«Σεβασμός στα συναισθήματα ενός παιδιού σημαίνει ότι του επιτρέπουμε να νιώσει ποιο είναι, να συνειδητοποιήσει τον εαυτό του εδώ και τώρα…..Σημαίνει ότι του επιτρέπουμε να διαφέρει από μας»- – Isabelle Filliozat
"H ΄γέννηση ενός ρόδου", έργο της αγαπημένης ζωγράφου Judy Mastrangelo
Στην αφετηρία της μεγάλης ρόδας, ένα οκτάχρονο κοριτσάκι κλαίει: «Δεν θέλω να ανέβω, φοβάμαι». Oι γονείς απαντούν: «Δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος. Ελα λοιπόν, μην είσαι φοβιτσιάρα, δεν θα μας χαλάσεις εσύ τη μέρα!«.
Το κοριτσάκι διπλασιάζει τους λυγμούς του. Ένας άντρας που περιμένει στη σειρά επεμβαίνει: «Εχει το δικαίωμα να φοβάται. Δεν αξίζει να χαλάσετε την ευχαρίστησή σας, πηγαίνετε εσείς κι αφήστε την να σας περιμένει».
Το κοριτσάκι χαμογελά πλατιά. Την άκουσαν! Η υπόλοιπη οικογένεια ανεβαίνει στο καλάθι της ρόδας. Εκείνη μένει κάτω να τους κοιτάζει και βρίσκει μια φιλενάδα για να μιλήσει. Λάμπει από χαρά.
Το να αναγκάζεις κάποιον να αντιμετωπίσει τους φόβους του είναι ανώφελο. Συνήθως έτσι ο φόβος δυναμώνει. Για να βοηθήσεις ένα παιδί ή έναν ενήλικα να ξεπεράσει ένα φόβο χρειάζεται χρόνος, μέχρι ο φόβος να δώσει τη θέση του στην επιθυμία. Όταν η απόφαση της αντιμετώπισης έρχεται από σας, το παιδί ενεργεί από εξάρτηση κι όχι από επιλογή, δεν κινητοποιεί δικά του μέσα, δεν αισθάνεται υπεύθυνο. Όταν εξαρτάται κανείς από κάποιον, ο φόβος του μεγαλώνει.
…………………………………….
Πηγή: Isabelle Filliozat, Au coeur des emotions de l’ enfant (Jean-Claude Lattes, 1999). Στα ελληνικά κυκλοφορεί με τον τίτλο Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού, σε μετάφραση Β. Κοκκίνου, από τις εκδόσεις Ενάλιος.
Newagemama.com 
Μπραβο πολύ σωστο.Δεν το ειχα σκεφτει…και σίγουρα η κορη μου δεν θελω να ειναι φοβητσιαρα.Απο την αλλη ο φοβος φυλαει τα ερμαια.Δυσκολη; και πάλι η ισορροπια….
Σϊγουρα είναι δύσκολη η ισορροπία γιατί κουβαλάμε σα γονείς και σαν άνθρωποι τους δικούς μας φόβους. Γι΄ αυτό η γνώση είναι δύναμη. Το βιβλίο αυτό της Φιλιοζά είναι ανεκτίμητο, όσο το διαβάζω τόσο παθαίνω απανωτά σοκ!
Θα ηθελα να συμπληρωσω ότι ο φόβος του ενήλικα (γονέα) απέναντι σε κάποιο ερέθισμα είναι αυτό που πολλές φορές πυροδοτεί το φόβο του παιδιού και προκαλεί ακόμη και φοβίες. Φανταστείτε ένα παιδί που παίζει στο πάτωμα στο σαλόνι του σπιτιού να βλέπει για πρώτη φορά στη ζωή του ένα έντομο να κινείται με τα έξι πόδια του και να τεντώνει τις κεραίες του και να αλλάζει κατευθύνσεις. Δεν είναι ένα καταπληκτικό θέαμα?? Ένα απίστευτο δημιουργημα της φυσης τόσο διαφορετικό από τον άνθρωπο. Η φυσιολογική αντίδραση του παιδιού θα είναι να παρατηρήσει αρχικά το έντομο και αργοτερα να το πλησιασει και να το πιασει με το χέρι του. Σωστα? Ωραια ως εδώ.
Φανταστείτε λοιπόν την στιγμη αυτη, η μαμά του παιδιού να έρχεται από την κουζίνα και να βλέπει το παιδί της να απλώνει το χέρι του για να πιάσει ένα έντομο που δεν το βλέπει και καλά. Το μυαλό της αυτόματα πάει στην κατσαρίδα που τόσο πολύ σιχαίνεται και φοβάται και τρέμει και η ίδια. Η φωνή που θα βγάλει, ο τρόμος στα μάτια της, ο φόβος που διατρεχει ολο το σώμα της μαμας και όλη η δονηση της θα είναι τόσο τρομαχτική για το παιδί, που το παιδί θα τρομάξει και το ίδιο. Πολύ πιθανόν το παιδι την επομενη φορά να θέλει να ξαναπιασει ενα εντομο. Αλλά ειναι και πολύ πιθανό να μην θελει να δει ποτε στη ζωη του ενα εντομο, (οχι κατσαριδα αλλά οποιοδηποτε εντομο) να μη θελει να μπει μια μυγα μεσα στο δωματιο του, να κλαιει καθε φορα που πηγαινει η οικογενεια στην εξοχή, να έχει τρομο να βγει στην αυλη του σχολείου κλπ. Η φοβία στα έντομα μπορεί να ξεκινησει καπως ετσι και να εχει μεταφερθει από το γονιό στο παιδί άθελα. Για αυτό είναι σημαντικό να αφήνουμε το παιδι να αισθανθει το φόβο και να το σεβόμαστε αλλά είναι επίσης σημαντικό να μην μεταφέρουμε ως γονείς τους δικούς μας φόβους και φοβίες στο παιδί.
Πόσο δίκιο έχεις Κυριάκο..Πιστεύω πως όταν ο γονιός συνειδητά επιχειρεί να απελευθερωθεί από τους φόβους και τις φοβίες «απαλλάσσει» και τα παιδιά του απ΄ αυτούς! Διαφορετικά διαιωνίζεται ένας φαύλος κύκλος φόβου και εξάρτησης κι όλοι βγαίνουν χαμένοι.
Ο φόβος έχει μια περίεργη σχέση που τον συνδέει με την αγάπη. Πιο πολύ φοβόμαστε μην πάθουν κακό τα πρόσωπα που αγαπούμε από ό,τι φοβόμαστε για εμάς τους ίδιους. Και πολλές φορές πράγματι οι γονείς μεταφέρουν, χωρίς να το καταλαβαίνουν, το φόβο τους στα παιδιά: μην πας στα βαθιά, μην τρέχεις, πρόσεχε. Τελικά όπως σωστά γράφεις μόνο ο χρόνος μπορεί να θεραπεύσει κάποιες αδικαιολόγητες -σε μας τους γονείς- φοβίες των παιδιών, Και η συζήτηση με τα παιδιά για τις φοβίες τους. Όχι όμως τη στιγμή του φόβου, τότε δεν είναι η κατάλληλη στιγμή.
Τελικά παντού χρειάζεται «στοργή και προδέρμ». Υποστήριξη και υπομονή, για να γίνουν οι λύσεις οριστικές. Η πρόθεση και η επιβολή δεν φτάνουν, μόνο περιστασιακά αντιμετωπίζουν ένα θέμα.
Παράθεμα: Ασκήσεις θάρρους σε δύσκολες εποχές | Newagemama.com