Αυτό εδώ το ιστολόγιο συμπληρώνει τρία χρόνια ζωής. Αραγε, τρία χρόνια ζωής στο Ιντερνετ είναι πολύς καιρός; Τα πρώτα γενέθλια θυμάμαι πως τα είχα γιορτάσει δικτυακά, τα δεύτερα τα είχα τιμήσει ιδιωτικά και, τώρα, που τα κεράκια έγιναν τρία, νιώθω πως κάτι περισσότερο έχει την ανάγκη να μοιραστεί ο δικτυακός μου εαυτός...
Πολλά άλλαξαν αυτά τα τρία χρόνια για όλους μας. Μέσα μας κι έξω μας. Στα σπίτια μας και στις καρδιές μας. Ο ιστός της αβεβαιότητας δίνει γερές σπρωξιές αναγκάζοντάς μας ν΄αλλάξουμε προτεραιότητες, να κοιτάξουμε κατάματα ό,τι μας φοβίζει και ν΄αποφασίσουμε επιτέλους με ποιους θα πάμε και ποιους θ’ αφήσουμε.
Κι έτσι, αναρωτιέμαι ποια είναι η θέση, ποιος είναι ο λόγος ύπαρξης, ενός ιστολογίου σαν αυτό, σε μια πραγματικότητα τόσο δύσκολη, απαιτητική και – για τόσο πολλούς ανθρώπους – πια απελπιστική; Η οικογένεια είναι ίσως καταφύγιο ακόμη για αρκετούς από μας, μα για άλλους είναι ο χώρος όπου δοκιμάζονται σε ακραίο βαθμό οι καθημερινές αντοχές και τα ψυχικά τους αποθέματα. Σα γονείς χρειάζεται όχι μόνο να κρατηθούμε όρθιοι, αλλά και να ανακαλύψουμε τον τρόπο, ίσως τον δικό μας μοναδικό τρόπο, να ανοίξουμε ξανά το δρόμο για τα παιδιά μας, καταργώντας, γκρεμίζοντας, ανατρέποντας όλα τα ανόητα κλισέ που η δική μας γενιά πληρώνει ήδη πολύ ακριβά, ενώ ακόμα τα υπηρετεί, γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο να προτείνει και να αναδείξει.
Αrt: Φαίη Αναγνωστοπούλου, «Τextures»
Και φτάνω σε μια συνειδητοποίηση που σχεδόν με απελευθερώνει: Πως η κρίση μου πρόσφερε κάποια ανέλπιστα δώρα, που άργησα να αντιληφθώ, γιατί έφτασαν πακεταρισμένα μαζί με φόβο, οικονομική στενότητα, χρέη και σφίξιμο στο στήθος. Με ανάγκασε ευτυχώς να γυρίσω φανερά και οριστικά την πλάτη σε όλη την επίπλαστη, ανόητη, λαϊφσταϊλίστικη εκδοχή της ζωής που θέλει τους γονείς καταναλωτικές μονάδες και υπερήρωες ταυτοχρόνως, ρομπότ με μαγικό ραβδί – και φυσικά άφθονο χρήμα – να «παρέχουν» στην οικογένειά τους το «ιδανικό» περιβάλλον, τη «σωστή» εκπαίδευση, τα «κατάλληλα» εφόδια για ένα «τέλειο»μέλλον.
Ποτέ δεν ενστερνιζόμουν το παραπάνω πρότυπο ζωής, αλλά αναγνωρίζω πως ήμουν κι εγώ, σε κάποιο βαθμό, υπό την επιρροή του. Επιτέλους, λέω επιτέλους, χάρη στην κρίση, περνάω – σταδιακά και όχι ανώδυνα – από το «έχω» στο «είμαι». Από την επιφάνεια στην ουσία. Από το λούστρο στο ψητό. Σκεφτείτε πριν από μια πενταετία πόσο μας απασχολούσε το «έχω» (σπίτι, μπλογκ, τζιπ, εξοχικό, διαφορετικές διακοπές, παιδιά με …. κοκ). Σήμερα αυτό που μετράει όλο και πιο πολύ είναι το «είμαι» (ελεύθερος, σταθερός, φοβισμένος, ικανός, απελπισμένος…..). Να που μπήκε λυτρωτικά στο προσκήνιο το ξεχασμένο «ανθρώπινο μέτρο», το συναίσθημα κι ας είναι πόνος, η ταπεινότητα και το σκυμμένο κεφάλι κι ας είναι εκνευριστικό – αν όχι ταπεινωτικό – να παραδέχεσαι πως δεν στέλνεις πια τα παιδιά στη Ρυθμική γιατί δεν έχεις να πληρώσεις.
