….για τουλάχιστον 150+  διαφορετικούς (και ίσως αναπάντεχους) λόγους!

Τον τελευταίο καιρό όλο και πιο συχνά βλέπω γύρω μου σκοτεινιασμένα πρόσωπα. Η κρίση μάς έχει αγγίξει όλους, και σίγουρα όσα ζούμε μας επηρεάζουν ψυχολογικά, ενεργοποιώντας τους χειρότερους φόβους μας. Ας μην ξεχνάμε όμως πως η αγάπη και η σύνδεση με τους ανθρώπους μπορούν να μας στηρίξουν και να κάνουν το φορτίο μας πιο ελαφρύ, ενώ η άρνηση και η αντιπαράθεση μας  καταβάλλουν ακόμα περισσότερο.

Γι΄ αυτό αποφάσισα να με βοηθήσω να νιώσω καλύτερα. Να επικεντρωθώ σε ό,τι απρόσμενα καλό  έφερε  η μητρότητα στην καθημερινότητά μου. Μικρά, αστεία,  καμιά φορά «χαζά» πραγματάκια που είναι οικεία σε κάθε γονιό και μπορούν να μεταμορφώσουν, με λίγη καλή θέληση, μια γκρίζα μέρα σε λαμπερή και να βοηθήσουν μια ανήσυχη καρδιά να χαμογελάσει με ελπίδα.

Υπάρχει πιο θερμή κι αυθόρμητη αγκαλιά απ΄ αυτή εδώ; Φωτό του Nomad Thru Life, flickr

Εκανα λοιπόν μια λίστα με ό,τι μου ήρθε αυθόρμητα σαν απάντηση στην ερώτηση: Γιατί σου  κάνει καλό να είσαι γονιός; Για τους εξής λόγους:

1. Ανακαλύπτεις ξανά, μαζί με τα παιδιά, τις πολύτιμες μικροχαρές της ζωής: πόσο έντονο είναι το κίτρινο χρώμα του ηλιοτρόπιου, πόσο απαλό το ροζ πέταλο του τριαντάφυλλου, τι δροσερά που φυσάει το αεράκι στα μάγουλά σου…

2. Ακονίζεις συνεχώς το ήδη κοφτερό σου μυαλό προκειμένου να απαντήσεις με ετοιμότητα και ευρηματικότητα  στις απίστευτες ερωτήσεις που πέφτουν βροχή: Οι μέλισσες έχουν μαμά; Πώς κοιμούνται τα ψάρια; Μπορώ να βάψω τα μαλλιά μου κίτρινα με μαρκαδόρο;

3. Επιτρέπεις στον εαυτό σου να παραμερίσει την «καθώς πρέπει» βερσιόν του και να αφεθεί να κάνει χαζομάρες και παιδιαρίσματα: να χαχανίσει, να τραγουδήσει με τα Ζουζούνια, να ντυθεί κλόουν, να παίξει τα μωρά κλπ κλπ.

5. Βρίσκεις «αναγκαστικά» το χρόνο για να ευχαριστηθείς τις λατρεμένες ταινίες κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϋ (και φυσικά το κάνεις για τα παιδιά όχι για σένα…)

6. Αλλάζεις τη βαρετή σου ταυτότητα και επικοινωνείς όλο και πιο τακτικά πια με τα νέα σου προσωπικά στοιχεία: «καλημέρα, είμαι η μαμά της Κατερίνας….», «γεια σας, εδώ ο μπαμπάς του Διονύση….»

7. Αφήνεσαι στην αγάπη και τρυφερότητα χωρίς όρους όταν ο θησαυρός σου σε αγκαλιάζει σφιχτά για να σου πει  «καληνύχτα». Εκεί ξεχνάς όλη την κούραση της μέρας…

8. Πέφτει το δάκρυ κορόμηλο όταν παρακολουθείς ταινία/σήριαλ/διαφήμιση/ρεπορτάζ με μωρά, ειδικά όταν αυτά περνούν κάποια δυσκολία, και μετά αναρωτιέσαι πώς έγινες τόσο ευαίσθητος άνθρωπος.

9. Συνδέεσαι  πανεύκολα και κατανοείς τα συναισθήματα, τους καημούς, τις χαρές και τις αγωνίες των απανταχού μαμάδων και μπαμπάδων απ΄όποια χώρα του πλανήτη κι αν προέρχονται.

10. Πιάνεις τον εαυτό σου (και αναρωτιέσαι πώς συνέβη αυτό σε σένα) να λογομαχεί με γονείς και δασκάλους, σαν να είναι το πιο φυσικό πράγμα του κόσμου, για τα εξής κρίσιμα θέματα: ποια είναι η  σωστή απόχρωση του καλσόν στη στολή της παράστασης του σχολείου, ποιο θα είναι  το μήκος της φούστας στην παρέλαση, πόσες στρώσεις από φτερά έχει το φόρεμα της νεράϊδας κλπ.

11. Γίνεσαι επαγγελματίας στο multitasking: μπορείς πανεύκολα να ανακατεύεις τα υλικά για το  κέικ,  παράλληλα  να μαγειρεύεις,  να βοηθάς το ένα παιδί στην ορθογραφία, το άλλο παιδί στα μαθηματικά,  ενώ απαντάς στο τηλέφωνο, γράφεις για το μπλογκ κλπ κλπ.

12. Φρεσκάρεις τις γνώσεις σου στην πρακτική αριθμητική, ξαναθυμάσαι την αγάπη σου για τη μυθολογία, κάνεις επανάληψη στους κανόνες της γραμματικής, μαθαίνεις ιστορία που δεν είχες μάθει στην ώρα σου, ψάχνεις εκείνες τις φοβερές σημειώσεις που είχες κάποτε για τους δεκαδικούς και, γενικά, εκμεταλλεύεσαι το εκπαιδευτικό σύστημα για να (ξανα)πλουτίσεις τις γνώσεις σου σε όλους τους τομείς!

