Κι έρχεται μια στιγμή που ό,τι τους έλεγες δεν είναι πια αρκετό. Ζητούν περισσότερα, αντιλαμβάνονται περισσότερα. Συνδυάζουν γεγονότα, καταστάσεις, εμπειρίες, συζητήσεις των μεγάλων. Ερμηνεύουν με το δικό τους μοναδικό τρόπο. Υποψιάζονται πια πως η αθωότητα δεν είναι ο μοναδικός δρόμος, πως οι δράκοι κατοικούν κι αλλού, κι όχι μόνο στις σπηλιές των παραμυθοχώρας. Πως η σκληρότητα, που τους έκανε εντύπωση σε κάποιες ιστορίες, υπάρχει πραγματικά εκεί έξω.
Πώς να μιλήσεις στα παιδιά που μεγαλώνουν; Ποια αλήθεια να τους μεταφέρεις και πώς; Πώς να ξεδιαλύνεις τις δικές σου προσωπικές αντιφάσεις και ν΄ανοίξεις το δρόμο για μια διαυγή, υποστηρικτική προσέγγιση της ζωής, όταν όλα μοιάζουν τόσο αβέβαια και ρευστά;
Δεν έχω ακόμα αρκετές απαντήσεις. Νιώθω όμως πως είναι απολύτως αναγκαίο να βρω. Προσωρινά στέκομαι στο ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη, που με τόσο λίγες λέξεις λέει τόσο πολλά.
Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια.
Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Περσεφόνης και για τον άγριο λύκο
Μα στο παιδί δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια
Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο, λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του μαθαίνω τους νεκρούς μας.
Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.
Φωτογραφίες: Cayusa
Newagemama.com 
Κρατάω στα «Αγαπημένα» μου , σχεδόν όλες σου τις αναρτήσεις , με την ελπίδα ότι κάποτε θα αποκτήσω … εγγόνια .
Να είσαι καλά .
E, αυτό είναι από τις καλύτερες φιλοφρονήσεις που έχω δεχτεί ως μπλόγκερ! Σ΄ευχαριστώ, εύχομαι λίαν συντόμως να γίνεις γιαγιά, γιατί φαίνεται να το λαχταράς αληθινά!
και εγώ σαν την Σίλια, τις κρατάω για να τις διαβάζω όταν θα γίνων γιαγιά. Λίαν συντόμως.
φιλιά
Αντε με το καλό! Ζήτω οι γιαγιάδες της νέας εποχής!
«Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.»….Συμφωνώ απόλυτα, δεν πρέπει να κρατάμε τα παιδιά μας έξω από αυτά που συμβαίνουν τριγύρω, γιατί όταν θα βγουν έξω στον κόσμο, η αλήθεια που θα αντικρύσουν θα είναι πολύ σκληρή, και είναι άδικο να μην είναι προετοιμασμένα…
Μαμά κουκουβάγια, στην πράξη εγώ τα βρήκα μπαστούνια όταν πήγα να το εφαρμόσω αυτό. Και έχω κοντοσταθεί γιατί δεν είμαι σίγουρη για ποια «αλήθεια» μιλάμε. Η έγνοια μου είναι μήπως φορτώσω στα παιδιά μια φορτισμένη εκδοχή της αλήθειας, που πιθανόν να τα βραχυκυκλώσει κι όχι να τα βοηθήσει να έχουν μια ρεαλιστική εικόνα της ζωής. Χρειάζονται απαντήσεις, κι εγώ ακόμα δεν τις έχω βρει.
Νομίζω πως και παραμύθια πρέπει να τους λέμε και την Αλήθεια, φτάνει τα παραμύθια να μην περιέχουν βία και να αφήνουν μια γλύκα στη καρδιά τους και η αλήθεια των μεγάλων να μη τα φορτώνει και τα γεμίζει θλίψη…αλλά πάνω απ’ όλα η Αγάπη, είναι πηγή αστείρευτης ενέργειας και χαράς…και μιλάω ως γιαγιά-κα! 😉
Καλή βδομάδα να έχουμε, μικροί μεγάλοι! :))
Μαγισσούλα, ίσως τελικά η ουσία να είναι ακριβώς αυτή. «Σ΄ό,τι κι αν ρωτάς, η απάντηση είναι μία: αγάπη»!
Συμφωνώ και εγώ με τα παραπάνω, δεν πιστεύω ότι κάνει καλό στα παιδιά να τα κλείνουμε σε μία όμορφη γυάλα για να τα προφυλάξουμε από τον «κακό» κόσμο αλλά ούτε να τα κάνουμε καχύποπτα. Αντιπαθώ πολύ την καχυποψία, παύει να ονειρεύεται έτσι ο άνθρωπος. Απο ποιά ηλικία όμως να τους λέμε την αλήθεια, και πότε είναι έτοιμα να την δεχτούν. έχει να κάνει και με τον χαρακτήρα του παιδιού. Εγώ προσπαθώ να του λέω την αλήθεια (είναι 3,5) όση αλήθεια μπορείς να πεις σε ένα μικρό παιδάκι. Είναι τόσο μεγάλη η ευθύνη για τον χαρακτήρα που θα διαμορφώσουν τα παιδάκια μας …
μηπως για να πουμε την αληθεια στα παιδιά πρεπει πρωτα να την εχουμε βρει εμεις οι ιδιοι ? και να νιωθουμε ετοιμοι να την μεταφρερουμε ως γεγονος και οχι με τα δικα μας συνασθηματα θλιψης η θυμου μεσα της ? μηπως αν την μεταφερουμε ετσι κανουμε κακό αντι καλο τελικα ????
Βίκυ, σ΄ευχαριστώ για το σχόλιό σου. Εχεις απόλυτο δίκιο, εξάλλου το ίδιο πιστεύω κι εγώ.
Η αλήθεια μας δεν είναι το να φορτώνουμε στο παιδί (ή οπουδήποτε) το θυμό και το φόβο. Η αλήθεια είναι να πούμε με νηφαλιότητα και ειλικρίνεια «ναι, νιώθω φόβο» «όταν ακούω για….νιώθω θυμό και…». Να μην υποκρινόμαστε τους σούπερ-ήρωες αλλά να το παλεύουμε, ενώ έχουμε συνείδηση των συναισθημάτων μας.