μέρα, ενώ άλλοι τον θεωρούν πραγματική ευλογία.
Στα παιδιά φαίνεται πως αρέσει η βροχή. Τρελλαίνονται να βρέχονται και να πλατσουρίζουν στις λακκούβες. Ενα βραδάκι, η πεντάχρονη Μάντυ καθόταν κι έβλεπε μια καταιγίδα από το παράθυρο της κουζίνας. Είχε ενθουσιαστεί πολύ και είπε: «Μαμά, θέλω να βγω έξω και να χορέψω με τον άνεμο». «Μα θα βραχείς», την προειδοποίησα. «Δεν πειράζει», με διαβεβαίωσε: «Είμαι βρώμικη».
Γελώντας μέσα μου, την άφησα να πάει. Στριφογύριζε και στροβιλιζόταν με τα χέρια της τεντωμένα. Εκανε σβούρες, χτυπούσε τα πόδια της και γελούσε με αγαλλίαση, ενώ μούσκευε μέχρι το κόκκαλο. Είπα: «Τι στο καλό, θα πάω κι εγώ μαζί της!» και βγήκα για ένα υπαίθριο ντους. Εκείνη τη στιγμή η ζωή μού φάνηκε φρέσκια και απλή. Σκέτη απόλαυση.
"Παιχνίδι στη βροχή" από τον L84TEA, flickr
Τα παιδιά τυλίχτηκαν με υπνόσακους, έψησαν λουκάνικα, έφαγαν ζαχαρωτά, κι εγώ έμαθα ν΄ αποφεύγω την τάση μου να είμαι τόσο «μεγάλη» και «σοβαρή»! Εμαθα να χαλαρώνω και να απολαμβάνω τη βροχή που πέφτει.
Πηγές:1. Judy Ford, Wonderful ways to love a child (Conari press, 1995). Στα ελληνικά, Υπέροχοι τρόποι να αγαπήσεις ένα παιδί, εκδόσεις Δυναμική της επιτυχίας. 2. http://www.judyford.com/
Newagemama.com 
Καλά θα κάνουμε να το θυμόμαστε αυτό εμείς οι μη μου άπτου μαμάδες!!!
Χρειάζεται να το διαβάζω εγώ η ίδια τακτικά για να το «εμπεδώσω»!
Toso omorfh h anarthsh sou:)) oi shmerines manades nomizw eimaste pio shneidhtopoihmenes se auto alla kai pali prepei na upen8umizoume tous eautous mas.
Wellcome! Κι εγώ πιστεύω πως οι σημερινές μαμάδες είμαστε πιο συνειδητοποιημένες αλλά πιάνω τον εαυτό μου, ειδικά σε στιγμές κούρασης, να καταφεύγει στις χιλιοπαιγμένες κασέτες …των γιαγιάδων!
Ωραία η βρεγμένη εμπειρία και πολύ σωστό ότι πολλά από τα πράγματα που μας αγχώνουν μπορούν κάλλιστα να περιμένουν μέχρι την επόμενη ή την μεθεπόμενη μέρα.
Το ξεσκόνισμα μπορεί και παραμπορεί να περιμένει. Η απόλαυση της στιγμής όχι, είναι μόνο για μια τόση δα στιγμούλα!
Πολύ όμορφη και αυτή η ανάρτηση σου! πραγματικά πολύ όμορφη …
αν και μου αρέσει η βροχή , δεν το εχω δοκιμάσει ποτέ …. απο ανασφάλεια μήπως κρυώσουν ισως την επόμενη φορά που ισως μας δοθεί η ευκαιρεία θα το δοκιμάσω …
καλό βράδυ 🙂
Αχ, αυτό το μαμαδίστικο «πρόσεχε, θα κρυώσεις, «ντύσου ζεστά, θ΄ αρρωστήσεις», μας κατατρέχει, δεν γλιτώνουμε!