Η αγαπημένη Βάσω του ιστολογίου Ιστορίες της Μάνας έδρασε αστραπιαία προσθέτοντας επιτόπου ακόμα έντεκα  λόγους.  Σου κάνει καλό να είσαι γονιός γιατί:

13. Γελάς χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένος λόγος.

14. Αισθάνεσαι ότι υπάρχει ένας άνθρωπος που σε λατρεύει!

15. Ψάχνεις τρόπους για να μάθεις στο παιδί σου διάφορα πράγματα. Αλλά προσπαθείς ταυτόχρονα να είσαι σε ετοιμότητα για να απαντήσεις στην  κάθε περίεργη ερώτηση που θα σου κάνει.

16. Τραγουδάς, χορεύεις, μπουσουλάς, χοροπηδάς, κυλιέσαι στο πάτωμα ή στο χώμα χωρίς να σε νοιάζει αν θα λερωθείς.

17. Ξαναπαίζεις τα παιχνίδια που έπαιζες μικρή.

18. Περιμένεις πως και πως την στιγμή που σε αγκαλιάσει, θα σε  χαϊδέψει και  θα σε φιλήσει γιατί ξέρεις ότι οι στιγμές αυτές δεν συγκρίνονται με τίποτα!

19. Συγκινείσαι  όταν διαπιστώνεις ότι το παιδί σου μεγάλωσε και αναρωτιέσαι πώς κατάντησες έτσι (να κλαις με το παραμικρό),  αλλά δεν προσπαθείς να το διορθώσεις!

20. Ανυπομονείς να ξυπνήσει το πρωί για να δεις τι σου επιφυλάσσει η καινούργια μέρα. Τι καινούργια πράγματα θα κάνει, τι νέες λέξεις θα πει?

21. Γεμίζει με ζωή το ήσυχο σπίτι σου και ας υπάρχουν στιγμές που δεν αντέχεις τις φωνές.

22. Αισθάνεσαι περήφανη για τα κατορθώματα του παιδιού σου, λες και κανέναν άλλο παιδάκι στον κόσμο δεν κάνει τα ίδια με το δικό σου.

23. Τρέχεις όλη μέρα χωρίς λόγο και αιτία. Παρ΄όλ΄αυτά  σου αρέσει και δεν το αλλάζεις!

Η ψηφιακή φίλη Νefosis του ιστολογίου Rubies and clounds συμπληρώνει:

 24. Απολαμβάνεις μια παιδική παράσταση με συγκίνηση περισσότερη απ’ όση θα παρακολουθούσες άγγλους σαιξπηρικούς στα καλύτερα τους!

25. Αποκτάς τη δυνατότητα να νιώθεις περηφάνια καθημερινά και να πλημμυρίζεις από τσουνάμι αγάπης κάθε λίγο. 

H φίλη-μπλόγκερ Ξωτικό με το ιστολόγιο Mothering Days αυθόρμητα, χωρίς δεύτερη σκέψη,  προσθέτει κι άλλους επτά λόγους που σου κάνει καλό να είσαι γονιός:

26. Γίνεσαι (μάλλον) καλύτερος άνθρωπος προσπαθώντας να δώσεις το καλό παράδειγμα στο παιδί σου…

27 . Επαναξιολογείς τη σχέση σου με τον εαυτό σου…

28. Δεν βρίσκεις χρόνο/ευκαιρία να βαρεθείς…

29. Εχεις νέα διακόσμηση στο σπίτι σου ανά βδομάδα (με τις νέες ζωγραφιές & χειροτεχνίες των παιδιών).

30. Παρακολουθείς το schoolwave σαν έφηβος, και νιώθεις την άπειρη περηφάνια που το παιδί σου χτυπιέται εκεί πίσω στα ντραμς…

31. Μαθαίνεις τη δύναμη του βλέμματος…

32. Εχεις πάντα εύκαιρες αγκαλίτσες να σε τυλίξουν…

Η αξιαγάπητη Κάλλη με το ιστολόγιο  Kατά της επιλόχειας κατάθλιψης  συμπληρώνει άλλη μια ντουζίνα λόγους:

 33. Ανακαλύπτεις όλα αυτά τού γιατί υπάρχεις

34.  Ξαναανακαλύπτεις τη φύση από το τόσο δα μικρό σποράκι,

35. Ξαναγίνεσαι παιδί σε κάθε ευκαιρία,

36. Γίνεσαι καλύτερος άνθρωπος,

37. Ανακαλύπτεις καινούρια νοήματα και βαθύτερα συναισθήματα

38. Η άνευ όρων αγάπη πάντα και παντού

39. Νιώθεις ότι «δημιουργείς» νέους, καλύτερους ανθρώπους για το μέλλον (τουλάχιστον το προσπαθείς και το ελπίζεις)

40. Αποκτάς μεγαλύτερη αυτογνωσία 

41. Ανακαλύπτεις το νόημα της Ζωής, της Δημιουργίας, της Αγάπης,

42. Αυτά που θεωρούσες σημαντικά γίνονται ασήμαντα

43. Μαθαίνεις ότι δεν είσαι τέλειος αλλά άνθρωπος

44. Μαθαίνεις να βλέπεις ΠΑΛΙ μέσα από τα μάτια των παιδιών σου.

Η Μαμά Ελίζα με το προσωπικό της ιστολόγιο  Μamma El βάζει κι αυτή τη δική της ιδιαίτερη πινελιά με την ανάρτησή της,  που περιλαμβάνει  ακόμα δώδεκα λόγους που δείχνουν πόσο καλό  κάνει να είσαι γονιός γιατί:

 45. Ανακαλύπτεις πτυχές του εαυτού σου που δεν φανταζόσουν ποτέ!

46. Αισθάνεσαι ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος και δεν ζητάς τίποτα περισσότερο. Απλώς έχεις τα ΠΑΝΤΑ!

47.  Ερωτεύεσαι παράφορα τη ζωή!

