Πόσες άσκοπες τριβές και πόσες ψυχοφθόρες κι ανώφελες στιγμές ενοχών θα γλιτώναμε, αν είχαμε  εκπαιδευτεί  να επικοινωνούμε  σωστά;  (Ναι, χρειαζόμαστε κι εδώ εκπαίδευση, όπως  ακριβώς μαθαίνουμε μια ξένη γλώσσα ή μια νέα  δεξιότητα).  Αφιερώνω αυτή την ανάρτηση στους γονείς της νέας εποχής που,  όπως κι εγώ, γίνονται μαθητές  στο  σχολείο της ζωής και  των  σχέσεων,  αρχίζοντας να εκφράζουν τις ανάγκες  τους και να μοιράζονται τις αλήθειες  τους  χωρίς να πληγώνουν:

Μετά το δείπνο ο σύντροφός μου μου αναγγέλει: «Εχω μια δουλειά να τελειώσω απόψε». Παλιά θα σώπαινα, ενώ από μέσα μου θα μουρμούριζα: «Ωραία, πάλι τα ίδια, έχει δουλειά, πάλι εγώ θα κρατώ όλη νύχτα το μωρό αγκαλιά, δεν θα μπορέσω να κάνω τίποτα. Κι όμως, νιώθω πως είμαι σε φόρμα και θέλω να γράψω. Ο υπολογιστής του μου σπάει τα νεύρα, είναι άδικο, δεν με προσέχει αρκετά…». Αυτή τη φορά, όμως, αποφάσισα –  πριν καταλήξω μόνη μου σε συμπεράσματα –  να εκφράσω τις ανάγκες μου και να διαπιστώσω πόσο σημαντικές είναι οι δικές του.

«Σε μια κλίμακα από το 1 μέχρι το 10, πού θα τοποθετούσες από άποψη σημασίας τη δουλειά που έχεις να κάνεις απόψε;» ρωτώ. «Θα έλεγα στο 5», μου απαντά. Η απάντηση με ξαφνιάζει. Για μένα η πρώτη του διατύπωση «έχω μια δουλειά να τελειώσω απόψε» έδειχνε κάτι επείγον. Περίμενα να την κατατάξει από άποψη σπουδαιότητας στο 8 ή στο 9. Θα διαπραγματευόμασταν σκληρά…Θα υποχωρούσα… Αλλά όχι. Αυτό το 5 με υποχρεώνει να αναλάβω τις ευθύνες μου. Ισως όλες τις προηγούμενες μέρες να ήταν διαφορετικές αν είχα μιλήσει!

«Σ’ αγαπώ μέχρι τον ουρανό» από την Gina Marie Dun

«Τότε, αγάπη μου, νομίζω πως δεν θα δουλέψεις απόψε το βράδυ, γιατί έχω κι εγώ μια ανάγκη που τη βαθμολογώ με 9!» λέω. «Εντάξει, κανένα πρόβλημα» απαντά.
Δεν εκπλήσσομαι. Λειτουργούμε διαφορετικά. Εγώ συνηθίζω να ερευνώ πρώτα τις προθέσεις του, μετά διατυπώνω ενδεχομένως τις ανάγκες μου, εκτός αν είναι κάτι που επείγει. Υποθέτω ότι κι εκείνος κάνει το ίδιο. Κι όταν εκφράζει τις ανάγκες του, φαντάζομαι πως είναι οριστικές και υποχωρώ. Μόνο που εκείνος δεν βλέπει τα πράγματα με το ίδιο μάτι. Διατυπώνει τις επιθυμίες του… και περιμένει να μιλήσω κι εγώ για τις δικές μου. Οταν δεν λέω τίποτα, συμπεραίνει ότι δεν έχω ανάγκες. Κοντολογίς, ευτυχώς που άνοιξα το στόμα μου.

Φέρνετε ένα ψητό κοτόπουλο στο τραπέζι. Αν σας αρέσει η φτερούγα, κινδυνεύετε από ευγένεια να την προσφέρετε στον καλεσμένο σας. Μόνο που αυτός προτιμά το μπούτι. Δεν τολμά να σας το πει, είναι σίγουρος ότι προτιμάτε το μπούτι όπως κι αυτός.

Αν γίνουμε λίγο πιο εγωϊστές, δηλαδή πιο ρεαλιστές, οι επαφές θα είναι πιο άμεσες και η επικοινωνία πιο βαθιά και ουσιαστική.

Πηγή: Isabelle Filliozat, Η νοημοσύνη της καρδιάς, μετάφραση Β. Κοκκίνου από τα γαλλικά, εκδόσεις Ενάλιος.