Newagemama.com

‘Ενα λυρικό και παθιασμένο ποίημα της βραβευμένης με Νόμπελ Χιλιανής ποιήτριας Γκαμπριέλας Μιστράλ, που ξυπνά συναισθήματα σεβασμού για τις εξαιρετικές δασκάλες και δασκάλους που πέρασαν από τη ζωή μας. Είναι οι άνθρωποι που μας σημάδεψαν, γιατί αναγνώρισαν την αυθεντική μας φλόγα, γιατί μας ενθάρρυναν να πατήσουμε στα πόδια μας και να βρούμε τη δική μας θέση στον ήλιο, γιατί έκαναν τη δουλειά τους με ζήλο και αφοσίωση όποιες κι αν ήταν οι δυσκολίες:

Θεέ μου, Εσύ που δίδαξες, συγχώρα με που διδάσκω•
που φέρω την ιδιότητα του δασκάλου,
που Εσύ έφερες όταν ήσουν στη γη.

Δώσε μου μοναδική αγάπη για το σχολειό μου•
τόση που, όσες κι αν είναι οι δυσκολίες, να μην μπορούν
να κλέψουν την τρυφεράδα  απ’ τις στιγμές που ζω.

Δάσκαλε, κάνε ακατάπαυστο τον ενθουσιασμό μου
και περαστική την απογοήτευση.
Βγάλε από μέσα μου αυτόν τον ανομολόγητο πόθο
για ικανοποίηση που εξακολουθεί να με ταράζει,
το γελοίο απομεινάρι της δυσφορίας
που νιώθω όταν με πληγώνουν.
Να μην πονάει η αδιαφορία και να μην θλίβομαι
για τη λήθη αυτών που μας δίδαξαν.

Κάνε με να είμαι πιο μάνα από τις μάνες,
για να μπορέσω ν’ αγαπήσω
και να υπερασπίσω όπως αυτές
τα παιδιά που δεν είναι σάρκα της σάρκας μου.
Βοήθησέ με να πετύχω για καθένα
απ’ τα παιδιά μου τον στίχο μου τέλειο
και να σου αφήσω αυτή την άφωνη,
την πιο δυνατή μου μελωδία,
για όταν τα χείλη μου δεν θα τραγουδούν πια.
Δείξε μου τη δύναμη του Ευαγγελίου σου έγκαιρα,
ώστε να μην εγκαταλείψω τη μάχη της κάθε μέρας
και της κάθε ώρας για το σκοπό μου.

Δώσε στο δημοκρατικό σχολειό μου
τη λάμψη που σκορπίζεται
όταν τα ξυπόλυτα παιδιά μου τρέχουν.

Κάνε με δυνατή,
ακόμα και στη γυναικεία αδυναμία μου
και στη γυναικεία φτώχεια μου•
κάνε με αδιαπέραστη σε ό,τι μπορεί
να μην είναι αγνό,
σε κάθε πίεση που δεν συντονίζεται
με τη θερμή θέλησή σου για τη ζωή μου.

(….)
Δώσε μου απλότητα και βάθος·
λύτρωσέ με απ’ το να είμαι
περίπλοκη ή κοινότυπη στο καθημερινό μου μάθημα.

Δώσε μου δύναμη να υψώσω τα μάτια
πάνω από το στήθος μου με τις πληγές,
μπαίνοντας κάθε πρωί στο σχολειό μου.
Να μη φέρνω στην έδρα μου τις υλικές μου ανησυχίες,
τις καθημερινές μικροαστικές θλίψεις μου.

Ελάφρυνε το χέρι μου στην τιμωρία
κι απάλυνέ το, ακόμα πιο πολύ στο χάδι.
Να μαλώνω με πόνο,
να ξέρω ότι έχω διορθώσει αγαπώντας!

Κάνε να γεμίσει με πνεύμα
το χτισμένο με τούβλα σχολειό μου.
Να τυλιχτεί με τη λάμψη του ενθουσιασμού μου
η φτωχή του αυλή, η γυμνή του αίθουσα.
Η καρδιά μου να είναι η κολώνα του
και η αγνή μου θέληση πιο δυνατή
από τις κολώνες και το χρυσάφι
των πλούσιων σχολείων.