48.  Βλέπεις έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο μέσα από τα μάτια των παιδιών σου.  Και αφήνεσαι να σε παρασύρουν στην αχαλίνωτη φαντασία τους

49. Ξεκινάς την κάθε σου μέρα χαμογελώντας!

50. Τελειώνεις την κάθε σου μέρα με τρυφερότητα, αγκαλιές και φιλιά!

51.  Ανακαλύπτεις ότι το ένστικτό σου, από εδώ και πέρα, δεν πρόκειται να σε διαψεύσει ποτέ.

52. Ακόμα κι όταν νιώθεις ότι θα εκραγείς από θυμό και αγανακτείς με τα καμώματα τους, υπάρχει μια απειροελάχιστη στιγμή που σε κάνει να ξεχάσεις γιατί είχες θυμώσει εξαρχής και καταλήγεις να γελάς με την ψυχή σου

53. Λατρεύεις να ασχολείσαι με κάθε εργασία που έχουν για το σχολείο και κατακλύζεσαι από μια αστείρευτη πηγή έμπνευσης και φαντασίας. Βασικά λατρεύεις να δημιουργείτε ΜΑΖΙ!

54. Φουσκώνεις από περηφάνια κάθε φορά που σου εκμυστηρεύονται πόσο ευγενικό, καλόκαρδο, γενναιόδωρο είναι το παιδί σου. Ξέρεις ότι έχεις βάλει κι εσύ το λιθαράκι σου!

55.  Μαθαίνεις ξανά πόσο κάνει 1+1, πώς κλίνονται τα ρήματα, ποια εποχή και γιατί λέγεται νεολιθική, πώς λέγεται στα αγγλικά η ακρίδα, τι σημαίνει πουαντιγισμός και τι είναι η Λαμπρή!

56.  Κάθε μέρα ανακαλύπτεις έναν ακόμα λόγο που τελικά είναι καλό να είσαι γονιός!

Η φίλη αναγνώστρια και φρεσκομανούλα Stavroula προσθέτει τον 57ο λόγο:

57. Νιώθεις συνεχώς ερωτευμένος….με τα σκαμπανεβάσματα αυτού του “έρωτα” που δίνει άλλο νόημα και ουσία στη ζωή σου…

Δεν θα μπορούσε να λείπει η Μαμά Κουκουβάγια και το ιστολόγιό της, που συμπληρώνει στην ανάρτησή της,  σε πρώτο πρόσωπο, ακόμα 20 «κέρδη» της μητρότητας:

Από τότε λοιπόν που έγινα μαμά:

58. «Μαλάκωσα» σαν άνθρωπος

59. Εκφράζω ευκολότερα τα συναισθήματά μου

60. Λέω «σ’ αγαπώ» καθημερινά

61. Νευριάζω, αλλά μου φεύγουν πιο εύκολα τα νεύρα

62. Βρίσκω συναρπαστικό το να μπορείς να κάνεις «απλά» πραγματάκια, όπως το να πιάνεις με δεξιοτεχνία το πιρούνι, ή να κάνεις 20 βήματα, χωρίς να πέσεις

63. Ξαναθυμήθηκα, πόσο «θεραπευτική» μπορεί να είναι μια αγκαλιά

64. Περιμένω πως και πως να γυρίσω σπίτι, για να δω τα ματάκια τους να λάμπουν, και να ακούσω τα επιφωνήματα χαράς μόλις με αντικρίσουν στην πόρτα

65. Ενιωσα τι θα πει απόλυτη και ανιδιοτελής αγάπη

66. Ανακάλυψα μια πιο καλλιτεχνική φλέβα, που χτυπούσε μέσα μου, και την αγνοούσα για χρόνια

67. Θέλω να κάνω τον κόσμο μας καλύτερο

68. Τρέμω στην ιδέα ότι θα πάθουν κάτι κακό αυτοί που αγαπώ, ιδίως ο άντρας μου και τα παιδιά μου

69. Θυσίασα τον ύπνο μου, που τόσο αγαπούσα, αλλά δε με νοιάζει και πολύ (όχι πάντα τουλάχιστον!!!

70. Συνήθισα να βλέπω παιχνιδάκια παντού, και δαχτυλιές στα τζάμια (αν τα δω καθαρά, μου φαίνονται ξένα

71. Μαγειρεύω καθημερινά και πιο υγιεινά

72. «Ξέχασα» τι θα πει «βραδινή διασκέδαση«, όχι όμως και τι θα πει «ξενύχτι» (if you know what I mean!!!!)

73. Προσπαθώ καθημερινά να γίνω καλύτερος άνθρωπος

74. Ανακαλύπτω τη σοφία της φύσης καθημερινά

75. Υποκλίνομαι στο μεγαλείο του ανθρώπου

76.  Εκνευρίζομαι με την κατάντια του ανθρώπου, συγκρίνοντας το πόσο αθώος ξεκινά τη ζωή του, και πόσο «βρώμικος» καταλήγει

77. Εγινα πιο προσεκτική στις αποφάσεις και τις πράξεις μου

H φωτεινή  Ελίνα με το Sunny Side of Life και τη δική της ηλιόλουστη ανάρτηση προσθέτει άλλους τέσσερις «ζουμερούς» λόγους που  κάνει καλό να είσαι γονιός:

82.  Δεν περιμένεις πότε σε τράπεζα, δημόσια υπηρεσία, σούπερ μάρκετ κλπ στην σειρά σου. Περνάς πάντα πρώτος. Οχι γιατί είναι ευγενικοί αλλά δεν αντέχουν να ακούν το βλαστάρι σου να κλαίει και το άλλο να προσπαθεί να κάψει το σύστημα πειραζοντας οοοολους τους υπολογιστές.

83.  Κάθεσαι πάντα σε θέση στο μετρό και λεωφορείο ακόμα και αν το πάρεις από το Σύνταγμα.

84. Εκδικείσαι επιτέλους τον ενοχλητικό γείτονα  γιατί το βλαστάρι σου 3:00 το πρωί κλαίει σπαρακτικά από κολικούς για πάνω από 2 μήνες.

