Σε αντίθεση με το κλίμα των Χριστουγέννων, που ποτέ δεν μου πήγαινε, η ατμόσφαιρα το Πάσχα μ΄αρέσει. Κάτι η άνοιξη, κάτι η Μεγάλη Εβδομάδα, κάτι η λυτρωτική αναμονή της Ανάστασης, κάτι μια ελαφρότητα που ταιριάζει στ΄ανθισμένα περβάζια, όλα μου φαίνονται πιο όμορφα και ταιριαστά σ΄ αυτή τη γιορτή. Τα Χριστούγεννα ένιωθα πως έπρεπε ντε και καλά να κάνω τη χαρούμενη, ενώ το Πάσχα «επιτρέπει» …μεγαλύτερη γκάμα συναισθημάτων.

O παράδεισος μέσα από το φωτογραφικό φακό του netwalker, flickr

Εμαθα  να αποδέχομαι πια,  χωρίς αντίσταση,  αυτή τη γλυκόπικρη αίσθηση που μου αφήνουν οι απανωτές αργίες και η επαφή με αρκετούς αγαπημένους φίλους και συγγενείς, που συναντώ πια μια δυο φορές το χρόνο…Ξέρετε πώς είναι… Να ξεπερνάς την πρώτη αμηχανία και να βρίσκεις ξανά το νήμα της σύνδεσης με ανθρώπους που κάποτε ένιωθες κοντά σου, αλλά οι διαφορετικές επιλογές και οι συγκυρίες της ζωής σε απομάκρυναν. Κάποιοι απ΄αυτούς έφυγαν απ΄τον κόσμο αυτόν  ξαφνικά, κάποιοι άλλοι δοκιμάζονται γερά   και κάποιοι άλλοι – μαζί τους κι εγώ – αναρωτιούνται τι μένει τελικά όταν γυρίζουμε πίσω και κοιτάμε το ίχνος της διαδρομής που αφήσαμε στη ζωή…

Κι έτσι, με το ανάμικτο αυτό συναίσθημα ελπίδας και μελαγχολίας, ευγνωμοσύνης και ματαιότητας, σας εύχομαι μέσα απ΄ την καρδιά μου να περάσετε ένα Πάσχα γεμάτο αληθινές στιγμές, με σύνδεση, τρυφερότητα και αγάπη, κοντά σε ανθρώπους που αγαπάτε και σας αγαπούν. Κι ας θυμόμαστε κάθε στιγμή  πόσο  εφήμερη είναι η  ζωή που διανύουμε και  πόσο πολύτιμες είναι οι στιγμές που περνάμε μέσα στην αγάπη. Αυτές οι στιγμές παράδοσης στο παρόν είναι ο παράδεισός μας, άμεσα προσβάσιμος και υπαρκτός. Μου το υπενθύμισε  το ποίημα της Ναντίν Στερ, της 85χρονης που λίγο πριν φύγει από τη ζωή αυτή, άφησε ένα μήνυμα καρδιάς για όλους μας:

M΄αρέσει αυτή η εκδοχή του παράδεισου. Φωτό της FirstRays, flickr

Αν ζούσα ξανά, θα προσπαθούσα
να κάνω πιο πολλά λάθη αυτή τη φορά.
Θα χαλάρωνα, θα στραβοπατούσα, θα έκανα τρέλες.
Μετά θα απολάμβανα το ταξίδι.
Λίγα πράγματα θα έπαιρνα στα σοβαρά.
Θα εκμεταλλευόμουν περισσότερες ευκαιρίες,
θα ταξίδευα πιο πολύ,
θ΄ανέβαινα πιο πολλά βουνά,
θα κολυμπούσα σε περισσότερα ποτάμια
και θα έβλεπα πιο πολλά ηλιοβασιλέματα.
Θα έτρωγα περισσότερα παγωτά,
θα είχα περισσότερα αληθινά προβλήματα
και λιγότερα φανταστικά. Βλέπετε…
ήμουν από κείνους που ζούσαν με προφυλάξεις,
λογικά, υγιεινά, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα.
Ω, ναι, είχα τις δικές μου  στιγμές,
κι αν μπορούσα να ξαναρχίσω απ΄την αρχή
θα είχα πολύ περισσότερες.
Για να πω την αλήθεια, θα προσπαθούσα να μην είχα τίποτ΄άλλο
παρά μόνο στιγμές, τη μία μετά την άλλη.
Και δεν θα ζούσα τόσα πολλά πριν από την ώρα τους…
Ημουν από κείνους που δεν πάνε πουθενά χωρίς
θερμόμετρο, θερμοφόρα, σιρόπι,
αδιάβροχο κι ομπρέλα (κι αν ταξίδευα με την Μπόμπι,
κασετόφωνο, σίδερο και πιστολάκι για τα μαλλιά).
Αν μπορούσα να ξαναρχίσω τη ζωή μου,
θα ταξίδευα ελαφρύτερη, πολύ ελαφρύτερη.
Θα κυκλοφορούσα ξυπόλυτη νωρίτερα την άνοιξη
και θα συνέχιζα έτσι μέχρι το τέλος του φθινοπώρου.
Και θα πήγαινε συχνότερα στ΄αλογάκια και στο λούνα παρκ
και  θα έπαιζα περισσότερα παιχνίδια
και θα χαιρετούσα περισσότερους ανθρώπους
και θα έκοβα περισσότερα λουλούδια
και θα χόρευα πιο συχνά,
αν μπορούσα να ξαναρχίσω τη ζωή μου…