Και, τέλος, θύμιζέ  μου
από την ωχρότητα του καμβά του Βελάσκεθ,
ότι το να διδάσκεις
και ν’ αγαπάς παράφορα στη Γη
είναι να φτάνεις με τη λόγχη του Λογγίνου
στην καυτή πλευρά του έρωτα.

Γκαμπριέλα Μιστράλ, «Η προσευχή της δασκάλας»

Διαβάζοντας το απόσπασμα αυτό του Χόρχε Μπουκάϊ βρήκα συναρπαστικό τον παραλληλισμό οικογένειας και βατήρα. Αμέσως μου ήρθε στο νου η εικόνα ενός ζωηρού παιδιού που ανεβαίνει στο βατήρα με κουράγιο και φόρα, έτοιμο να πετάξει για να δοκιμάσει τις δυνάμεις του στην αληθινή ζωή. Κι εμείς οι γονείς, κάπου εκεί, έχουμε χρέος να κάνουμε πίσω και να παρακολουθούμε, ενώ μέσα μας σιωπηλά προσευχόμαστε να έχουμε κάνει ό,τι χρειαζόταν να κάνουμε, για να μπορούν τα παιδιά μας να πετάξουν μόνα, χωρίς εμάς, με τα ολοδικά τους νεανικά φτερά. 

Τα τέσσερα στηρίγματα μιας υγιούς οικογένενειας

Το σπίτι όπου έζησε το παιδάκι που ήμουν κάποτε, και τα πρόσωπα με τα οποία μοιράστηκα την οικογενειακή μου ζωή υπήρξαν ο βατήρας πάνω στον οποίο πάτησα για να εκτελέσω το άλμα προς την ενήλικη ζωή μου.

Η οικογένεια αποτελεί πάντοτε τον βατήρα, και κάποια στιγμή πρέπει να σταθούμε στην άκρη του και να πραγματοποιήσουμε το άλμα προς τον κόσμο και τη μετέπειτα ζωή. Αν, καθώς πάω να πηδήξω από τον βατήρα, πιαστώ από κάπου και κρεμαστώ, θα μείνω εκεί να κρέμομαι και δεν θα πραγματοποιήσω το ταξίδι μου ποτέ.

Τι καλά που θα ήταν αν βρίσκαμε το θάρρος να πηδήξουμε από τον βατήρα μ’ έναν θεαματικό τρόπο! Αυτό μπορεί να γίνει αν ο βατήρας είναι υγιής. Αν η οικογενειακή σχέση είναι υγιής. Αν το ζευγάρι των γονιών είναι υποστηρικτικό.

Ο βατήρας αυτός πατάει πάνω σε τέσσερα βασικά στηρίγματα, τόσο σημαντικά, που αν δεν είναι στέρεα κανένα παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει πάνω του χωρίς να πέσει.

Το πρώτο στήριγμα είναι η αγάπη

Ένα παιδί που δεν ένιωσε ότι το αγάπησαν οι γονείς του έχει μια θλιβερή ιστορία: Θα του είναι πολύ δύσκολο να αγαπήσει τον εαυτό του. Η αγάπη για τον εαυτό μας μαθαίνεται μέσα από την αγάπη που δεχόμαστε από τους γονείς μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να διδαχτούμε και αλλιώς, λέω απλώς ότι αυτός είναι ο καλύτερος τόπος και τρόπος για να το μάθουμε. Και βέβαια, ένα παιδί που δεν αγαπήθηκε δεν μπορεί ούτε το ίδιο να αγαπήσει, κι αν έτσι έχει συμβεί στη ζωή του, τι μπορεί να κάνει αργότερα στις σχέσεις του με τους άλλους;

Ο βατήρας που δεν έχει αυτό το στήριγμα είναι επικίνδυνος. Είναι δύσκολο να βαδίσει κανείς πάνω του. Είναι ένας βατήρας χωρίς ισορροπία.