85. Ξυπνάει την ΄Εριν Μπροκοβιτς μέσα σου και τον ακτιβισμό (πόσες φορές έχεις τσακωθεί για το παρκαρισμένο αυτοκίνητο στο πεζοδρόμιο και δεν περνάς με το καρότσι,  που παλιότερα -εποχή προ παιδιού- το έβαζες και εσύ)?

 86. Εχεις την τέλεια δικαιολογία για τα παραπάνω σου κιλά »εεεε 2 παιδιά έκανα όσο και να προσέχεις το σώμα ανοίγει»

87. Την τέλεια δικαιολογία να αποθηκεύεις σοκολάτες , γαριδάκια και άλλα υγιεινά πράγματα, άσχετα αν δεν δίνεις στο παιδί. Ξέρουμε καλά για ποιον είναι.

88. Έχεις έναν καλό  λόγο για να ζητήσεις βοήθεια από την μανούλα στο σιδέρωμα »που να προλάβω καλέ μαμά? με φάγανε σου λέω , δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα» Ψψψψψψεμματααααααα. Προλαβαίνεις αλλά χαζεύεις τα blogs.

89. Σου ανοίγει νέους επαγγελματικούς ορίζοντες . Έχεις γίνει παιδίατρος, ξεματιάστρα, τραγουδίστρια ό,τι μπορείς να φανταστείς.

90.  Κάνεις καραγκιοζιλίκια χωρίς να ντρέπεσαι. Τι να κάνουμε, το παιδί να διασκεδάσει.

91.  Γνωρίζεις ανθρώπους άνω των  65 στις παραλίες που πας από τις 8 το πρωί για να μην »πιάσει» ο ήλιος τα δερματάκια τους. Άσχημα είναι? Τι πράγματα έχεις μάθει από δαύτους? Που δεν τρώγανε στην κατοχή και τα δικά μας παιδιά μας, μας  πετάνε το τοστ στα μούτρα…. και άλλα τέτοια όμορφα πράγματα. Θυμούνται και τα δικά τους όταν είχαν μωρά, που δεν είχαν πάνες , δεν είχαν πλυντήρια………….

92. Γυμνάζεις το σώμα σου χωρίς να πηγαίνεις γυμναστήριο. Ασταμάτητο τρέξιμο , έτοιμη για μαραθώνιο. Βάρη , σηκώνεις το καρότσι 15 κιλών, με 15 κιλά Βούδα μέσα, στον αερα και ανεβοκατεβαίνεις τις σκάλες γιατί δεν έχεις ασανσέρ. Ραχιαίους, βάζεις τον ίδιο τον Βούδα σε μάρσιπο στην πλάτη και κάνεις δουλειές και εσωτερικές και εξωτερικές.

93.  Μαθαίνουν το οργανισμό σου να αντέχει με πολύ  λίγες ώρες ύπνο και λίγο φαγητό. Τυφλά να έχουν στο Θιβέτ.

94. Σου έμαθαν ότι υπάρχει και ένας άγιος που δεν γνώριζες. Την Αγία Υπομονή. Μεγάλη η χάρη της.

95.  Σου ξυπνάνε ακόμα περισσότερο την αίσθηση του χιούμορ για να ανταπεξελθεις και να μην βρεθείς με αυτό το πουκαμισάκι το λευκό που δένει πίσω? Με αυτό.

96. Αρχίζεις και γίνεσαι ίδια η μανούλα σου που τόσο μα τόσο θαύμαζες.

Και η Μαρίνα καταλήγει: «Όπως και να έχει δεν αλλάζω με τίποτα όλες τις στιγμές που μου χάρισαν τα αγόρια μου. Καταλήγω ότι δεν γεννήθηκαν μόνο αυτά από εμένα άλλα από αυτά ξαναγεννήθηκα εγώ».

Μια υπέροχη στιγμή δράσης από το φωτογραφικό ιστολόγιο http://blackredrose.wordpress.com

H «παλαίμαχη» μαμαδ0-μπλόγκερ Ασπα με το Aspaonline, είχε  εδώ και δυο χρόνια αναρτήσει κάτι ανάλογο: Πέντε λόγοι για τους οποίους μου αρέσει να είμαι μαμά:

1. Η ζωή είναι υπέροχη!
Τα παιδιά έχουν τον τρόπο τους να σου θυμίζουν ότι η ζωή είναι υπέροχη. Στα μάτια τους όλα είναι συναρπαστικά: Η βροχή, το χιόνι, τα σαλιγκάρια, ο Άγιος Βασίλης (εξυπακούεται), τα άλλα παιδιά, τα λουλούδια, οι πέτρες, τα κουκουνάρια, η μουσική, το ηλιοβασίλεμα, μια αγκαλιά, το ξεσκόνισμα, το πρωινό ξύπνημα… Τίποτα δεν είναι ασήμαντο, τίποτα δεν περνάει απαρατήρητο, η ζωή είναι μια περιπέτεια…

2. Ο πιο καλός ο μαθητής
Υιοθετώ απόλυτα την άποψη του Jon Kabat-Zinn, δασκάλου διαλογισμού και συγγραφέα, ο οποίος υποστηρίζει ότι τα παιδιά μας δεν ήρθαν στον κόσμο για να τα διδάξουμε εμείς, αλλά ήρθαν στον κόσμο για να μας διδάξουν αυτά. Προτείνει να τα βλέπουμε ως μικρούς δασκάλους Zen που ζουν σε μικροσκοπικά σώματα και έχουν στόχο να μας διδάξουν τα μαθήματα που χρειάζεται να μάθουμε. Αισθάνομαι λοιπόν ότι φοιτώ σε εντατικό εκπαιδευτικό πρόγραμμα 18 (τουλάχιστον) ετών. Παίρνω μαθήματα, υπομονής, δύναμης, ανιδιοτέλειας, πίστης, συγχώρεσης και όχι μόνο…

