«Τα παιδιά μπορεί να μην ακούν συχνά τους μεγάλους, αλλά πάντα μιμούνται τη συμπεριφορά τους» – James Baldwin
Ενα από τα συχνότερα λάθη που κάνουμε ως γονείς είναι να νομίζουμε ότι τα παιδιά δεν νιώθουν τα ίδια συναισθήματα με μας, επειδή είναι μικρά και δεν έχουν ακόμη αρκετές γνώσεις και εμπειρίες. Στην πραγματικότητα νιώθουν ό,τι κι εμείς, μόνο που είναι ακόμα πιο ευάλωτα και τρυφερά! Ο,τι πληγώνει, ταπεινώνει ή χαροποιεί έναν ενήλικα, το ίδιο – και μάλιστα πιο έντονα – πληγώνει, ταπεινώνει ή χαροποιεί ένα παιδί.
Μια νότα τρυφερότητας από το ιστολόγιο farmhousestories.wordpress.com
Αυτή η φαινομενικά προφανής διαπίστωση με τάραξε κι έφερε στη μνήμη μου αρκετά περιστατικά από την παιδική μου ηλικία, πιθανώς ασήμαντα στα μάτια ενός ενήλικα, στα οποία ένιωσα αμηχανία, ντροπή ή ταπείνωση εξαιτίας ενός σχολίου, μιας υπόδειξης ή μιας άστοχης συμπεριφοράς ενός μεγάλου. Είμαι δε σίγουρη ότι «ο μεγάλος» στα περιστατικά αυτά ούτε καν μπορούσε να διανοηθεί ότι εκείνη τη στιγμή ότι πλήγωνε ένα παιδί. Απεναντίας, ίσως πίστευε ότι ενεργούσε «για το καλό του».
Γι΄αυτό μου φάνηκε σχεδόν ριζοσπαστική η προσέγγιση της Αμερικανίδας αρθρογράφου Erma Bombeck, η οποία προτείνει να συμπεριφερόμαστε στους φίλους μας και στα παιδιά μας με τον ίδιο τρόπο («Treat friends, kids the same»).
Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι όχι μόνο δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να φωνάζουμε ή να χειρονομούμε απέναντι στα παιδιά, αλλά ούτε να τους μιλάμε ως εξής:
- Σταμάτα την κλάψα, είμαι κουρασμένη
- Κλείσε την πόρτα, σε βάρκα γεννήθηκες;
- Σε πέντε λεπτά φεύγω, όποιος δεν είναι έτοιμος θα μείνει εδώ
- Κράτα ίσια την πλάτη σου αλλιώς θα κάνεις καμπούρα
- Θα γίνει αυτό που λέω εγώ, εσύ δεν ξέρεις
Θα μιλούσαμε ποτέ στους φίλους μας έτσι; Οχι, θα ήταν σαν να τους υποτιμούσαμε. Τα πιο πολλά απ΄ τα λόγια αυτά οι γονείς τα ξεστομίζουμε «αυτόματα» στα παιδιά, χωρίς να συνειδητοποιούμε ότι ίσως υποσκάπτουμε τον αυτοσεβασμό και την αυτοεκτίμησή τους. Ξεχνάμε, μέσα στη δίνη της καθημερινότητας, ότι διδάσκουμε στα παιδιά το σεβασμό και την αξιοπρέπεια μέσα από τον τρόπο που τους συμπεριφερόμαστε εμείς οι ίδιοι.
Είτε μας αρέσει είτε όχι, τα παιδιά μαθαίνουν βλέποντας τους γονείς τους να λειτουργούν και να δρουν στην καθημερινή ζωή. Είτε μας αρέσει είτε όχι, δεν είμαστε τα αφεντικά τους, είμαστε οι «οδηγοί» τους. Και θέλουμε να μας ακολουθούν γιατί μας αγαπούν και μας σέβονται, όχι γιατί μας φοβούνται. Αυτή κι αν είναι μεγάλη πρόκληση για κάθε γονιό!
Newagemama.com 
To έστειλα με Mail σε φίλους και γνωστούς. Το πιθανότερο είναι κάποια στιγμή να σου έρθει και σένα 🙂
Συμφωνώ απολύτως. Ο σεβασμός πρέπει να είναι αμφίδρομος. 😉
Πολύ μεγάλη πρόκληση που αξίζει να τη βγάλουμε εις πέρας.
Ωραίο post! Και παράλληλα ας αναλογιστούμε αν θα μιλούσαμε ποτέ στους φίλους μας όπως μιλάμε στον εαυτό μας. Π.χ.
