Ερχονται στιγμές που και οι πιο ώριμοι και συνειδητοί γονείς νιώθουν να λυγίζουν κάτω από το βάρος της δυσκολίας και της ευθύνης. Τα συναίσθημα του αδιεξόδου και της απόγνωσης είναι ακόμα πιο έντονο για έναν νέο γονιό, που μπορεί να βρέθηκε «τυχαία» (αν και τίποτα δεν είναι τυχαίο τελικά) στη θέση τού να μεγαλώνει μόνος ένα παιδί. Η συζήτηση που ακολουθεί ανάμεσα σε δυο μπαμπάδες είναι πολύ ενδιαφέρουσα και δίνει απαντήσεις ουσίας σε όλους τους γονείς. Με αφορμή τη Γιορτή του Πατέρα στις 19 Ιουνίου, την αφιερώνω με πολύ αγάπη στους μπαμπάδες της νέας εποχής, που έχουν υπερβεί το στερεότυπο του απόμακρου και αυστηρού πατέρα και συμμετέχουν ενεργά με ζήλο και συναισθηματική γενναιοδωρία στην ανατροφή των παιδιών τους!
«Πριν από πέντε χρόνια, για να κάνω το «σωστό», παντρεύτηκα τη φίλη μου που ήταν έγκυος. Μετά από δυο χρόνια πήραμε διαζύγιο. Εκείνη άφησε το γιο μας σε μένα και σηκώθηκε κι έφυγε. Αγαπάω το γιο μου, αλλά στην πραγματικότητα θα προτιμούσα να μην είμαι πατέρας. Νιώθω δυστυχισμένος και μπερδεμένος και δεν μπορώ να αγνοώ άλλο τα συναισθήματά μου. Η εναλλακτική λύση να τον στείλω στη μητέρα του δεν υπάρχει. Δεν αντέχω άλλο. Τι πρέπει να κάνω;»
Ισως ο δικός σου πατέρας να μην ήταν και πολύ σπουδαίο πατρικό πρότυπο. Ισως να αμφιβάλεις για την ικανότητά σου να είσαι καλός πατέρας (και ποιος πατέρας δεν έχει νιώσει αμφιβολίες;) Ελάχιστοι νεαροί γονείς νιώθουν ευτυχισμένοι όταν ανατρέφουν μόνοι τους ένα παιδί. Ομως, η ζωή με σκοπό δεν αφορά το τι αισθάνεσαι, αλλά το τι κάνεις. Ακου τη συμβουλή του Τζορτζ Μπέρναρ Σω: «Ασε το τι σ΄αρέσει και τι δεν σ΄αρέσει, δεν έχει σημασία. Απλώς κάνε ό,τι πρέπει να γίνει. Αυτό μπορεί να μην είναι ευτυχία, είναι όμως μεγαλείο«.
Η δύναμη του ανέμου λυγίζει και μεταμορφώνει το δέντρο. Φωτό του hixterino, flickr
Το αν προτιμάς ή όχι να αναθρέψεις το παιδί σου, δεν έχει σημασία. Είτε με δική σου επιλογή είτε τυχαία, η ζωή σε ευλόγησε με ένα γιο. Μεγαλώνοντάς τον, αναλαμβάνεις μαι από τις πιο σημαντικές, πιο δημιουργικές και πιο απαιτητικές πνευματικές πρακτικές που προσφέρει η ζωή.
Αν θέλεις, πάνω απ΄όλα, να διατηρείς τη ζωή σου «εύκολη» και «ευτυχισμένη», τότε μην παντρεύεσαι και μην κάνεις παιδιά, μην αναλαμβάνεις μεγάλες υποχρεώσεις. Ζήσε φτηνά και δούλευε ελάχιστα, τότε θα έχεις χρόνο να κάνεις ό,τι θελήσεις, οποτεδήποτε το θελήσεις. Εχω ζήσει έτσι – είχα μπόλικο προσωπικό χώρο και χρόνο για χαλάρωση, τηλεόραση, παιχνίδι. Περίπου εκείνη την εποχή, καθώς άρχισα να αναρωτιέμαι για το σκοπό της ζωής μου , έτυχε να δω μια γελοιογραφία που μου πρόσφερε μια γλυκόπικρη υπενθύμιση σχετικά με τις χαμένες ευκαιρίες. Η εικόνα έδειχνε έναν άντρα καθισμένο μόνο του σ΄ένα σκοτεινό δωμάτιο, καμπουριασμένο, ενώ η λεζάντα έλεγε: «Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ξέχασα να κάνω παιδιά!»