3. Σ’ αγαπάω μ’ ακούς;
Ατέλειωτη αγάπη, αυθεντική αγάπη, αγάπη χωρίς όρους. Αγαπάω τα παιδιά μου ανεξάρτητα με το πώς συμπεριφέρονται, πώς είναι η εξωτερική τους εμφάνιση, τι λένε, τι σκέφτονται. Αντίστοιχα εισπράττω τη δική τους γνήσια αγάπη και απολαμβάνω το γεγονός ότι μαζί με το μπαμπά τους είμαστε το κέντρο του κόσμου για αυτά – και ξέρω ότι αυτό το τελευταίο δε θα διαρκέσει για πάντα…

4. Φιλιούνται, αγκαλιάζονται
Φιλιά, αγκαλιές, αγκαλιές, φιλιά! Κι άλλα φιλιά και άλλες αγκαλιές. Και ξανά από την αρχή. Φεύγω από το σαλόνι να πάω στην κουζίνα, με αγκαλιάζουν, με φιλάνε, μου λένε «θα μου λείψεις» κι ένα λεπτό αργότερα, όταν επιστρέφω απολαμβάνω αντίστοιχου καλωσορίσματος!
Αν δε, πρόκειται να βγω εκτός σπιτιού, πρέπει να αφιερώσουμε τουλάχιστον 15 λεπτά στους αποχαιρετισμούς και στις χαιρετούρες! (Καλά υπερβάλλω λιγάκι αλλά το πιάνετε το νόημα!)

5. Όνειρα, ευτυχία, επιτυχία 
Τα παιδιά μου είναι αναμφισβήτητα το μεγαλύτερο δώρο που έχω λάβει στη ζωή μου. Όπως κάθε γονιός, έτσι κι εγώ κάνω όνειρα για το μέλλον τους και θέλω να τα δω πραγματοποιούν σπουδαία πράγματα στη ζωή τους.

Η χαρά της ζωής από τον GlacierTim, flickr

H Stelluna και η fasolitsa με το koilitsa.com βάζουν τη δική τους πινελιά στη συζήτηση. Με την ανάρτηση Better together ξετυλίγεται ένας …χείμαρρος από λόγους που κάνουν και τον πιο πικραμένο γονιό να χαμογελάσει:

Η αλήθεια είναι πως, την ώρα που μου ήρθε η πρόσκληση της Newagemama, δεν μπορούσα να σκεφτώ πολλούς λόγους για τους οποίους μου κάνει καλό το να είμαι γονιός. Αυτό που θα μου έκανε πραγματικά καλό τη συγκεκριμένη στιγμή θα ήταν να κοιμηθώ, έστω μισή ώρα, κάτι που σε καμία περίπτωση δε συμβάδιζε με τη γονεϊκή μου ιδιότητα. Αλήθεια, δεν ήθελα ούτε να κάνω «κούκου-τσα», ούτε να απλώσω πλυμένα φορμάκια, ούτε να αλέσω φακές με καρότο, ούτε να θηλάσω, ούτε να αλλάξω χεσμένη πάνα, ούτε να κλείνω την τηλεόραση κάθε φορά που πεισματικά την άνοιγε η Στεφανία, ούτε να προσπαθώ να σώσω το λάπτοπ/κινητό/θερμαντήρα από τα χέρια της, ούτε να σκουπίζω γουλίτσες, ούτε… ούτε… Ήθελα μόνο να κοιμηθώ.

Ύστερα, φυσικά, πέρασε η στιγμή της απόγνωσης (όχι ότι κοιμήθηκα, απλώς πέρασα το σημείο χωρίς επιστροφή, όπου με ένα μαγικό τρόπο παύεις να νυστάζεις –και να κλαις- και απλώς εξακολουθείς να λειτουργείς) και ξανάρχισα να σκέφτομαι με καλοσύνη, τρυφερότητα και ανθρωπιά.

Συνειρμικά, μιλώντας, ήταν αναπόφευκτο να ξεκινήσω από το ότι, ναι, το να είμαι γονιός με έκανε πιο υπομονετική. Όχι με την έννοια «πεινάω αλλά είμαι γονιός οπότε θα περιμένω πρώτα να φάει το παιδί μου και μετά εγώ» -στη συγκεκριμένη περίπτωση απλώς θα φάω ταΐζοντας το παιδί μου, ενίοτε δε και πάνω από το κεφάλι του («θα πρέπει να σε εξοργίζει το γεγονός ότι από δω και πέρα θα πρέπει να μοιράζεσαι το φαγητό του σπιτιού και με τη Στεφανία» μου είπε χθες η Νάσια και κούνησα καταφατικά το κεφάλι). Δίνω στην υπομονή την έννοια «αναγνωρίζω ότι αυτή τη στιγμή θέλω να πηδήξω από τον έβδομο, αλλά αναγνωρίζω επίσης, κάπου στα βάθη της συνείδησης, ότι αυτή η στιγμή θα περάσει» -σε αντιδιαστολή με την απόλυτη απελπισία του «αυτή η μαυρίλα θα κρατήσει για πάντα» που είχα την τάση να ενστερνίζομαι αβασάνιστα πριν γεννηθεί η φασολιά.

