Διάβαζα επιμελώς τις αναρτήσεις της Στέλλας στο koilitsa.com. Μερικές φορές τις σχολίαζα κιόλας, συχνά χαμογελώντας για το τσαχπίνικο, ανατρεπτικό στυλ γραψίματος, που αγκάλιαζε – εκ πρώτης όψεως ανάλαφρα και με χιούμορ – τα πιο «βαριά χαρτιά» της πρώτης εγκυμοσύνης: τη μεταμόρφωση του σώματος, την επερχόμενη μεγάλη αλλαγή στον τρόπο ζωής, την επικοινωνία με το έμβρυο, την αγωνία για τον τοκετό και την υγεία του παιδιού και όλον εκείνο τον κατακλυσμό από πρωτόγνωρα αντιφατικά συναισθήματα φόβου, χαράς, συγκίνησης, αγωνίας και τρυφερότητας.

Πίσω από την αεράτη πένα είχα συχνά την αίσθηση ότι διέκρινα ξεκάθαρα  τη γυναίκα που εξελισσόταν μέσα από την εμπειρία της μητρότητας σε μια πιο ώριμη, θηλυκή και δημιουργική ύπαρξη, έτοιμη να βιώσει, γνήσια κι αληθινά, ό,τι έχει να της προσφέρει η ζωή. Οταν οι αναρτήσεις του ιστολογίου της έγιναν βιβλίο, έτοιμο να κατακτήσει τις καρδιές κάθε μαμάς  (και μπαμπά) εντός και εκτός Διαδικτύου, ζήτησα από τη Στέλλα να γράψει ένα guest post στο Newagemama.com, με θέμα την αλλαγή που έχει συντελεστεί στη ζωή της μέσα από το ταξίδι της μητρότητας. Kαι ιδού:

«Θα με κέντριζε μια σύγκριση του «πριν» και του «μετά»» μου έγραψε η Παναγιώτα. «Δηλαδή, πριν από δυο χρόνια και κάτι, ήσουν………. με μια ζωή…… και σήμερα, δυο χρόνια και μετά, έχεις δυο παιδιά (τη Στεφανία και την τυπωμένη πια σε hard copy Φασολίτσα) και  είσαι…… και η ζωή σου έχει εξελιχτεί σε…….».

Έψαχνα να «γεμίσω» το δοχείο του θέματος, να βάλω τα επιχειρήματά μου σε τάξη, να δώσω σαφή εικόνα στις σκέψεις που στριφογύριζαν ως απάντηση στο μυαλό μου.

Πριν από δύο χρόνια και κάτι, θα το έκανα μάλλον μπροστά στον υπολογιστή, κι ας ήταν νύχτα, περασμένες τρεις. Ή μπορεί να έκανα άνω κάτω τα σκεπάσματα κι ύστερα να σηκωνόμουν απηυδισμένη για κάνω κάτι, οτιδήποτε εκτός από το να σκέφτομαι κοιτώντας το ταβάνι. Κι ύστερα θα έβλεπα τον ήλιο να βγαίνει και δε θα μ’ ένοιαζε αν σε 3-4 ώρες έπρεπε να πάω δουλειά, αν το βράδυ θα γυρνούσα κομμάτια και θα έπεφτα χωρίς κουβέντα για ύπνο, μέχρι την επόμενη μέρα στις 10, 11 το πρωί, ποιος ξέρει;

Τώρα, καθόμουν τυλιγμένη στη μεγάλη μπλε κουβέρτα μέσα (ναι, μέσα) στο παρκοκρέβατο της Στεφανίας την κρατούσα αγκαλιά, της τραγουδούσα το Χρυσαλιφούρφουρο κι έκοβα κάθε τόσο τους στίχους για να της πω «υπομονή, καρδούλα μου, θα περάσει». Κατέβαλα υπεράνθρωπες προσπάθειες να μην κοιμηθώ απασχολώντας το μυαλό μου με το πώς θα έφτιαχνα αυτό το κείμενο, αν και όταν έβρισκα δέκα λεπτά για να το γράψω. Με ένοιαζε –και πολύ μάλιστα- που σε 3-4 ώρες έπρεπε να πάω δουλειά, με μηδέν λεπτά στο πηλίκο του ύπνου και δεκάδες πράγματα που έπρεπε να γίνουν το βράδυ που θα γυρνούσα –κομμάτια, φυσικά. Και τότε θα είχε περάσει άραγε ο πόνος από τα καινούρια δόντια της Στεφανίας;

Πριν από δύο χρόνια και κάτι, ήθελα απεγνωσμένα να βρω υλικό για να γράψω. Έλεγα, διαλέγοντας προσεκτικά τις λέξεις μου, στον Αλέξανδρο, ότι χρειαζόμουν εικόνες. Ότι έπρεπε να βγω από την τακτοποιημένη ζωή μου, να κάνω κι άλλα ταξίδια, να έχω κι άλλες εμπειρίες, να βρίσκομαι ξημερώματα στις κρεαταγορές και στα γκέτο των μεταναστών, να γίνω πολεμική ανταποκρίτρια, να ζήσω στιγμές ξεχωριστές και αυθεντικές, έξω από τις συμβατικότητες της δουλειάς και του σπιτιού, να γίνω λίγο καταραμένη καλλιτέχνιδα για να γράψω. Τι; Την πραγματικότητα που δεν έβλεπαν, λέει, οι άλλοι (ούτ’ εγώ, είπαμε, η τακτοποιημένη). Και δεν ήθελα να κάνουμε ακόμα παιδί. Φοβόμουν ότι ως μαμά θα έμενα –επαγγελματικά, δημιουργικά, γενικά- ακινητοποιημένη.

Τώρα, στριμωγμένη μέσα στο παρκοκρέβατο, έβλεπα με την άκρη του ματιού μου, τυπωμένο, το πρώτο μου βιβλίο. Και στα χέρια μου κρατούσα αγκαλιά το ζωντανό, ζεστό και απαλό και νυσταγμένο υλικό που τα ξεκίνησε και τα κίνησε όλα. Αυτό που μου έδειξε μια πλευρά της πραγματικότητας που δεν την ήξερα ούτε τη φανταζόμουν (κάτι τέτοιο, υποψιάζομαι, συμβαίνει με όλες τις αυθεντικές πλευρές της πραγματικότητας), κι ας φάνταζε από μακριά στα μάτια μου ως η επιτομή της συμβατικότητας και της τακτοποιημένης ζωής. Αυτό για το οποίο το πήρα απόφαση πως δε θα γίνω μάλλον πολεμική ανταποκρίτρια, ούτε θα ‘χω κουράγιο να τριγυρνάω στις κρεαταγορές πάνω που κατάφερα επιτέλους να την κοιμίσω. Αυτό που με ανάγκασε να γράφω, γιατί η πραγματικότητά του ήταν τόσο δυνατή που δεν μπορούσα διαφορετικά να την αντιμετωπίσω.

Φασολίτσα, σ’ ευχαριστώ. Η καινούρια μου ζωή είναι και δική σου.

Η Στέλλα Κάσδαγλη είναι διευθύντρια σύνταξης του περιοδικού Cosmopolitan και μόλις πήρε στα χέρια της το πρώτο της βιβλίο, Κοιλίτσα.com, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πατάκη.