Τελικά την Ισλανδία πολύ τη συμπαθώ. Ξέρετε γιατί; Γιατί έχει τα πιο δραστήρια, ενεργά και ανυπότακτα  ηφαίστεια  στα όρια της Γηραιάς Ηπείρου. Κι όλη αυτή η αναστάτωση λόγω της ηφαιστειακής τέφρας εμένα μου προκαλεί μια άγρια χαρά. Εντάξει, αντιλαμβάνομαι την ταλαιπωρία  στις ζωές τόσων ανθρώπων που δεν μπορούν να βγουν από το σπίτι τους ή ακυρώνουν τις μετακινήσεις και τις δραστηριότητές τους (και σίγουρα δεν θα΄ θελα να είμαι στη θέση τους).

Το ηφαίστειο με το υπέροχο όνομα Γκρίσμβοτν σε δράση. Η φωτό είναι από τον ιστότοπο του Βήματος.

Ξεφεύγω όμως απ΄ αυτό το επίπεδο και ξανανιώθω την άγρια χαρά. Ναι, τα σχέδια των ανθρώπων απλώς δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν αυτή τη στιγμή. Ναι, ο προγραμματισμός των εταιριών απλώς δεν μπορεί να τηρηθεί. Ναι, πιθανώς τα αεροπλάνα  απλώς δεν θα μπορούν να πετάξουν. Παρά τους ισοσκελισμένους ή μη προϋπολογισμούς, τα business plans, τα προηγμένα τεχνολογικά συστήματα, τη δέσμευση σε στόχους  και τα ακριβή χρονοδιαγράμματα,  ό,τι είχε σχεδιαστεί και προγραμματιστεί απλώς δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί και αναγκαστικά ανατρέπεται και παραμένει σε αναμονή για ανασχεδιασμό.

Σ΄ έναν πολιτισμό που και μόνο να παραδεχτείς ότι «απλώς δεν μπορείς» ισοδυναμεί με ύβρις, σ΄ έναν πολιτισμό που μας σπρώχνει καθημερινά, κι εμάς και τα παιδιά μας,  να υπερβούμε τις φυσικές, ψυχικές και οικονομικές μας αντοχές, έρχεται ένα ακόμα ανυποψίαστο ηφαίστειο της Ισλανδίας να μας θυμίσει το αυτονόητο της ύπαρξης και της ζωής: Ναι, τέλος πάντων, υπάρχουν στιγμές (και αυτές ίσως είναι πολλές) που «απλώς δεν μπορούμε». Ναι, είναι δυνατό να υπάρχουν πράγματα που για τους οποιουσδήποτε λόγους, τη δεδομένη στιγμή, είναι πέραν των ορίων μας και (γιατί όχι;)
και των δυνατοτήτων μας.

Ευλογημένο ανυποψίαστο ηφαίστειο σ΄ ευχαριστώ που υπερασπίζεσαι το ξεχασμένο δικαίωμά μου «απλώς να μην μπορώ!».