Kaμιά φορά αρκεί μια μυρωδιά, μια φευγαλέα αίσθηση, μια εικόνα, για να ξυπνήσουν μέσα μας οι αναμνήσεις και μαζί τους η νοσταλγία για τα πολυαγαπημένα πρόσωπα που δεν είναι πια κοντά μας… Διαβάστε πόσο όμορφα κι αληθινά, γράφει με συγκίνηση και τρυφερότητα για τη μανούλα της η Στέλλα, μια μαμά της νέας εποχής: 

Αφοπλιστική τρυφερότητα από τη Sascalia, flickr

Σήμερα σιδέρωνα ένα κέντημα της μητέρας μου, όταν ξαφνικά αισθάνθηκα την αγαπημένη μυρωδιά της. Πράσινο χρώμα είχε το ύφασμα, και πάνω κεντημένοι δυο πανσέδες πανέμορφοι. Πόση αγάπη έκλεινε μέσα του κάθε πανσές όταν τον κεντούσε, ποτέ δεν εκτίμησα όσο εκείνη ζούσε.

Τώρα, οχτώ χρόνια μετά, ένα τυχαίο κρύο απόγευμα του Νοέμβρη, ένιωσα τη ζεστή παρουσία της δίπλα μου, μέσα απ΄ αυτήν την ανάμνηση ενός μικρού κομματιού από ύφασμα, που είχε παγιδεύσει μια σταγόνα από τον εαυτό της.
Κι ένιωσα εκείνο τον κόμπο στο λαιμό, που νιώθεις όταν σε παίρνει η ανάμνηση μαζί της σ΄ εκείνα τα χρόνια που η γλυκιά μορφή της μάνας είναι εκεί δίπλα σου, έτοιμη να δώσει  και ποτέ να πάρει.

Αχ, πόσο μου λείπεις … Το ξέρω πως το νιώθεις,  γι΄ αυτό – αφού δεν το μπορείς κοντά μου να΄σαι στη  ζωή – άγγελος έγινες στα όνειρά μου για να με προστατεύεις .
Στο είπα τόσες φορές όταν ζούσες, κι άλλη μία τώρα θα στο πω: Σ΄αγαπώ μαμά!
Καληνύχτα…

Ευχαριστώ θερμά τη Στέλλα, που μου εμπιστεύτηκε για να μοιραστώ με τους φίλους του ιστολογίου αυτή την πολύτιμη προσωπική της στιγμή.