Art: Cecile Veihan

Το δεύτερο στήριγμα είναι η εκτίμηση

Αν η οικογένεια δεν έχει ένα καλό απόθεμα αυτοεκτίμησης, αν οι γονείς θεωρούν ότι οι ίδιοι είναι ένα τίποτα, τότε και το παιδί θα αισθάνεται ένα τίποτα. Αν προέρχεται κανείς από ένα σπίτι όπου δεν το εκτιμούν και δεν θεωρούν ότι αξίζει, δυσκολεύεται να πιστέψει ο ίδιος για τον εαυτό του ότι αξίζει. Τα σπίτια με ένα καλό επίπεδο αυτοεκτίμησης διαθέτουν κατάλληλους βατήρες.

Η Βιρτζίνια Σατίρ λέει: «Στις καλές οικογένειες, η χύτρα της αυτοεκτίμησης του σπιτιού είναι γεμάτη». Που σημαίνει: οι γονείς πιστεύουν ότι είναι αξιόλογοι άνθρωποι, πιστεύουν ότι τα παιδιά τους αξίζουν, ο μπαμπάς πιστεύει ότι η μαμά αξίζει, η μαμά πιστεύει ότι ο μπαμπάς αξίζει, ο μπαμπάς και η μαμά πιστεύουν ότι έχουν μια οικογένεια που αξίζει, και είναι κι οι δύο υπερήφανοι για την ομάδα που έχουν φτιάξει.

Όταν έρχεται σπίτι το παιδί και λέει: «Τι ωραία που είναι αυτή η οικογένεια!» τότε ξέρουμε πως ο βατήρας είναι γερός.
Όταν έρχεται το παιδί σπίτι και λέει: «Μπορώ να πάω να μείνω στο σπίτι της θείας Μαργαρίτας;»… τότε έχουμε πρόβλημα.
Όταν λέει ο πατέρας στο παιδί: «Γιατί τότε δεν πας να μείνεις με τη θεία σου τη Μαργαρίτα;» πάλι κάτι συμβαίνει.

Το τρίτο στήριγμα είναι οι κανόνες

Στην οικογένεια πρέπει να υπάρχουν κανόνες, με τη μόνη προϋπόθεση ότι δεν θα είναι αυστηροί. Οι κανόνες πρέπει να είναι ευέλικτοι, ελαστικοί, αμφισβητήσιμοι, συζητήσιμοι και διαπραγματεύσιμοι. Πάντως, πρέπει να υπάρχουν. Ακριβώς όπως πιστεύω ότι οι κανόνες στην οικογένεια υπάρχουν για να μπορεί κανείς να τους παραβεί και είναι δική μας υποχρέωση να βάζουμε καινούργιους, πιστεύω και ότι η διαδικασία αυτή πρέπει να βασίζεται σε μια χρονική στιγμή που τα παιδιά έχουν μάθει να μεγαλώνουν και να ωριμάζουν σ’ ένα περιβάλλον με ασφάλεια και προστασία.

Αυτό είναι το περιβάλλον της οικογένειας. Οι κανόνες αποτελούν το πλαίσιο ασφάλειας και πρόβλεψης που είναι αναγκαίο για την ανάπτυξη μου. Ένα σπίτι χωρίς κανόνες δημιουργεί έναν βατήρα πάνω στον οποίο το παιδί δεν μπορεί να σταθεί για να κάνει το άλμα του στον κόσμο…

Art: Mandy Pritty

Το τελευταίο στήριγμα είναι η επικοινωνία

Για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί το άλμα είναι αναγκαίο να υπάρχει διαρκής και έντιμη επικοινωνία. Με κανένα άλλο θέμα δεν έχουν ασχοληθεί τόσο πολύ τα εγχειρίδια ψυχολογίας, όσο με αυτό της επικοινωνίας. Να διαβάζετε μαζί σαν ζευγάρι, να κουβεντιάζετε με τα παιδιά σας, να συζητάτε όλοι μεταξύ σας με την τηλεόραση κλειστή… Αυτός είναι ένας τρόπος για να ενισχυθεί η επικοινωνία, όχι όμως ο πιο σημαντικός.