Για μένα το πέρασμα αυτό συνιστά ένα πνευματικό άλμα, ένα αμυδρό ξεκίνημα μιας καινούργιας κατάστασης, που ακόμα δεν είμαι σε θέση να ορίσω, αλλά νιώθω πως θα σημαδέψει αν όχι τις δικές μας ζωές, σίγουρα τις ζωές των παιδιών μας…
Με ανακούφιση διαπιστώνω καθημερινά πως τα παιδιά πατάνε πιο γερά στα πόδια τους όταν ο γονιός είναι δίπλα τους ορθός κι αξιοπρεπής, αν και στραπατσαρισμένος. Τα παιδιά, όταν τους εξηγήσεις, αναγνωρίζουν τις αναγκαιότητες και λειτουργούν με ρεαλισμό και ευθύτητα που πολλοί μεγάλοι θα ζήλευαν. Ενα είναι αδιαπραγμάτευτο: ότι σαν γονείς είμαστε συναισθηματικά παρόντες στη ζωή τους, ναι ευάλωτοι, τρωτοί και κλονισμένοι, αλλά αληθινοί και παρόντες…
Art: Σπύρος Πουλημένος
Και τι ρόλο παίζουμε εμείς οι γονείς της μπλογκόσφαιρας (ερώτημα που φαντάζομαι πως θα τεθεί εξ ορισμού στις Ψηφιακές γειτονιές), όταν η ανατροπή στη ζωή κάθε οικογένειας είναι καθημερινά παρούσα;
Κάθε μπλόγκερ αναζητά το δικό του τρόπο να εκφραστεί και να μοιραστεί. Πιστεύω ωστόσο πως είναι σημαντικό να έχουμε το βλέμμα και την καρδιά στραμμένη στην κοινωνία κι όχι στο μικρόκοσμο του σπιτιού μας και της όποιας «διαδικτυακής καριέρας». Στην οικογένεια που πονά, στο συνάδελφο που έχει σκύψει το κεφάλι, στο παιδί που ντρέπεται να εξομολογηθεί τη δυσκολία, στο δάσκαλο που πασχίζει να σταθεί αξιοπρεπής μέσα στην τάξη… Και να μη διστάζουμε να παραδεχτούμε πόσο τρωτοί κι ευάλωτοι νιώθουμε, να μην υποκρινόμαστε πως δεν υπάρχουν τα «ανεπιθύμητα», μα τόσο ισχυρά, συναισθήματα που συνοδεύουν όλη αυτή την αλλαγή που βιώνουμε. Και ναι, η ομορφιά, η αγάπη, η στήριξη, η σύνδεση έχουν γεύση πιο γλυκιά και γνήσια όταν καταφέρνεις να τις αναγνωρίσεις μέσα στη δυσκολία…
Οσο γι΄αυτό εδώ το ιστολόγιο, όπως και για τη σελίδα του στο Facebook, ένα λόγο ύπαρξης έχει: Να προσφέρει έμπνευση σε όποιο φίλο και φίλη την έχει ανάγκη, όσο κι εγώ. Διψάω για έμπνευση, κατά προτίμηση με ενέσεις αυθεντικής αισιοδοξίας παρά τα κύματα του φόβου, γιατί μέσα απ΄την έμπνευση νιώθω πως ανοίγει η καρδιά μου, ξεδιπλώνεται ο νους, θρέφεται το πνεύμα κι έτσι αντλώ δύναμη και σηκώνομαι όρθια όταν πέφτω, σκουπίζω τα δάκρυά μου και ξαναπροσπαθώ, ζητάω βοήθεια όταν απελπίζομαι και δηλώνω ξανά «παρούσα» εκεί που πρέπει να είμαι παρούσα.
Αυτά είχα να μοιραστώ στα τρίτα μου δικτυακά γενέθλια. Δέχομαι με ανοιχτή καρδιά ευχές και σχόλια. Για να σας πω την αλήθεια, αφού αλήθειες θέλω πια, όχι μόνο θέλω ευχές και σχόλια, αλλά τα έχω ανάγκη κιόλας.
Newagemama.com 
Πολλά εμπνευσμένα post!
Να είσαι γερή, να καμαρώνεις την οικογένειά σου και να μοιράζεσαι την έμπνευση προς όλους!
Με ένα μαγικό τρόπο πολλαπλασιάζεται και επιστρέφει πιο δυνατή!
Καλή δημιουργική συνέχεια!! 🙂
Μερσί κυρία Μαμαδοπούλου! Συμφωνώ απολύτως με την πολλαπλασιαστική δύναμη της έμπνευσης. Θα τα πούμε ελπίζω στις 20 Απριλίου!
