Αφιερωμένο εξαιρετικά στους μπαμπάδες της νέας εποχής, που έσπασαν το στερεότυπο του αυστηρού, επικριτικού και απόμακρου πατέρα και στηρίζουν τους γιους και τις θυγατέρες τους με τρυφερότητα, στοργή και συναισθηματική γενναιοδωρία!
Πατέρας και γιος από τον jetbluestone, flickr
Άκουσέ με γιε μου
Σου μιλάω την ώρα που κοιμάσαι, με τη μικροσκοπική σου γροθιά χωμένη κάτω από το μάγουλό σου και τις ξανθές μπούκλες σου κολλημένες στο ιδρωμένο μέτωπό σου. Γλίστρησα σαν κλέφτης στο δωμάτιό σου. Λίγα λεπτά νωρίτερα, καθώς καθόμουν και διάβαζα την εφημερίδα μου στη βιβλιοθήκη, με πλημμύρισε ένα κύμα τύψεων. Γεμάτος ενοχές έτρεξα στο προσκεφάλι σου.
Να τι σκεφτόμουν γιε μου: ήμουν αυστηρός απέναντί σου. Σε μάλωσα την ώρα που ετοιμαζόσουν για το σχολείο, επειδή έπλυνες βιαστικά το πρόσωπό σου. Σε κατσάδιασα επειδή δεν καθάρισες σχολαστικά τα παπούτσια σου. Σου έβαλα τις φωνές επειδή έριξες μερικά από τα πράγματά σου στο πάτωμα.
Στο πρωϊνό σε μάλωσα πάλι για διάφορα. Εφτυνες το φαγητό σου και λέρωνες το τραπεζομάντηλο. Ακουμπούσες τους αγκώνες σου στο τραπέζι, έβαζες πολύ βούτυρο στο ψωμί σου. Κι όταν, καθώς άρχιζες να παίζεις με τα παιχνίδια σου κι εγώ ετοιμαζόμουν να φύγω για τη δουλειά, γύρισες και μου κούνησες το χέρι λέγοντας «γειά σου μπαμπάκα«, εγώ σκυθρωπά σου απάντησα: «Μην καμπουριάζεις!».
"100% πατέρας", από τον Nitin Badhwar, flickr
Η ίδια ιστορία συνεχίστηκε και το βράδυ. Καθώς πλησίαζα στο σπίτι μας, σε παρακολουθούσα να παίζεις με τους βόλους σου πεσμένος στα τέσσερα. Υπήρχαν τρύπες στις κάλτσες σου. Σε ταπείνωσα μπροστά στους φίλους σου όταν σου ζήτησα να με ακολουθήσεις αμέσως στο σπίτι. Οι κάλτσες κοστίζουν κι αν ήσουν αναγκασμένος να πληρώσεις γι΄ αυτές, τότε θα ήσουν πιο προσεκτικός! Σκέψου γιε μου να το ακούς αυτό από τον πατέρα σου!
Λίγο αργότερα, καθώς διάβαζα στη βιβλιοθήκη, ήρθες μέσα δειλά, μ΄ ένα πληγωμένο βλέμμα στα μάτια σου. Οταν σε κοίταξα πάνω από την εφημερίδα μου ενοχλημένος για τη διακοπή, εσύ δίστασες. «Τι θέλεις;» ρώτησα ανυπόμονα. Δεν είπες τίποτα, μόνο έτρεξες με ασυγκράτητη ορμή προς το μέρος μου, τύλιξες τα χέρια σου γύρω από το λαιμό μου, με φίλησες και τα μικρά σου χέρια με αγκάλιασαν σφιχτά, με μια στοργή πηγαία και θεϊκή, που η αδιαφορία μου δεν κατάφερε να σβήσει. Και μετά έφυγες και ανέβηκες τρέχοντας τη σκάλα.