Δεν επιθυμούν όλοι να παντρευτούν και να κάνουν παιδιά. Ισως να τα επιθυμούν και τα δύο, αλλά σε κάποια πιο βολική εποχή. Ε, λοιπόν, τα παιδιά δεν είναι ποτέ βολικά. Δε λειτουργεί έτσι η ζωή. Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς κάνουμε άλλα σχέδια. Και παρά τις προσωπικές σου αμφιβολίες, για τον γιο σου είσαι ο «μπαμπάκας» του. Είσαι ιερό πρόσωπο στη ζωή του, ο κρίκος που τον συνδέει με την κοινωνία, με την ασφάλεια, με τη σιγουριά, με την αγάπη.
Σύμβολα δύναμης και σοφίας. Φωτό της dadirri7
Οσο περισσότερο από το χρόνο και την προσοχή σου του δίνεις – του διαβάζεις τα βράδια, του αφιερώνεις χρόνο για παιχνίδι , δημιουργείς γι΄αυτόν μια καλύτερη παιδική ηλικία από εκείνη που είχες εσύ – τόσο περισσότερο εκείνος θα ανθίζει μέσα από τη στοργική σου φροντίδα και καθοδήγηση. Και θα ανθίζεις κι εσύ, επίσης. Δεν είναι οι ώριμοι ενήλικες που διαπλάθουν τα παιδιά, είναι τα παιδιά που διαπλάθουν τους ενήλικες.
Δεν είσαι θύμα των περιστάσεων, έχεις επιλογές. Μπορείς να αποφασίσεις να βρεις κάποιους συγγενείς πρόθυμους να βοηθήσουν ή να τον δώσεις για υιοθεσία, ώστε να μπορέσει να μεγαλώσει με ασφάλεια σ΄ένα σπίτι όπου εκτιμούν την παρουσία του. Μπορείς να επιλέξεις τελικά να μεγαλώσεις εσύ το γιο σου, παρά τις δυσκολίες. Ενώ προβληματίζεσαι, άντλησε από μέσα σου ό,τι καλύτερο έχεις. Να θυμάσαι ότι η ζωή αναπτύσσει αυτό που απαιτεί: Ο πιο δύσκολος δρόμος δημιουργεί τον καλύτερο πολεμιστή. Μην προσεύχεσαι για πιο ελαφρύ φορτίο, αλλά για δυνατότερους ώμους.
Αν τελικά επιλέξεις να μεγαλώσεις το γιο σου, να θυμάσαι ότι τον έχεις μόνο για ένα σύντομο διάστημα, μέχρι την εφηβεία, όταν εκείνος θα μπει στο δικό του κόσμο και θα γίνει απόμακρος, όταν οι παρέες του θα γίνουν οι έμπιστοι φίλοι του και η ζωή σου θα αλλάξει ξανά. Μπορεί τότε να κοιτάς πίσω και να αναρωτιέσαι πώς ήταν δυνατόν, έστω και για μια στιγμή, να σου έχει περάσει από το νου να τον δώσεις. Σου μιλάω απ΄την καρδιά μου, ως πατέρας σε πατέρα: τα χρόνια περνούν σαν αστραπή. Απόλαυσέ τα όσο μπορείς.
Πηγή: Dan Millman, Living on purpose. Straight answers to universal questions (New world library, 2000 ). Στα ελληνικά: Ποιος είναι ο σκοπός σου, σε μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη, από τις εκδόσεις «Δυναμική της επιτυχίας».
Newagemama.com 
Συγχαρητηρια με εκανες παλι και δακρυσα….Υπεροχη αναρτηση….πραγματικα ειναι πολύ δυσκολο πολλες φορες να εισαι γονιος, φοβερη δεσμευση, ευθυνες και κουραση, αλλα παντα εχει την μαγεια του…Σε ευχαριστω που μου το υπενθυμισες!
Εγώ σ΄ευχαριστώ για το ωραίο σου σχόλιο!
Πόσες φορές δεν έχουμε λυγίσει κι εμείς από την ημέρα που γίναμε γονείς! Σ’ευχαριστώ που μας υπενθυμίζεις για μια ακόμα φορά πόσο μοναδικό είναι να κρατάς στην αγκαλιά σου το παιδί σου και να το βλέπεις να ανθίζει μαζί σου!
Ολοι λυγίζουμε, και ευτυχώς μεταμορφωνόμαστε αλλά δεν σπάμε! Εγώ σ΄ ευχαριστώ!