Καλή δύναμη και σε σένα!
🙂
Πόσες φορές έχω κάνει αυτές τις σκέψεις που διατυπώνεις εδώ. Αλήθεια γιατί έπρεπε να έρθει η κρίση να σκεφτούμε διαφορετικά για τις αξίες της ζωής;;
Εύχομαι να προβληματιστούν πολλοί από τα εκάστοτε γραφόμενα σου και να σκεφτούν τι αξίζει αληθινά.
Από καρδιάς σου εύχομαι να είσαι καλά και να εκφράζεις τις τόσο ωραίες σκέψεις σου, έχουμε ανάγκη να τις μοιραζόμαστε.
Χρόνια Πολλά!!
Να είσαι καλά Ξανθή. Η ανάγκη μάς ωθεί να αλλάξουμε, όπως και η πολύ έντονη επιθυμία. Μάλλον δεν γίνεται αλλιώς, τουλάχιστον για τους κοινούς θνητούς όπως εμείς… Ευχαριστώ για τις εγκάρδιες ευχές!
Ευχομαι στα χρονια που θα ακολουθησουν, οι οποιες δυσκολιες να μην σταθουν εμποδιο να περιορισουν την καλη σου προαιρεση, την αγαπη σου για την αληθινη γνωση, τη διαθεση για επικοινωνια και την εκλεκτικοτητα και πηγαιοτητα της εμπνευσης. Η εμπνευση πηγαζει απο την αγαπη μας για τη ζωη, για οτιδηποτε μας περιβαλλει. «ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΜΙΛΗΣΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΣ ΠΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ» παροτρυνει ο ποιητης Μιχαλης Γκανας. Σε ευχαριστω, εχω την αισθηση και την αναστατωση οτι απεκτησα μια καινουργια φιλη…
Ολγα, είναι τιμή μου να με θεωρείς φίλη σου. Σ΄ευχαριστώ πολύ για τα τόσο όμορφα και εμπνευστικά σου σχόλια. Ο στίχος του Γκανά είναι τόσο μα τόσο εύστοχος, θα μπορούσα να τον κάνω σύνθημά μου!
Ευχές πολλές και πολλά «μπράβο» για την μέχρι τώρα γραφή σου .
Το σχόλιο μου είναι «συμφωνώ απόλυτα σε όλα όσα λες εδώ» ….
… κι ακόμη ένα «μπράβο» !
Τι σου είναι το «μπράβο», σαν αυτοματοποιημένη «εντολή», αμέσως ανεβάζει το ηθικό!
Να είσαι καλά και να μας χαρίζεις τις υπέροχες αναρτήσεις σου πιο συχνά!
Συγχαρητήρια για το πολύ ωραίο blog σου. .σε έχω ανακαλύψει μερικές εβδομάδες και συμφωνώ με τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα.. πραγματικά κι εγώ θεωρώ ότι η κρίση είναι μια ευκαιρία να δούμε μέσα μας και να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε και τι στ’ αλήθεια αξίζει σ’ αυτή τη ζωή…
Σου εύχομαι να συνεχίσεις έτσι και να μας εμπνέεις!
Αννα, καλώς ήρθες! Χαίρομαι που συμφωνούμε, αν και η «συμφωνία» δεν είναι απαραίτητη στην έμπνευση! Οι αξίες που υπηρετούμε είναι οι πιο σημαντικές κι αυτό έρχεται η στιγμή που το συνειδητοποιούμε όλο και περισσότεροι άνθρωποι… Σ΄ ευχαριστώ θερμά!
Χρόνια πολλά!! Ευχαριστώ για όλα τα όμορφα που ανεβάζεις! Πιστεύω κι εγώ ότι η κρίση έδωσε σε όλους μας ένα καλό μάθημα. Έχω όμως την εντύπωση, ότι το μάθημα αυτό το πήραν μόνο αυτοί που ήταν έτοιμοι γι’ αυτό. Όσοι δηλαδή είχαν το θάρρος να αλλάξουν τα κακώς κείμενα και να ανακαλύψουν αυτή την υπέροχη άλλη πλευρά – το είναι. Εύχομαι να συνεχίσεις να μας δίνεις αυτήν την καθημερινή έμπνευση. Πρέπει να σου πω, ότι σχεδόν καθημερινά κοιτάω τη σελίδα σου στο facebook και περιμένω με λαχτάρα αυτά τα υπέροχα μηνύματα που μοιράζεσαι μαζί μας κι αυτές τις πανέμορφες ζωγραφιές. Ευχαριστώ! Καλή συνέχεια! Μπράβο! Χρόνια πολλά! 🙂
Μαμά για σπίτι, τι να πω, σ΄ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά σου λόγια. Θα συμφωνήσω μαζί σου πως το μάθημα το παίρνουν μόνο όσοι είναι έτοιμοι. Εξάλλου, έτσι δεν γίνεται και σ΄όλα τα μαθήματα (του βίου και του θρανίου);
Σε παρακολουθώ κι εγώ με πολύ ενδιαφέρον.