Αφού η Στεφανία κοιμήθηκε πάνω (και όχι κάτω) από την κουβέρτα της, μπόρεσα επίσης να εκτιμήσω το γεγονός ότι το ότι είμαι γονιός με έχει κάνει πιο αποτελεσματική (σε άλλη περίπτωση, αν είχα σηκώσει χαλί και είχα εξολοθρεύσει καμιά διακοσαριά μυρμήγκια πριν καν πάει 10 το πρωί, θα αισθανόμουν ότι έπρεπε να αποσυρθώ σε άσραμ για να συνέλθω, ενώ χθες δούλεψα, σαν να μη συνέβη τίποτα, ένα οχτάωρο, έφτιαξα τις φακές και δυο ντουλάπες στο καπάκι –αν και τώρα που το σκέφτομαι, αυτή η σταυροφορία εναντίον των τερμιτών λογικά είχε κάποια σχέση με τη βραδινή μου κατάρρευση και συνακόλουθη στριμάδα). Κι ενώ προ Στεφανίας έπρεπε, ψυχαναγκαστικά, οι συναστρίες να κουμπώσουν, τα πάντα να μπουν στη σωστή συμπαντική τους θέση κι εγώ να βρω ένα ολόκληρο ενενηντάλεπτο για να αφιερώσω στη γιόγκα μου (οτιδήποτε λιγότερο ισοδυναμούσε με το τίποτα), τώρα και ένα τέταρτο μου είναι αρκετό για να ανέβω σ’ ένα διάδρομο και να νιώσω ότι πήρα μια δόση ξεμουδιάσματος –κι αν δεν το βρω κι αυτό, ξέρεις κάτι, δεν πειράζει.

Και ναι, μου κάνει καλό το ότι, σ’ αυτή την γκρίζα περίοδο, όπου το να διανοηθείς ότι θα κάνεις επαγγελματικό άνοιγμα ισοδυναμεί με ιδιόχειρη αίτηση εισαγωγής σε τρελοκομείο, έχω τη δυνατότητα να ασχοληθώ δημιουργικά με το μεγάλωμα ενός μωρού -καθώς και το ότι αισθάνομαι πως, ακόμα και αν all else fails, το συγκεκριμένο μωρό ίσως έχει προλάβει να αποκτήσει, με τη βοήθειά μου, ικανότητες και δυνατότητες να τα κάνει και πάλι σωστά. Μου κάνει καλό το ότι νιώθω χρήσιμη που καταφέρνω να την παρηγορήσω όταν κλαίει και που της προσφέρω ρούχα, κρεβάτι κι ένα μπολάκι φαγητό –αν και αυτό, ξέρεις, πρέπει να το προσέξεις, μην το κυνηγάς σαν αυτοσκοπό και μετά τα είκοσί της, γιατί κάπως έτσι θα την ακούσεις να ωρύεται ότι την έχεις πρήξει και δεν έχεις δική σου ζωή.

Μου κάνει καλό το ότι έγινα πιο ανεκτική στις αδυναμίες μου και τις αδυναμίες των άλλων, το ότι έγινα πιο εξωστρεφής, το ότι η χαρά της Στεφανίας μόλις με βλέπει αρκεί για να πάρει από πάνω μου την κούραση της ημέρας, το ότι έχει σβήσει για πάντα (εικάζω) από τη ζωή μου την έννοια της ρουτίνας και της στασιμότητας, το ότι με βάζει να προβληματιστώ και να λύσω θέματα που ως τώρα ήταν βαθιά θαμμένα μέσα μου και ίσως, διαφορετικά, να μη μου έκαναν ποτέ τη χάρη ν’ ανέβουν ως την επιφάνεια.

Και είμαι σίγουρη πως όσο εκείνη μεγαλώνει, οι λόγοι θα πολλαπλασιάζονται, ενώ εμένα θα μου λείπει -το πολύ- μισή ώρα ύπνος.

ΠΣ. Χρόνια πολλά φασολίτσα! Αυτό το μήνα είναι πάλι Παρασκευή και 13…

Ποιος μπορεί να αντισταθεί στο γέλιο ενός μωρού; Φωτό του five2b4u, flickr

Η συναδέλφισσα κοριτσο-μαμά Ειρήνη και το γλυκό της ιστολόγιο «To μικρό μου μπλογκ» συμμετέχουν με τη δική τους ανάρτηση, που βάζει στο τραπέζι κι άλλους λόγους, που ζεσταίνουν κάθε σφιγμένη καρδιά:

Η πολυμήχανη Αφροδίτη με την ανάρτησή της στις Γλυκές της Ιστορίες κάνει τη δική της κατάθεση:

H απολαυστική Στέλλα με την ανάρτηση Με τη δικαιολογία ότι είμαι μαμά στο asteraki της αποτύπωσε και σε φωτογραφίες τα καλά της μητρότητας:

Έχω την ευκαιρία να κάνω πολλά ωραία, μόνο και μόνο επειδή είμαι μαμά!

Μπορώ να νιώθω περήφανη για τα παιδιά μου, ό,τι κι αν κάνουν!

Μπορώ να κάνω χαζομαρούλες, όπως το να κάνω τραμπάλα στην παιδική χαρά με το γιο μου (και το μωρό μου μαζί)!

Μπορώ να περάσω πάνω από μισή ώρα διαλέγοντας παιδικά dvd (και να τα δω και μαζί τους μετά)!

Μπορώ να λουφάρω όταν άλλοι δουλεύουν (μαστορεύουν ας πούμε) και να έχω απλά τη … γενική επίβλεψη μαζί με τα παιδιά!

Μπορώ να το παίζω κουλ και άνετη, ακόμα κι αν κουβαλάω εξοπλισμό τριών παιδιών και είμαι φορτωμένη τρελά!

Μπορώ να έχω πάντα μια καλή δικαιολογία για φωτογραφίες (οικογενειακές ντε)!

Μπορώ να ευχαριστιέμαι αγκαλιές και φιλιά (με κάθε ευκαιρία)!

Μπορώ να απολαμβάνω την παρέα άλλων γονιών με τα μωρά τους!

Μπορώ να γελάω με την καρδιά μου, μου κάνει καλό να είμαι μαμά!

Και τέλος, μπορώ να απαντήσω στην πρόσκληση της newagemama που συγκεντρώνει όλα τα καλά του να να είμαστε γονείς (ακόμα κι αν το δικό μου blogάκι είναι θεματικό και πολύ σπάνια καταφέρνω να ανταποκριθώ σε παρόμοιες προσκλήσεις)!

Καλή συνέχεια, καλό babywearing!