Ουσιαστικό είναι αυτό που ξεκινάει με ερωτήσεις που κάνει κανείς με αληθινό ενδιαφέρον, μέσα από την καρδιά του: Πώς είσαι; Πώς τα πέρασες σήμερα; Θέλεις να κουβεντιάσουμε;

Και σ’ αυτό το στήριγμα – αποκλειστικά σ’ αυτό το στήριγμα – στηρίζεται η δυνατότητα επανόρθωσης των υπολοίπων.
Αγάπη, εκτίμηση, κανόνες και επικοινωνία: πάνω σ’ αυτόν τον βατήρα στέκεται το παιδί για να κάνει το άλμα του στη ζωή. Για να βαδίσει, καταρχάς, τον δρόμο της αυτοεξάρτησης και, στη συνέχεια, τον δρόμο της συνάντησης με τους άλλους.

Πηγή: Χόρχε Μπουκάι, Ο Δρόμος της Συνάντησης – Φύλλα Πορείας ΙΙ,  Εκδόσεις Οπερα, μετάφραση Κωνσταντίνα Επισκοπούλου

Διαβάστε ακόμη: Γράμμα του μπαμπά στην κόρη

Ποια  είναι άραγε η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζει σήμερα ένας γονιός; Σήμερα που  – κακά τα ψέματα – οι μάσκες πέφτουν, οι άνθρωποι ταπεινώνονται,  τα όνειρα που γαλούχησαν τις περασμένες γενιές γκρεμοτσακίζονται, τα μοτίβα που στήριξαν το οικοδόμημα της απατηλής ευμάρειας ξεφτίζουν… Πού να στηριχτείς για να είσαι σε θέση να στηρίξεις το παιδί σου; Πού αλλού παρά μόνο στην αλήθεια…. Στην εσωτερική αλήθεια που έχει το κουράγιο να κοιτάξει κατάματα το πρόσωπο του γιου και της κόρης σου και να αποδεχτεί το σωστό και το λάθος. Στην αλήθεια που αναγνωρίζει το μύθο και την αυταπάτη. Στην αλήθεια που, στο όνομα της ανθρωπιάς και της αγάπης, κάνει την υπέρβαση και ξαναβρίσκει την ομορφιά της ζωής. Γιατί η ζωή εξακολουθεί να έχει ομορφιές ακόμα και μέσα στις  δυσκολίες. Το  κείμενο του συγγραφέα  Γιώργου Λίλλη που ακολουθεί  έχει πολλά να μας πει:

Κάποιος μαθητευόμενος ρώτησε τον Σούφι Ναν Τσουάν: «Ποιο είναι το μονοπάτι;»
Ο Ναν Τσουάν δήλωσε: «Η καθημερινή ζωή είναι το μονοπάτι.»
Ο μαθητευόμενος ρώτησε: «Μπορεί να μελετηθεί;»
Ο Ναν Τσουάν είπε: «Αν προσπαθήσεις να το μελετήσεις, θα απομακρυνθείς από αυτό.»
Ο μαθητευόμενος  ρώτησε: «Αν δεν το μελετήσω, πώς μπορώ να ξέρω ότι είναι το μονοπάτι;»
Ο Ναν Τσουάν δήλωσε: «Ο δρόμος δεν ανήκει στον κόσμο της αντίληψης, επίσης δεν ανήκει στον κόσμο της μη-αντίληψης. Η γνώση είναι μια αυταπάτη και η μη-γνώση είναι παράλογη. Αν θέλετε να φτάσετε στο αληθινό μονοπάτι, πέρα ​​από κάθε αμφιβολία, δώστε στον εαυτό σας την ελευθερία του ουρανού. Μην το ονομάσετε ούτε καλό, ούτε όχι-καλό.»

   Μαξιμίλιαν, η απόφαση μου να σου γράψω, υποκινείται από την επιθυμία που είχα πάντα να είχα ένα γράμμα και του δικού μου πατέρα, ένα γράμμα που θα πρόστρεχα σε δύσκολες στιγμές για να βρίσκω τις χαμένες μου ισορροπίες. Ίσως απαιτώ από τον πατέρα μου πράγματα που τον υπερβαίνουν, ποτέ εξάλλου δεν ήταν των πολλών λόγων. Είναι κι αυτό όμως μια είδους διδαχή, αν σκεφτείς εμάς που έχουμε ευχέρεια στις λέξεις και σπαταλήσαμε υπερβολικά θα έλεγα μελάνι για να εξηγήσουμε όταν οι πράξεις οι ίδιες έχουν πάντα τον τελευταίο λόγο.