Θυμάμαι πόσο εντύπωση μου είχε κάνει όταν τα παιδιά μου – παρόλο που είχαν βραχεί και ξεπαγιάσει σε μια παράσταση χορού σε ανοιχτό θέατρο – δεν είχαν καν συναχωθεί. Πιστεύω πως δεν επηρεάστηκαν γιατί ήθελαν πάρα πολύ να δουν την παράσταση και η ευχαρίστησή τους τα «προστάτευσε»! Αντιθέτως, εγώ που παρέμενα εκεί απλώς περιμένοντας υπομονετικά να περάσει η ώρα την πάτησα!
Επειδή μας ξέρω εμάς τους έλληνες γονείς, δεν φαντάζεστε πόσο χάρηκα (άνοιξε η καρδιά μου!) όταν πριν 3-4 χρόνια ανέβαινα με καταρρακτώδη βροχή στον Υμηττό, και είδα έναν μπαμπά με το γιό του να περπατάνε και να παίζουν έξω (μιλάμε για κατακλυσμό) και να γελάνε! Σταμάτησα και τους χάζευα. Μετά από λίγο μπήκαν μέσα στο αυτοκίνητο και κάτι ήπιαν από ένα θερμός. Τους ζήλεψα, γιατί εγώ δεν είχα φέρει τα δικά μου παιδιά μαζί…
Στην επόμενη καταιγίδα ραντεβού στον Υμηττό για οικογενειακό κατάβρεγμα!
Πραγματικά, πόσες όμορφες και μοναδικές στιγμές χάνουμε από τη μανία μας να κάνουμε το «σωστό», να «θέσουμε όρια » στα παιδιά μας για να «μη μας πάρουν τον αέρα», μα δείχνουμε ότι είμαστε οι γονείς και εμείς βάζουμε τους κανόνες, και τόσες άλλες σοβαροφανείς μεγαλύστικες αηδίες… Όχι πως δεν είναι σημαντικά όλα αυτά, αλλά νομίζω ότι παρασυρόμαστε λίγο παραπάνω τις περισσότερες φορές και είμαστε περισσότερο αυστηροί και λιγότερο αυθόρμητοι από όσο θα έπρεπε!
Μακάρι να θυμόμαστε πιο συχνά αυτή την υπέροχη ιστορία για να μεγαλώσουμε ευτυχισμένα παιδιά!!!
Μου θύμισες κάτι ωραίο που είπε κάποτε ο Μαρκ Τουέν : «Χρειάζομαι πάνω από τρεις εβδομάδες για να ετοιμάσω μια αυθόρμητη ομιλία». Αυτή είναι και η σχέση η δική μου με τον αυθορμητισμό. Ευτυχώς με σώζουν κάπως τα παιδιά!
Μακαρι να μπορουσαμε να ειμαστε πιο χαλαρες,αλλα ο χρονος ειναι τοσο περιορισμενος καμια φορα κ δεν σκεφτομαστε τις αναγκες των παιδιων μας.Πολυ ομορφο το κειμενο.
Μερσί φιλενάδα, να είσαι καλά!
Ακριβώς τα ίδια λόγια μου είπε τις προάλλες ο μεγάλος μου γιος. «Μπαμπά είσαι τρελός, αλλά ωραίος τρελός. Και σ’ αγαπάω…». Κι αυτό γιατί έκανα δήθεν πως μου έπεφτε το φαγητό από το πιρούνι λίγο πριν φτάσει στο στόμα μου. Αυτός κι ο ανιψιός μου είχαν πεθάνει στα γέλια…
Aυτές οι στιγμές …καθημερινής τρέλας μάς δένουν πολύ με όλα τα παιδιά. Και είναι αυτές που θυμούνται πιο πολύ τελικά! Οσο για τον χαρακτηρισμό, είναι αληθινό παράσημο για κάθε γονιό, εύγε!
Παράθεμα: Περπατήστε στη βροχή! | thekids.gr