To νήμα εμπλουτίζεται με τη συμβολή του ευρηματικού Μπιμπερολόγιου, του οποίου την ανάρτηση προσθέτω με μεγάλη χαρά:

Ο Hubs με κοιτάζει με newfound respect και ώρες ώρες με περιεργάζεται με δέος λες και με ανακαλύπτει από την αρχή. Και μου λέει συχνά «είσαι πολύ καλή μαμά». Και λιώνω.

Συνειδητοποιώ ότι…δεν έχει αλλάξει τίποτα. Δεν είμαι άλλος άνθρωπος. Είμαι η ίδια. Ουφ! Ευτυχώς, νόμιζα ότι η διαδικασία περιέχει μετάλλαξη. Δεν ανήκω ξαφνικά στους «μεγάλους» και τους «ξενέρωτους» και του «παλαιομοδίτες» και τους «άλλης εποχής». Για κάποιο λόγο ένιωθα πάντα ότι όλοι οι γονείς μπαίνουν απ’ευθείας σε αυτή τη λίστα! Εξακολουθώ να πίνω τα daiquiri φράουλα (καλά, όχι ακόμη, γιατί θηλάζω αλλά σε κανα δίμηνο), να μ’αρέσουν οι συναυλίες, να φοράω τα τρελο-Desigual μου.

Νιώθω sexy. Πιο πολύ από πριν, για κάποιο ανεξήγητο λόγο. (Οκ, όχι όλες τις ώρες)

Έκανα πιο μοντέρνο κούρεμα από πριν (από φόβο μήπως δείχνω πολύ μαμαδίστικη με το προηγούμενο μάλλον χαχα)

Με (ξανα)πλησίασαν φίλοι που έχουν ήδη παιδιά. Και τους κατάλαβα, αν κι εγώ εξακολουθώ να έχω φίλες χωρίς παιδιά, singles or not. 

Άνοιξε μπροστά μου ένας καινούριος κόσμος αγορών! Είναι τόσο ωραίο να ασχολείσαι με μικροσκοπικά ρουχαλάκια, φέρνει χαρά στη μέρα σου. Τα πάντα που σχετίζονται με το μωρό, σού φτιάχνουν τη διάθεση, είναι όλα μικρά, χρωματιστά και «υποκοριστικά».

Έγινα πιο οργανωτική. (Στο δωμάτιο του μωρού. Τα δικά μου πράγματα εξακολουθούν να είναι ατάκτως ερριμμένα προς διάφορες κατευθύνσεις)

Έγινα πιο αποφασιστική σε άσχετα θέματα. Τώρα μπορώ να κάνω τα πάντα! πχ. Τώρα είμαι μαμά μπορώ να τσακωθώ στη ΔΕΗ!, Τώρα είμαι μαμά!Μπορώ να αντιμιλήσω στη χαζή υπάλληλο που δε μου δίνει απόδειξη!, Τώρα είμαι μαμά!Φέρτε μου τον υπεύθυνο! 

Έχω άδεια από τη δουλειά και κάθομαι σπίτι μου. 

Νιώθω ακόμη ότι για τους γονείς μου είπα πάντα το «μικρούλι» τους και μ’αρέσει.

Μια γνωστή μου διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Για πρώτη φορά δεν σκεφτηκα τον άνθρωπο που νοσεί αλλά προσπάθησα να καταλάβω πώς αισθάνονται τα παιδιά της που η μαμά είναι άρρωστη. Έχει αλλάξει η λογική μου και ο τρόπος που προσεγγίζω τα πάντα φαίνεται…

Η φοβερή Yolina με το σπινθηροβόλο ιστολόγιο not just mums βάζει κι αυτή τη δική της προσωπική πινελιά στο νήμα με την ανάρτηση Σου κάνει καλό να είσαι γονιός. Ερωτηματικό:

Χθες το βράδυ κοιμήθηκα γύρω στις 2, για δικούς μου λόγους, για να κάνω αυτό το δικό μου το τίποτα που μετά το μετανιώνω, και για να μιλήσω λίγο με τον άντρα μου που μέσα στην ημέρα συνυπάρχουμε, αλλά ανταλλάσσοντας μόνο κωδικοποιημένους, μισούς διαλόγους σαν τους ισοβίτες στο προαύλιο.
Μετά ξύπνησα από false alarm βέβαια, αλλά ξύπνησα, γύρω στις 4 παρά.  Και μετά οριστικά, στις 7.30′.  Και μετά ξεκίνησα να απασχολούμαι με ένα κάρο δημιουργικά πράγματα, όπως αλλαγή πάνας και πλύσιμο (μικρών) δοντιών, άδειασμα του τόνου των άπλυτων ρούχων στο πλυντήριο και brainstorming για το φαγητό της ημέρας – εξαιρετικά δύσκολο task by the way.  Πρέπει να είναι και ευπαρουσίαστο και βιταμινούχο και νόστιμο και με μεγάλη δόση του παράγοντα Χ, που προσδιορίζει το ποσοστό πιθανότητας προς κατανάλωση. 
Για κανένα δίωρο μοίραζα το χρόνο μου μεταξύ των παιδιών μου με αποτέλεσμα να ντυθώ σε πέντε λεπτά με τα ρούχα που βρίσκονται συνήθως στο οπτικό μου πεδίο, ή αλλιώς μπροστά μπροστά στην ντουλάπα μου, να δυσανασχετήσω με τα αλιμάριστα νύχια και να θυμώσω με την θαμπή επιδερμίδα που έβλεπα στον καθρέφτη.  Πάλι ξέχασα την βραδινή, beauty ρουτίνα μου.  Το περίεργο το τελευταίο εξάμηνο είναι να την θυμηθώ κι ας ξέρω ότι μεταξύ των διαφόρων ηλίθιων μύθων της βιομηχανίας της ομορφιάς, η ιεροτελεστία του βραδινού καθαρισμού, είναι απαραίτητη.
Στη συνέχεια πήρα τους δρόμους μαζί με το γιο μου.  ‘Εκανα μια γρήγορη δουλειά στο ΙΚΑ (να σημειώσω ότι την ώρα ακριβώς που είχε κλείσει η πόρτα για πάντα και ήμουν η επόμενη στη σειρά για το ταμείο εσόδων, του ήρθε να πάει στην τουαλέτα) και μετά αφιερώθηκα σε εκατοντάδες παιδικές μπούρδες, όπως πάρκο, φουσκωτά, παγωτό, κυνηγητό, παραμύθια με παράλληλο θεατρικό παιχνίδι, σταράκια, τι-σερτάκια, σκατουλάκια.
Γύρισα πίσω και ξεκίνησα το round 2 (βλ. μωρό) χωρίς να πάρω ανάσα.  Κάπως έτσι έφτασε η μέρα μου στο τέλος της.  Χωρίς να πάρω ανάσα και χωρίς να κάνω σχεδόν τίποτα για εμένα.  Χωρίς πολλές μουσικές, χωρίς σινεμά και χωρίς ψηλόλιγνα ποτήρια κρασιού.  Κάποτε αυτό ήταν αδιανόητο.  Κάποτε τα πάντα ήταν για εμένα και αυστηρά επιλεγμένα μάλιστα.
Και ύστερα θυμήθηκα την προτροπή της newagemama να γράψουμε τους διαφορετικούς και αναπάντεχους λόγους σχετικά με το γιατί σου κάνει καλό να είσαι γονιός.  Η γυναίκα βέβαια δε ρώτησε αν σου κάνει καλό, το θεωρεί αυτονόητο.  Και έτσι είναι.  Αλλά δεν μπορώ να το εξηγήσω.
Μου φαίνεται αστείο να κάτσω να γράψω ότι ωρίμασα, άφησα τον εγωισμό μου στην άκρη και φύσηξα αέρα στα πανιά της υπευθυνότητας.  Ναι, έμαθα να ενεργώ με λογική και εφευρετικότητα, ξεδίπλωσα την ευαισθησία μου στο μάξιμουμ και κατανόησα πλήρως τις λέξεις ανοχή και υπομονή.
Αλλά γιατί αυτό ντε και καλά μου κάνει καλό?  Ποιος είναι αυτός που θα πει ότι ένας ρέμπελος που ρουφάει τη ζωή για την πάρτη του και ξοδεύει τα λεφτά του για να περνάει καλά, δεν φροντίζει με συνέπεια τον εαυτό του, δεν του κάνει καλό? 
Γι’αυτό δεν μπορώ να απαντήσω.  Γιατί τεκμηριωμένη απάντηση σε αυτό, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει.  Γιατί η μαγεία της απόλαυσης του να είσαι γονιός, στην πραγματικότητα δεν εξηγείται και ειδικά από ανθρώπους που ζούσαν πάντα έντονα, μέσα σε πλαίσια διαφόρων κοινωνικών δραστηριοτήτων, με δουλειές δημιουργικές και «νεανικές» και ωραία μούρη στον καθρέφτη.
Γιατί είναι αυτό ακριβώς που γράφω.  Είναι η μαγεία μιας απόλαυσης.  Έτσι όπως σου αρέσει να πλημμυρίζει το σουφλέ σοκολάτα τον ουρανίσκο σου και να σε σφίγγει ο έρωτας στην αγκαλιά του.
Είναι η μαγεία μιας αγάπης που δεν μπορεί να περιγραφεί, γιατί όμοιά της δεν έχεις ξαναζήσει και η απόλαυση μιας σχέσης που σε τρελαίνει, γιατί είσαι πάντα κομπάρσος.
Δεν έχει ερωτηματικό.  Με πέντε κιλά παραπάνω και με λιγότερες αναγνώσεις της Vogue, σου κάνει καλό να είσαι γονιός.
Αλλά για το απόλυτο Γιατί ρωτήστε κανέναν άλλον, όχι εμένα.  Σήμερα αποφάσισα να πάω σινεμά μετά από ένα τρίμηνο και δεν το χάνω για κανένα μωρό του κόσμου.

…………………………………………………………………………………………………………………………….…………

Είμαι σίγουρη ότι η λίστα αυτή μπορεί να εμπλουτιστεί με πολλά ακόμη «επιχειρήματα». Καλώ λοιπόν εσάς αγαπημένες φίλες και φίλοι να τη συμπληρώσετε με τα σχόλιά σας, μέσα από την εμπειρία της δικής σας καθημερινότητας.

Καλώ και τους φίλους μπλόγκερς να γράψουν στο ιστολόγιό τους, φυσικά με το δικό τους ιδιαίτερο στυλ και στο ύφος του μπλογκ τους,  μια ανάρτηση με θέμα «Σου κάνει καλό να είσαι γονιός, γιατί:…………..». Θα φιλοξενήσω με χαρά όλες τις απαντήσεις, με αναφορά και link στις πηγές βεβαίως βεβαίως, σε ένα ενιαίο κείμενο, που αν βγει όπως το φαντάζομαι, θα είναι πηγή υποστήριξης και χιούμορ για όλους μας!

Εμπρός καλές και καλοί μου μπλόγκερς: Aριάδνη, Ασπα, Αστεράκι, Aφροδίτη, Είμαι μαμά, Κάλλη, Κοιλίτσα, Μαμά Ελίζα, Μαμά κουκουβάγια, Μαμά Λυδία, Μαμά στο δρόμο, Μαμά 35+, Λογομνήμωνα, Μαμαδοϊστορίες, Μπόμπιρες, Ξωτικό, Πριγκιπομαμά, Σκιουρομανούλα, Τατιάνα, Τελευταίε, Τρίκυκλο, Φτερουγίσματα, Χειμωνιάτικη Λιακάδα, Hoolaboola, Mamypage, Nefosis, Not just mums, Synny Side of Life, Philos: Ας ρίξουμε μια ματιά πιο ανάλαφρη στην καθημερινότητά μας. Περιμένω ανυπόμονα τις αναρτήσεις σας!