Γιε μου, λίγα λεπτά αργότερα η εφημερίδα γλίστρησε από τα χέρια μου. Ο τρόμος με κατέκλυσε. Πού με οδηγούσε η συνήθεια; Αυτή μου η συνήθεια να βρίσκω λάθη, να κατακρίνω, να επιπλήττω, αυτή είναι η ανταμοιβή σου που είσαι ένα μικρό αγόρι. Δεν είναι πως δεν σ΄αγαπώ, είναι που έχω μεγάλες προσδοκίες από την παιδική σου ηλικία. Σε κρίνω με γνώμονα τα δικά μου χρόνια.
Και υπάρχουν τόσο αληθινά καλά κι ευγενικά στοιχεία πάνω σου. Η καρδούλα σου είναι μεγάλη και λαμπερή σαν την αυγή που χαράζει πέρα από τους λόφους. Γι΄ αυτό έτρεξες να μ΄ αγκαλιάσεις και να με καληνυχτίσεις μ΄ ένα φιλί. Τίποτε άλλο δεν έχει σημασία απόψε. Ηρθα στο προσκεφάλι σου μέσα στο σκοτάδι και γονάτισα δίπλα σου ντροπιασμένος.
Πατέρας και κόρη. Φωτό του ranhar2, flickr
Πώς να εξιλεωθώ; Ξέρω πως δεν θα καταλάβαινες τίποτα απ΄όλα αυτά αν σου ΄λεγα όταν ήσουν ξύπνιος. Από αύριο θα γίνω ένας αληθινός μπαμπάκας! Θα γίνω φίλος σου και θα υποφέρω όταν υποφέρεις, θα γελάω όταν γελάς. Θα δαγκώνω τη γλώσσα μου κάθε φορά που έρχονται στα χείλη μου λόγια γεμάτα ανυπομονησία. Θα επαναλαμβάνω στον εαυτό μου μέχρι να το εμπεδώσω: «Είναι απλά ένα μικρό παιδί, είναι απλά ένα μικρό αγόρι!».
Φοβάμαι πως με τη φαντασία μου σ΄ έβλεπα σαν άντρα. Κι όμως, όπως σε βλέπω τώρα γιε μου κουλουριασμένο κι αποκαμωμένο στο κρεβατάκι σου, συνειδητοποιώ πως είσαι ακόμα μωρό. Χτες ακόμα ήταν που βρισκόσουν στην αγκαλιά της μητέρας σου, με το κεφαλάκι σου γερμένο στον ώμο της. Απαιτούσα πολλά, πάρα πολλά.
Πηγή: Από το βιβλίο του Dale Carnegie, How to enjoy your life and your job, (Pocket, 1990). Στο β΄μέρος του βιβλίου ο Carnegie αναδημοσιεύει το παραπάνω κείμενο, που έγραψε ο δημοσιογράφος G. Livingstone Lard για το αμερικάνικο περιοδικό People’s Home Journal και το οποίο αναδημοσιεύτηκε στο Reader’ s Digest και σε δεκάδες άλλα έντυπα. Το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Λιβάνη με τον τίτλο Πώς να απολαμβάνετε τη ζωή και τη δουλειά σας.
Mάλιστα με αφορμή το παραπάνω κείμενο, ο Carnegie σχολιάζει χαρακτηριστικά: «Αντί να καταδικάζουμε τους ανθρώπους, ας προσπαθήσουμε να τους καταλαβαίνουμε. Ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε γιατί έπραξαν όπως έπραξαν. Είναι πολύ πιο αποτελεσματικό και έξυπνο από την κριτική. Ταυτόχρονα γεννάει συμπάθεια, επιείκεια και καλοσύνη. Το να γνωρίζεις τα πάντα σημαίνει να συγχωρείς τα πάντα…..Μην κριτικάρετε, μην καταδικάζετε, μην παραπονιέστε!».
Newagemama.com 
Πολύ συγκινητικό το ευαίσθητο αυτό κείμενο Παναγιώτα και σ’ ευχαριστούμε!
Είναι μια γροθιά για τους πατεράδες αλλά και για τις μητέρες γιατί φερόμαστε πολλές φορές έτσι ακριβώς!