Εγώ πάντως, ως πατέρας, δεν έχω νιώσει ούτε μια στιγμή έτσι. Αντίθετα θεωρώ ευλογία την ύπαρξη των παιδιών μου και δε θα ήθελα να τα αποχωριστώ ποτέ. Ίσως να ακούγομαι υπερβολικός, αλλά θεωρώ ότι από όλα μου τα δημιουργήματα, τα παιδιά μου είναι τα μεγαλύτερα, τελειότερα και ομορφότερα κι αγάλλομαι κάθε φορά που τα κοιτάζω, κάθε φορά που τα αγγίζω και κάθε φορά που τα έχω στην αγκαλιά μου…
Ακόμα κι αν θα ένιωθες έτσι τι θα άλλαζε νομίζεις? Μήπως οι γονείς που λυγίζουν δεν αγαπούν και δεν καμαρώνουν για τα παιδιά τους? Εγώ παραδέχομαι πως υπάρχουν στιγμές που τα βρίσκω σκούρα. Αποδέχομαι αυτές τις στιγμές σαν ένα κομμάτι της μητρότητας και προσπαθώ να μαθαίνω και να ωριμάζω αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες.
Δεν υπάρχει μεγαλείο πιο δυνατό από τη στιγμή που λυγίζεις, δακρύζεις και μ’ ένα του βλέμμα έχεις στην καρδιά σου την ευτυχία όλου του κόσμου! Την ίδια στιγμή απόγνωση και λυτρωμός ταυτίζονται και το αποτέλεσμα…το πιο αληθινό και δυνατό χαμόγελο της ψυχής σου!
Εξαιρετική ανάρτηση!!!
Πράγματι υπάρχουν στιγμές που συνυπάρχουν τα πιο αντιφατικά συναισθήματα κι αυτό είναι τελικά το μεγαλείο της ίδιας της ζωής! Σ΄ ευχαριστώ!
Συγκλονιστικός διάλογος των δυο…μπαμπάδων…
Επί δώδεκα χρόνια μεγάλωνα εντελώς μόνη τον γιό μου και τον νιώθω, μόνο που για μένα είχε γίνει αυτοσκοπός το μεγάλωμα του παιδιού μου. Όταν έγινε 12 ετών, γνώρισα τον τωρινό μου άνδρα (Τον Παραμυθά τής TV!) αυτός είχε μια κόρη και κάναμε μαζί και ένα γιο τον (cpil.info). Μαζί μεγαλώσαμε και τα τρία ΜΑΣ παιδιά…και τώρα είμαι γιαγιά από το πρώτο μου παιδί…
Η ζωή μου έμαθε: Πως η δύναμη του ανέμου λυγίζει αλλά δεν σπάει…(Όπως στην φωτογραφία) Το δέντρο σπάει όταν δεν έχει βαθιές ρίζες!
Καλή δύναμη σε όλους τους γονείς και ευχαριστώ Παναγιώτα για το μάθημα ζωής! :))
Τι ωραία που τα λες μαγισσούλα! Οι βαθιές ρίζες είναι αυτές που μας κρατούν στην ανεμοθύελλα της ζωής. Κι αυτό είναι τελικά που αξίζει να μάθουμε στα παιδιά μας: να έχουν τις ρίζες τους βαθιά μέσα στη γη και το πνεύμα τους στραμμένο στον ουρανό.
Μου άρεσε πολύ η φράση «Ζωή είναι αυτό που συμβαίνει όταν εμείς κάνουμε άλλα σχέδια».
Όμως κι εγώ δεν μπορώ να δικαιολογήσω έναν πατέρα που αναρωτιέται για το αν πρέπει ή όχι να κρατήσει το γιο του. Εγώ θα του έλεγα αυτό που έγραψε ο Καζαντζάκης πως «έτσι και καταφέρεις όχι μόνο να περπατήσεις πάνω στη φωτιά, μα και να χορέψεις πάνω στη φωτιά, ευθύς αμέσως η φωτιά γίνεται νερό δροσάτο!». Το ίδιο νομίζω ισχύει με τα παιδιά μας.
Καταπληκτική η έκφραση του Καζαντζάκη! Πράγματι, όταν περνάς μέσα από τη δυσκολία και συμφιλιώνεσαι με την αντιξοότητα, αυτόματα την υπερβαίνεις! Αυτή είναι και η μαγεία της ζωής τελικά…
Παναγιώτα και φίλοι αναγνώστες της, διέπομαι από καταιγισμό ανατριχίλας με όλα αυτά που διαβάζω!
Να είστε πάντα καλά και ευλογημένοι, εσείς τα παιδιά, και τα εγγόνια σας!
Καλό σας καλοκαίρι!
Ευχαριστούμε, επίσης! Τι να πω, ο ενθουσιασμός σου με ενθουσιάζει!
Πραγματικά τα λόγια όλων κρύβουν μεγαλείο ψυχής που ελπίζω ο Θεός να μου δώσει μιας κ είμαι 6 βδομάδων έγκυος κ ο πατέρας αποφάσισε ότι δε θέλει να είμαστε μαζί…
Ευχαριστώ
H σκέψη μου είναι κοντά σου. Να είσαι ευλογημένη και να αποφασίσεις ό,τι είναι ταιριαστό με το μεγαλείο της δικής σου ψυχής.