– Πώς είσαι έτσι; Κοίτα χάλι…
– Όλο χαζομάρες κάνεις.
– Καλά να πάθεις, σου άξιζε!
Γιατί στους φίλους μας δεν μιλάμε έτσι, αλλά στον εαυτό μας το κάνουμε;
Καλή χρονιά Παναγιώτα!
Καλή χρονιά Ασπα! Πόσο δίκιο έχεις, αυτός ο εαυτός μας έχει ακούσει τα εξ αμάξης από εμάς τους ίδιους..Να ένας ωραίος στόχος για το 2012: να μιλάμε στον εαυτό μας με αγάπη και υποστηρικτικότητα, όπως θα μιλούσαμε στο φιλαράκι μας που περνάει δύσκολα κάποια στιγμή…
Βασικά, δεν νομίζω ότι είναι θέμα μίμησης ακριβώς. Είναι θέμα πως όπως σου φέρονται αναγκάζεσαι τελικά να φερθείς, γιατί τελικά είναι η μόνη γλώσσα, που καταλαβαίνουν. Όταν ένας γονιός «ξέρει» να συμπεριφέρεται μόνο αυταρχικά, υποτιμητικά, υβριστικά, προσβλητικά τελικά σημαίνει ότι μόνο αυτή τη γλώσσα καταλαβαίνει. Όσο το παιδί του του φέρεται με ευγένεια, το ακυρώνει ακατάπαυστα. Όταν αρχίζει το παιδί, ως άμυνα, γιατί τελικά κάπως πρέπει να προστατευτεί, να ανταπαντάει με τον ίδιο τρόπο, τότε για πρώτη φορά μπαίνει στη διαδικασία αντίληψης τουλάχιστον της δυσαρέσκειας ο γονιός, άσχετα που συνήθως είναι παντελώς ανώριμος να εμβαθύνει σε ο, τιδήποτε, γιατί φυσικά εάν είχε το στοιχειώδες νιονιό δε θα φερόταν σαν μουζίκος, που κατέβηκε απευθείας από τις ρωσικές στέπες συστηματικά και με περισσή προπέτεια. Πολλές φορές δεν το κάνεις ασυνείδητα, το κάνεις πολύ συνειδητά, ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο, που όταν κάποιος πάει να σε χτυπήσει θα αμυνθείς κι εσύ στο τέλος και θα ανταπαντήσεις στο χτύπημα όσο κι αν δεν είσαι βίαιος από το χαρακτήρα σου. Τώρα το πρόσχημα του συνετισμού σε τέτοιες και τόσο φαιδρές συμπεριφορές προκαλεί τουλάχιστον μειδίαμα διότι σε όλες αυτές τις περιπτώσεις σημαίνει πολύ απλά «θα κάνεις ότι συμφέρει σε μένα, τουτέστιν ό, τι θα μου στοιχίσει λιγότερο σε χρόνο, χρήμα και ενέργεια. Οπότε όλοι καταλαβαίνουμε ότι δεν πρόκειται για συνετισμό, αλλά για άρον-άρον ξεφόρτωμα, που το ντύνουμε με ένα κοινωνικά αποδεκτό περιτύλιγμα, γιατί δεν μπορεί επισήμως να σου πει «άει παράτα μας, τι μας λες τώρα?», δεν είναι political corect για ένα γονιό και όλοι θέλουν πάντως να νιώθουν ότι δήθεν έχουν πάρει σοβαρά το ρόλο του γονιού, ανεξάρτητα που πολλοί είναι πιο ανώριμοι και από τα παιδιά τους.
Εν κατακλείδι, θέλω να πω ότι τέτοιοι γονείς ανήκουν στην κατηγορία της ψυχικής ρουφήχτρας γιατί όποιος μετέρχεται τέτοια μέσα κουβαλάει συνήθως τέτοια ψυχοπαθολογία, που πραγματικά απομυζεί ψυχικά τα παιδιά του. Βλέπουν και αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους ως βάρος, το οποίο προσπαθούν μόνο να διαχειρίζονται εκμεταλλευόμενοι τα παιδιά τους με κάθε τρόπο.
Τώρα αν το κάνεις ασυνείδητα, το μεγάλο σου στοίχημα είναι να το συνειδητοποιήσεις και να φέρεσαι στον καθένα όπως του αναλογεί. Διαφορετικά, θα σε έχουν κάνει κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή τους και είναι πολύ κρίμα επειδή έτυχε να έχεις ακατάλληλους γονείς να καταντήσεις κι εσύ ακατάλληλος άνθρωπος, καταδικάζοντας τη ζωή σου στα δικά τους σκοτάδια.