Το πρώτο βήμα, που πάντα θα λέω πως είναι και το τελευταίο, είναι να το αναγνωρίσουμε, να δούμε πόσο εγωκεντρικοί είμαστε, ν’ αφήσουμε κατά μέρος τις δικαιολογίες, ν’ αλλάξουμε πλεύση και να μάθουμε να ζητάμε συγνώμη!
Καλή βδομάδα και καλό μας απόγευμα! :))
Εχω διαπιστώσει πως συχνά στη συμπεριφορά μας μπαίνει ο «αυτόματος πιλότος». Οταν δεν γίνεται αυτό που περιμένουμε είναι πιο εύκολο να βάλουμε τη φωνή ή να επικρίνουμε τους άλλους (και τα παιδιά είναι ακόμα πιο εύκολα θύματα). Χρειάζεται συνειδητή αλλαγή στάσης γιατί δυστυχώς έτσι έχουμε εκπαιδευτεί από τους ίδιους μας τους γονείς.
Se kalo sou…mas sungineis vradiatika…:)
etuxe duo fores na 8umwsw ston mpemph ton diko mou ligo parapanw apo oti eprepe. meta, otan ton eida na koimatai san angeloudi sto krevataki tou, eklaiga me lugmous. thn deuterh fora malista ton xupnhsa (h trellh!) gia na tou zhthsw sugnwmh paizontas. o mpampas mas ligo eleipse na me pniksei vevaia…
Σε συγκίνησα? Χαίρομαι, αυτός ήταν ο σκοπός! Η συγκίνηση είναι ειδικότης μου!
Πολύ δυνατό το κείμενο! Μου ανακίνησε δικά μου συναισθήματα της παιδικής ηλικίας. Ξέρεις, όταν μεγαλώνεις κάτω από έναν επικριτικό πατέρα αρχίζεις και αναπτύσσεις άλλες άμυνες για να επιβιώσεις. Στην δική μου μνήμη δεν είναι καθόλου γνώριμη η αντίδραση του πιτσιρικά να τρέξει στην αγκαλιά του πατέρα του. Αντίθετα είχα την ωριμότητα να ψάχνω γιατί με επέκρινε όπως με επέκρινε και να τον αποφεύγω για να μην έρθω σε σύγκρουση μαζί του.
Πιστεύω ότι αυτό είναι το σημαντικό, όπως το γράφεις στο τέλος:
“Αντί να καταδικάζουμε τους ανθρώπους, ας προσπαθήσουμε να τους καταλαβαίνουμε. Ας προσπαθήσουμε να ανακαλύψουμε γιατί έπραξαν όπως έπραξαν. «
Η αλήθεια είναι, Κυριάκο, ότι και μένα το κείμενο αυτό μου αναμόχλευσε συναισθήματα από τα παιδικά χρόνια. Κι εγώ επίσης «απέφευγα» τον αυστηρό μπαμπά μου, γιατί ένιωθα πως κάτι δεν θα έκανα «καλά» κι αυτός θα με διόρθωνε κι, αν ήταν στις κακές του, θα με μάλωνε κιόλας. Αποτέλεσμα αυτής της στάσης ήταν βέβαια να μάθω να δίνω μεγάλη σημασία στην ποιότητα και στη λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Από την άλλη, πέφτω εύκολα στη λούμπα της τελειοθηρίας και χάνω τη χαρά της δημιουργίας. Και βέβαια είμαι άνθρωπος της μοναξιάς που πληγώνει. Πάντα υπάρχει ένα τίμημα.
Με συγκίνησε πολύ αυτή σου η ανάρτηση… αυτά το λόγια θα μπορούσε να τα πει κάλλιστα και μια μάνα, όχι μόνο ένας πατέρας. Άλλα το θέμα είναι πως όποιος και να τα λέει, γιατί θα πρέπει να πληγώνουμε την ευαίσθητη ψυχούλα των παιδιών μας με ανούσιες παρατηρήσεις, φωνές και επιπλήξεις για πράγματα που ούτως ή άλλως θα διορθώσουν από μόνα τους τα παιδιά μόλις αποκτήσουν λίγη παραπάνω συναίσθηση!
