Μια ανάρτηση αφιερωμένη στους φίλους κάθε λογής: Τους φίλους τους παιδικούς, που μαζί μοιραστήκαμε τις πρώτες εμπειρίες λύπης και χαράς, τους φίλους τους περαστικούς, που συνυπάρξαμε με αγάπη μέχρι να μας χωρίσουν οι διαφορετικοί δρόμοι της ζωής, τους φίλους τους σταθερούς, που είναι πάντα «εκεί» ό,τι κι αν συμβαίνει, τους φίλους τους δικτυακούς, που μας συνδέουν κοινές ανησυχίες κι ενδιαφέροντα, και τους φίλους τους γραφείου, τους αγαπημένους συναδέλφους κυρίως της τελευταίας πενταετίας, αυτούς που ίσως χαθούν όταν οι αλλαγές – που είναι ήδη προ των πυλών – περάσουν σαν οδοστρωτήρας από το χώρο εργασίας μας:
Δεν µπορώ να σου δώσω λύσεις,
για όλα τα προβλήµατα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά µπορώ να σε ακούσω
και να τα µοιραστώ µαζί σου.
Δεν µπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου.
Αλλά όταν µε χρειάζεσαι
θα ‘µαι δίπλα σου.
Δεν µπορώ ν’ αποτρέψω
να µη σκοντάψεις.
Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,
για να κρατηθείς
και να µη πέσεις.
Οι χαρές σου.
Οι θρίαµβοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά µου.
Αλλά χαίροµαι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισµένο.
Δεν κρίνω τις αποφάσεις
που παίρνεις στη ζωή.
Περιορίζοµαι στο να σε στηρίζω,
να σε παροτρύνω
και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς.
Δεν µπορώ να σου χαράζω όρια
που µέσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο,
τον απαραίτητο για ν’’ αναπτυχθείς.
Δεν µπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου
όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά,
αλλά µπορώ να κλάψω µαζί σου
και να µαζέψω τα κοµµάτια,
για να τη φτιάξω από την αρχή.
Δεν µπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος θα όφειλες να είσαι.
Μονάχα µπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να ‘µαι φίλος σου.
Αυτές τις ηµέρες σκέφτηκα
τους φίλους και τις φίλες µου.
Δεν ήσουν ψηλά ούτε χαµηλά ούτε στη µέση.
Δεν ήσουν στην αρχή
ούτε στο τέλος της λίστας.
Δεν ήσουν το νούµερο ένα
ούτε το τελικό,
ούτε διεκδικώ να ‘µαι πρώτος,
δεύτερος ή ο τρίτος στη δική σου.
Φτάνει που µε θες για φίλο.
Ευχαριστώ που ‘µαι αυτό.
για όλα τα προβλήµατα της ζωής,
ούτε έχω απαντήσεις
στις αµφιβολίες ή τους φόβους σου,
αλλά µπορώ να σε ακούσω
και να τα µοιραστώ µαζί σου.
Δεν µπορώ ν’ αλλάξω
το παρελθόν σου ούτε το µέλλον σου.
Αλλά όταν µε χρειάζεσαι
θα ‘µαι δίπλα σου.
Δεν µπορώ ν’ αποτρέψω
να µη σκοντάψεις.
Μόνο µπορώ να σου προσφέρω το χέρι µου,
για να κρατηθείς
και να µη πέσεις.
Οι χαρές σου.
Οι θρίαµβοί σου
κι οι επιτυχίες σου
δεν είναι δικά µου.
Αλλά χαίροµαι ειλικρινά
να σε βλέπω ευτυχισµένο.
Δεν κρίνω τις αποφάσεις
που παίρνεις στη ζωή.
Περιορίζοµαι στο να σε στηρίζω,
να σε παροτρύνω
και να σε βοηθώ όταν µου το ζητάς.
Δεν µπορώ να σου χαράζω όρια
που µέσα τους οφείλεις να κινείσαι,
αλλά σου προσφέρω αυτό το χώρο,
τον απαραίτητο για ν’’ αναπτυχθείς.
Δεν µπορώ να αποτρέψω τον πόνο σου
όταν κάποια λύπη σου σχίζει την καρδιά,
αλλά µπορώ να κλάψω µαζί σου
και να µαζέψω τα κοµµάτια,
για να τη φτιάξω από την αρχή.
Δεν µπορώ να σου πω ποιος είσαι
ούτε ποιος θα όφειλες να είσαι.
Μονάχα µπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι
και να ‘µαι φίλος σου.
Αυτές τις ηµέρες σκέφτηκα
τους φίλους και τις φίλες µου.
Δεν ήσουν ψηλά ούτε χαµηλά ούτε στη µέση.
Δεν ήσουν στην αρχή
ούτε στο τέλος της λίστας.
Δεν ήσουν το νούµερο ένα
ούτε το τελικό,
ούτε διεκδικώ να ‘µαι πρώτος,
δεύτερος ή ο τρίτος στη δική σου.
Φτάνει που µε θες για φίλο.
Ευχαριστώ που ‘µαι αυτό.
Πηγή: Xόρχε Λουίς Μπόρχες, »Ποίημα στους φίλους”, ελεύθερη μετάφραση από τον Ηρακλή Κ.
Δες ακόμη: Φίλες για πάντα, Ιερή φιλία
Newagemama.com 
Απλά υπέροχο! Το ποίημα και η ιδέα της ανάρτησης! 🙂
Μερσί μποκού (για την ιδέα), το ποίημα έτσι κι αλλιώς είναι εκτός συναγωνισμού!
Κάθε καινούριος φίλος είναι κι ένας καινούριος θησαυρός στη ζωή μου!
Όμως τι κρίμα, όσο περνούν τα χρόνια, όλο και πιο δύσκολα προσθέτω νέους φίλους!
Τι κρίμα, έτσι νιώθω κι εγώ. Αν δεν υπήρχε και το διαδίκτυο με τις ευκαιρίες σύνδεσης (έστω και ψηφιακής) που προσφέρει, πιστεύω πως θα ένιωθα αφόρητη μοναξιά. Οι παιδικοί φίλοι βρίσκονται πολλά χιλιόμετρα μακριά, και τους πιο κοντινούς δεν τους βλέπω συχνά, οπότε…
»ΦΙΛΙΑ ΕΝΑ ΑΝΟΙΧΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΣΤΗ ΣΚΟΤΕΙΝΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»ΑΥΤΟ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΕΣ ΚΑΙ ΞΕΦΥΛΙΣΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΠΟΥ ΤΟ ΕΧΩ ΑΚΟΜΑ ΣΑΝ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΘΗΣΑΥΡΟ ΤΙ ΩΡΑΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΙ ΩΡΑΙΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ……..
Πολύ όμορφο το «Φιλία: Ενα ανοιχτό παράθυρο στη σκοτεινιά του κόσμου». Θα το αξιοποιήσω στην επόμενη ανάρτηση που θα αφιερώσω στη φιλία!
Εχω κι εγώ κρατήσει «υλικό» από τα σχολικά χρόνια και το φυλλάω σαν πολύτιμο φυλακτό.