Μια ανάρτηση αφιερωμένη στα παιδιά που ζητούν τη βοήθειά μας στις γωνιές των δρόμων, μπροστά στις στολισμένες βιτρίνες, στην έξοδο των σταθμών του μετρό. Τα θλιμμένα μάτια τους με βουρκώνουν, τα κρύα χεράκια τους με κάνουν να νιώθω ασήμαντα μικρή μέσα στη σαθρή, ετοιμόρροπη, χριστουγεννιάτικη ευημερία μου:
Το παιδί της μεγάλωσε.
Έκλεισε σήμερα τα έξι χρόνια.
Το χτένισε όμορφα.
Δε θα ‘χει πια ανάγκη.
Περνά και το βλέπει.
Στη γωνιά της πλατείας
στέκει σαν άντρας.
Απ’ τα πέντε κουτιά τα σπίρτα
έχει κιόλας
πουλήσει τέσσερα. – Παίζει ο χειμώνας
στα δέκα του δάχτυλα.
Έγινε νύχτα.
Κοιτάζει η μητέρα του δεξιά της, ζερβά της,
απάνω και κάτω. Σκοτάδι:
“Ας μπορούσεν ανάβοντας το παιδί μου ένα σπίρτο
να φωτίσει τον κόσμο”.
Nικηφόρος Βρεττάκος, Ποιήματα 1929-1970, τόμος 2, Διογένης
Newagemama.com 
Αχ …
http://silia.wordpress.com/2009/12/24/
.
Χαρούμενα Χριστούγεννα .
….χαρούμενα Χριστούγεννα, με πολύ συναίσθημα (όποιο κι αν είναι αυτό το συναίσθημα τελικά…)
Αυτά τα Χριστούγεννα που μοιάζει τόσο δύσκολο να είναι χαρούμενα και όμορφα για όλους (ποτέ δεν είναι άλλωστε για όλους), θα ευχόμουν λίγους κόκκους αγάπης να τις αφήσουμε να στάξουν στη ψυχή μας και να τις μοιραστούμε με όποιους και όσους μπορούμε με ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα, ένα άγγιγμα, μια γλυκιά κουβέντα.
Καλά Χριστούγεννα λοιπόν!
…ο Βρεττάκος είναι πάντα λαδάκι για τις πληγές και φυτίλι για την ελπίδα, ευχαριστώ που μου τον θυμίσατε ξανά.
Πολύ όμορφη η ευχή σου…Κι εγώ πιστεύω πως ακόμα κι ένας κόκκος αγάπης μπορεί να κάνει τη διαφορά στη ζωή ενός ανθρώπου. Κι όταν υπάρξει ένας κόκκος αγάπης, αυτομάτως «έλκεται» κι ένας δεύτερος, ένας τρίτος κοκ και η αγάπη γίνεται πιο δυνατή.
Οσο για το Βρεττάκο, τι να πει κανείς…Ο ποιητής έχει αφήσει μια πανίσχυρη κληρονομιά αγάπης!
Πριν λίγες μέρες διάβασα στα παιδιά το ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου «Το παιδι με την σάλπιγγα»
Ακούσαμε το ποίημα μελοποιημένο και μαγευτηκαν και αυτα και η δασκάλα.
Στη συνέχεια ζωγραφίσαμε ( αν θες να δεις το αποτελεσμα http://amprakatampra.blogspot.com/2011/12/blog-post_15.html)
Αύριο θα τους διαβάσω το παραπάνω. Απο σένα το «γνώρισα» και σε ευχαριστω πολυ
Υπέροχη ανάρτηση, καταπληκτικό ποίημα! Ενθουσιάζομαι σαν μαμά με παιδιά στο Δημοτικό όταν η ποίηση μπαίνει μέσα στην τάξη με τέτοιους ευρηματικούς τρόπους. Κρίνοντας από τα δικά μου παιδιά, διαπιστώνω ότι οι μαθητές ανταποκρίνονται με ενθουσιασμό στην ποιητική γλώσσα ακόμα κι αν τους φανεί κάπως «παράξενη»…