Και αν νοιώθουμε τύψεις μετά, τι με αυτό;;; Αν τα πληγώσουμε, αν καταρρακώσουμε τον αυθορμητισμό τους, αν τους κλέψουμε τη χαρά τους… αν τα κάνουμε σαν τα μούτρα μας, τι θα καταλάβουμε;
Το μόνο που θέλουν είναι η αποδοχή και η αγάπη μας, ένα χάδι και ένα χαμόγελο…και έχουν τον κόσμο όλο!!!
Τι όμορφα και συναισθηματικά που γράφεις κουκουβάγια μαμά. Και πόσο δίκιο έχεις!
Έχει πέσει στα χέρια μου το βιβλίο … μπράβο μου newagemama που ανέρτησες αυτο το θέμα!
Συμφωνώ απόλυτα …. Eίναι προτιμότερο σε ένα παιδί να περισσεύει η αγάπη παρά να του λείπει….
Και πιστεύω πως θα πρέπει σαφώς η σχέση Πατέρα-Παιδιού , να έχει το ελεύθερο απο εμάς της μαμάδες να αναπτύσετε σε όλο της το «μεγαλείο» … εγω προσωπικά άργησα τους πρώτους μήνες της ζωής του μεγάλου μου παιδιού να το καταλάβω …
(φοβόμουν ότι εγω μόνο ξερω να φροντίζω σωστά το μωρό!!!)
Ευτηχώς γρήγορα κατάλαβα το λάθος μου …. Η σχέση που έχει αναπτύξει και με τα 2 παιδιά είναι ανακτικατάστατη … και εγω πάντα απολαυμβάνω τις «δικές τους στιγμές» , το χαίρομαι σαν απλός θεατής , χωρίς να επεμβαίνω … απλά τους χαζεύω & τους θαυμάζω …
καλημέρα 🙂
Τι υπέροχο για τα παιδιά να έχουν έναν τρυφερό και στοργικά υποστηριστικό μπαμπά!
Συμφωνώ με ‘μαμά κουκουβάγια’ – είναι τόσο σωστή η παρατήρηση αυτή!
Μπράβο.
(Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι άλλο να πω.)
Νιωθω πολυ τυχερη που διαβασα αυτο το υπεροχο αποσπασμα οσο το μωρο μου ειναι ακομα 4 μηνων…
Καταλαβα πολλα και συνειδητοποιησα για ποιο λογο απευφευγα τον μπαμπα μου οταν ημουν μικρη και μεχρι να τελειωσω το σχολειο.Ειχε ακριβως αυτη την επικριτικη συμπεριφορα.Για αυτον ολα λαθος τα εκανα και πολλες φορες με προσεβαλε…
Φυσικα τωρα εχουμε μια εντελως διαφορετικη σχεση αλλα μακαρι να μου συμπεριφεροταν σαν παιδι και αργοτερα σαν εφηβη .
Πίστευε κι εκείνος ότι έτσι «πρέπει» να φέρεται ένας «σωστός πατέρας». Τώρα που ξέρουμε την παγίδα ας τους συγχωρήσουμε γιατί έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν. Κι ας μην κάνουμε κι εμείς τα ίδια φυσικά στα παιδιά μας…
πολύ καλό το άρθρο σου..μου άγγιξε την ψυχή και με έφερε πίσω στα παιδικά μου χρόνια..!
Έτσι έκανε & ο πατέρας μου, έτσι κάνω και εγώ, δυστυχώς, στον γιό μου, πιστεύοντας ότι τον προετοιμάζω για να αντέξει το σκληρό …αύριο!Λάθος μέγα…θέλει πολύ αγώνα για να αλλάξω και να του δώσω μόνον αγάπη και κατανόηση.Για να δούμε…
Παράθεμα: Ο πατέρας συγχωρεί | thekids.gr