Καλησπέρα σου! Σου εύχομαι άλλα τρία, δεκατρία ή είκοσι τρία χρόνια δυναμικής παρουσίας στο blogging… Όταν άρχισα το δικό μου blog, ο ιντερνετικός σου κόσμος ήταν μια όαση στο χάος που διαφαινόταν… Στην πορεία έγινε και ένα λιμάνι όποτε ο ψυχισμός μου κουραζόταν από τον πολύ «θόρυβο»… Σου εύχομαι λοιπόν να συνεχίσεις αυτή τη δημιουργική γραφή, κι εμείς εδώ θα είμαστε… Χρόνια σου καλά!!!!
Tι όμορφο να μαθαίνω πως το ιστολόγιο αυτό έδινε ηρεμία και κουράγιο. Πολύ αναζωογονητικό! Ευχαριστώ θερμά!
Αγαπημένη, χρόνια πολλά σου, με υγεία και δημιουργία! Όμορφες σκέψεις που εμπνέουν όπως πάντα αυτές…Εύχομαι να συνεχίσεις έτσι και καλύτερα!
Αγαπημένη Φλώρα, η έμπνευση είναι οδηγός για όλες μας. Σε ευχαριστώ, σε φιλώ και σου εύχομαι καλή συνέχεια στα δημιουργικά σου «Φτερουγίσματα»!
Χρόνια πολλά! Να έχεις πάντα τη δύναμη και την έμπνευση να υπάρχεις και μέσα απο αυτό το μπλογκ. Απο το έχω στο είμαι, αναγκαστική αυτογνωσία. Έστω και έτσι είναι οτι πιο αληθινό μας συμβαίνει. Και αυτό, «να μη διστάζουμε να παραδεχτούμε…» πόσο όμορφα γράφεις.
Αγαπητή φίλη, καταλήγω στο συμπέρασμα πως η αυτογνωσία σχεδόν πάντα είναι «αναγκαστική», με την έννοια πως, όταν όλα κυλούν ομαλά στη ζωή μας, βολευόμαστε σε μια μακαριότητα κάπως στατική. Η ανάγκη και η σφοδρή επιθυμία μας δίνουν τις σπρωξιές…
Σ’ ευχαριστώ, καλή συνέχεια και σε σένα με πολλές πολλές δημιουργικές αναρτήσεις!
Αγαπημένη φίλη, Χρόνια Πολλά…
Σ’ευχαριστώ για τη βοήθεια, την έμπνευση και την συμπαράσταση που έχω βρει μέσα από τα κείμενά σου. Η αλήθεια πρέπει να λέγεται…. 😉
Παρασκευή, σε ευχαριστώ. Η αλήθεια είναι ότι γράφω για ό,τι απασχολεί και μένα και συγκινούμαι αληθινά όταν και κάποια άλλη φίλη νιώθει πως βρίσκει βοήθεια μέσα από το ιστολόγιο αυτό. Αυτό εξάλλου είναι και το νοήμα του blogging, έτσι δεν είναι;
Υπέροχα τα μοιράστηκες αυτά που νιώθεις.Για εμένα τρία χρόνια blogger είναι πολλά.Μια μεγάλη μεγάλη εμπειρία! Συγχαρητήρια για το επίπεδο, για τη στάση απέναντι στην νέα για όλους μας ζωή.Συγχαρητήρια για την αυτοανάλυση και την αυτοκριτική για την πελώρια επίπονη στροφή, για την ανάγκη για σχόλια…Συγχαρητήρια για την ευελιξία και για αυτό το βαθύ κείμενο.
Χρόνια πολλά με ακόμη περισσότερη έμπνευση κι ακόμη περισσότερη δημιουργικότητα! Με συγκίνησες , με άγγιξες! Θα σε δω εκεί στις ψηφιακές γειτονιές!
