Ξεδιάλεγα φωτογραφίες χθες το βράδυ και έπιασα κουβέντα με τις αναμνήσεις μου. Βλέποντας στιγμιότυπα από την εποχή που τα κορίτσια ήταν ακόμη μωρά, με κατέκλυσε μια γλυκιά νοσταλγία, με μια υποψία μελαγχολίας. Ενιωσα πως μου’χει  λείψει  εκείνη η απόλυτα μωρουδιακή αθωότητα,  το συναρπαστικό  ξεκίνημα της περιπέτειας που λέγεται «νέα ζωή»… Κάθε κούραση και δυσκολία της φάσης εκείνης έχει χαθεί στη λήθη για πάντα. Κράτησα μόνο τις αισθήσεις, τα σαρωτικά συναισθήματα  και το αναπάντεχο της «πρώτης φοράς». Δε λέω έχει χαρές η μητρότητα, αλλά ποιος γονιός δεν εύχεται να μπορούσε να κρατήσει για λίγο ακόμα ο μπεμπέ μικρόκοσμος;

Ποιος μπορεί ν΄αντισταθεί σ΄αυτό το γέλιο;

Δυο χρόνια, τα δυο πρώτα…Μια στιγμή στην ιστορία του ανθρώπου, μια φευγαλέα θύμηση στην ιστορία του ατόμου. Οι γονείς μόλις που προφταίνουν να χαρούν που γνώρισαν το μωρό τους, κι αυτό έχει γίνει κιόλας ένα μεγάλο παιδί. Κι οι γονείς κοιτάζουν με νοσταλγία τις φωτογραφίες που πήραν βιαστικά, για να έχουν για λίγες στιγμές την ψευδαίσθηση πως νίκησαν το χρόνο.

Ζώντας στο παρόν δεν πρέπει να χάνουμε στιγμή. Ποτέ δεν μπορεί κανείς να αναβάλλει το μωρό του για αύριο. Οι γονείς, οι πατεράδες κυρίως, που παιζουν τους πολυάσχολους, το καταλαβαίνουν συχνά πολύ αργά. Κάθε μέρα της ζωής ενός μωρού είναι μια μαγεία. Η ζωή μαζί τους μπορεί να είναι ένα κουραστικό καθήκον για όσους φυλακίζονται στην καθημερινότητα. Αλλά για όσους μπορούν, όσους θέλουν να ανακαλύψουν το θησαυρό, είναι μια χαρά που διαρκώς ανανεώνεται.

Τα μωρά είναι η τύχη μας. Είναι το μέλλον μας. Η δροσιά μας. Μας κρατάνε μακριά από την απελπισία και μας γλυκαίνουν την ψυχή. Για δείτε το, ένα μωρό ποδοπατάει τις συνήθειές μας και καγχάζει με τα μαστορέματά μας. Εμείς, που σπαταλάμε τόση σκέψη στα φαινόμενα, έχουμε ανάγκη απ΄αυτό, το ασυμβίβαστο. Καταργεί τη ρουτίνα μας. Μας κάνει πλουσιότερους. Τσαλακώνει τα ταγιέρ Σανέλ και κάνει πιπί στο παντελόνι των υφηγητών της ψυχολογίας. Βλέπει τα λουλούδια με το βλέμμα του Ρενουάρ και μια παλιά πίπα με τα μάτια του Μαγκρίτ. Μπορούμε να το συναντήσουμε χωρίς να κλείσουμε ραντεβού. Μπορούμε να ερωτευτούμε δυο μωρά ταυτόχρονα. Μας δίνει την εμπιστοσύνη και τη φιλία του, χωρίς όρους και χωρίς προσχήματα. Είναι ό,τι υπήρξαμε κάποτε. Είναι ό,τι δεν θα ξαναγίνουμε ποτέ. Είναι διαφορετικό από μας, αλλά και τόσο όμοιό μας.

Τα μωρά είναι η δροσιά μας, ο θησαυρός μας!

Η Μαρία Μοντεσσόρι έχει περιγράψει μια σκηνή με ένα παιδάκι που σηκώνεται απ΄ το κρεβάτι του πολύ νωρίς το πρωί, τουρτουρίζοντας, και με την καρδιά λιγάκι σφιγμένη από το φόβο για το σκοτάδι, που πάει και ξυπνάει τους γονείς του κι αυτοί το μαλώνουν. «Μα δε σε ξύπνησα, μόνο σε άγγιξα. Ηθελα μόνο να σε φιλήσω…» λέει το παιδάκι.

«Οι γονείς καμιά φορά κοιμούνται και στη ζωή» συνεχίζει η Μοντεσσόρι. «Εχουν δηλαδή την τάση να μένουν στατικοί μπροστά σε όλα τα πράγματα. Είναι απαραίτητο ένα καινούργιο πλάσμα να τους ταρακουνήσει και να τους στηρίξει με μια φρέσκια και ζωηρή ενεργητικότητα, που δεν υπάρχει πια μέσα τους. Χρειάζεται ένα καινούργιο πλάσμα που λειτουργεί διαφορετικά και  έρχεται κάθε πρωί λέγοντας: «Υπάρχει μια άλλη ζωή, που την έχεις ξεχάσει. Μάθε να ζεις καλύτερα». Κι αν ο μεγάλος δεν ξυπνήσει, σιγά – σιγά ένα σκληρό κέλυφος θα τον καλύψει και θα τον κάνει αναίσθητο.

Πηγή αποσπάσματος:  Ντομινίκ Σιμονέ, Αχ, αυτά τα μωρά, πόσα ξέρουν!,  εκδόσεις Θυμάρι.