Κατερίνα, ανυπομονώ να σε ακούσω στις Ψ.Γ. και να σε γνωρίσω από κοντά. Με τόσο όμορφες ευχές που έχω δεχτεί επαναλαμβάνομαι, μα τι άλλο να πω από ένα θερμό ευχαριστώ για το μοίρασμα και τη σύνδεση;
Το ιστολόγιο σου είναι από τα πρώτα που ξεκίνησα να διαβάζω. Σε περιόδους κρίσεις διάβασα το αρχείο των αναρτήσεων σου. Νομίζω πως έχω διαβάσει όλες σου τις αναρτήσεις και με την ευκαιρία των γενεθλίων σου σ’ ευχαριστώ για την έμπνευση και την αισιοδοξία, τις στιγμές που τα χρειαζόμουν πολύ! Να’ σαι καλά, να συνεχίσεις!
Ινα, μόλις σε ανακάλυψα! Να είσαι καλά, απολαμβάνω τα καλά σου λόγια και, ναι, θα συνεχίσω, όπως κι εσύ είμαι σίγουρη!
Παράθεμα: Ψηφιακές Γειτονιές » Γονείς bloggers μοιράζονται » Οι Ψηφιακές Γειτονιές στην Ψηφιακή Γειτονιά
Χρόνια πολλά στο υπέροχο μπλογκ σου! Χαίρομαι αφάνταστα που σε ανακάλυψα γιατί είσαι πηγή έμπνευσης και ελπίδας!
Πριγκίπισσα σ΄ευχαριστώ, κι εσύ μας εμπνέεις με τις ομορφιές που δημιουργείς!
Χρόνια πολλά Παναγιώτα μου, χρόνια πολλά στην όμορφη και θετική παρουσία σου στο κόσμο του blogging!
Για μένα προσωπικά είσαι μια νέα εργαζόμενη μανούλα που η παρουσία της στο internet, κάνει αυτό που λένε δουλειά… Δεν θεωρώ πως είναι μια απλή επικοινωνία, είναι επικοινωνία με ουσία, ουσία είναι πάνω απ’ όλα η ευγένεια ψυχής, η καλοσύνη και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο μας και σε δύσκολες εποχές, να μπορείς απλά να δώσεις χαρά και ελπίδα…
Εύχομαι σε σένα και στην οικογένεια σου καλή δύναμη και καλή συνέχεια!
Μαγισσούλα τι όμορφες ευχές, σε ευχαριστώ! Κι εσύ να σκορπίζεις τη μαγεία με τη ζωγραφική σου και τις ωραίες σου αναρτήσεις!
τι να πω για το πανεμορφο σου blog….χρονια πολλα και να βγαζεις μεσα απο το blog σου ολες αυτες τις ομορφες σκεψεις και να μας κανεις να ταξιδευουμε…δεν ξερω αν στις ψηφιακες γειτονιες μπορουν να ερθουν και ατομα που απλα διαβαζουν blog και οχι μονο οι bloggers.θα μαθω περισσοτερα και μπορει να τα πουμε και απο κοντα
Χαρά, σ΄ευχαριστώ πολύ. Απ΄ όσο ξέρω στις ψηφιακές γειτονιές μπορούν να έρθουν και φίλοι του blogging γενικώς, οπότε θα χαρώ πολύ να γνωριστούμε!
Χρονια πολλα κ απο μενα…..να εισαι παντα καλα και οι οικογενεια σου…!! Μας χαριζεις ομορφα λογια κ μας ομορφαινεις το μυαλο!!!!!!!!!!!!!Μπραβο……σε ευχαρστουμε!!!
Αγαπημένη Δήμητρα, το «να μας ομορφαίνεις το μυαλό» είναι από τις πιο υπέροχες φιλοφρονήσεις που έχω δεχτεί! I like! Nα είσαι καλά κι εσύ και οι αγαπημένοι σου!
μπαίνω στο blog σου κάθε φορά που έχω την ανάγκη να «πάρω στήριξη» από μια διαδικτυακή /πνευματική αδελφή… ναι, έχουμε ανάγκη να δώσουμε και να λάβουμε έμπνευση, και τα blog είναι υπέροχο εργαλείο!
να είσαι καλά να συνεχίζεις να μας εμπνέεις με τις γλυκές σου αναρτήσεις
Πω, πω, τι συγκινητικό να σε αποκαλούν «δικτυακή πνευματική αδελφή». Και τώρα που το σκέφτομαι αυτό είναι το μεγάλο δώρο που μπορεί να μας προσφέρει το Ιντερνετ. Μας βοηθά να ανακαλύψουμε τα δικτυακά πνευματικά μας αδέλφια και να αλληλοϋποστηριχτούμε.
Σ’ ευχαριστώ πολύ Ελενα, ελπίζω να συναντηθούμε στις Ψηφιακές γειτονιές…