    Η ανάγκη μου να σου γράψω, ξεκινά από αυτή την ανικανότητά μου να παραμένω πάντα σταθερός στις αξίες μου, να μην παρασύρομαι, να μην κρύβομαι πίσω από το μικρό μου δαχτυλάκι. Εδώ και δέκα χρόνια που συντροφεύεις την ζωή μου, ομολογώ πως με έχεις διδάξει πολύ περισσότερα από όλα τα βιβλία που έχω διαβάσει και σκονίζονται στα ράφια της υπερφορτωμένης μου βιβλιοθήκης.

   Αυτό το γράμμα λοιπόν, δεν θα είναι διδακτικό, ούτε κάποια προφητεία για το μέλλον, μιας και το μέλλον σου ανήκει. Σε αυτό το γράμμα δεν μπορώ να παριστάνω τον δάσκαλο. Θα ήταν σαν να υποδυόμουν έναν ρόλο που δεν μου ταιριάζει και θα κατέληγα να λέω ψέματα. Και η πρόθεσή μου είναι να μην μιλήσω με υπεκφυγές κι ας είσαι μικρός και μπορεί να μου καταλογιστεί ότι ρίχνω σκοτάδι στον φωτεινό και εύθραυστο κόσμο σου.

   Προτιμώ να γνωρίζεις τις ραγισματιές, κυρίως τις δικές μου ραγισματιές. Μερικές θα σε ακολουθήσουν αναπόφευκτα ως επακόλουθο των δικών μου πράξεων.

    Γνωρίζω πολλούς γονείς που θα ήθελαν τα παιδιά τους να πραγματοποιήσουν τα όνειρα που εκείνοι απέτυχαν να ζήσουν. Δεν ανήκω στην κατηγορία αυτή. Περιμένω στωικά την ώρα που θα σπάσεις το αβγό, θα διαλύσεις τον προστατευτικό κλοιό και θα συνεχίσεις μόνος το ταξίδι.

   Αυτό δεν σημαίνει πως δεν θα είμαι στο πλάι σου, πως δεν επιθυμώ να συνεχίσουν να μας ενώνουν οι σχέσεις που έχουμε καλλιεργήσει και οι δυο όλο αυτό τον καιρό. Αυτό που θέλω είναι να γίνεις μονομάχος στη δική σου αρένα.

    Σαν πατέρας νιώθω ένα βάρος από το άγχος το πως θα πορευτείς στην ζωή. Κι αυτό το άγχος με έχει οδηγήσει πολλές φορές να μιλώ με στερεότυπα. Λες και δεν υπήρξα παιδί κι εγώ κάποτε. Δεν βαριόμουν στο σχολείο, δεν έκανα τρέλες, δεν έφτασα στα όρια για να δοκιμάσω τις αντοχές τους και συνάμα τις δικές μου αντοχές. Πιάνω τον εαυτό μου να σε δασκαλεύω για πράγματα που ο ίδιος δεν ακολούθησα ποτέ, σαν κάποιον που προτρέπει κάποιον να μην καπνίζει ενώ εκείνη την στιγμή μπροστά του ανάβει τσιγάρο. Ευτυχώς αυτές είναι σπάνιες οι φορές που με πιάνω να παριστάνω τον σοφό μπροστά σου. Αφού το ξέρουμε και οι δύο πόσο τρωτοί, πόσοι άπειροι είμαστε όλοι μας.

    Εδώ και αρκετό καιρό, υποσχέθηκα στον εαυτό μου να σου λέω πάντα την αλήθεια. Πολλοί με κατηγόρησαν ότι μ΄ αυτό τον τρόπο ραγίζω τον εύθραυστο γεμάτο αθωότητα κόσμο σου. Γνωρίζω όμως πως η αθωότητα δεν υφίσταται πια σαν έννοια. Όχι στην εποχή μας. Ακόμα κι εσείς τα παιδιά βιώνεται τόσους θανάτους (συμβολικούς εννοώ στην προκειμένη περίπτωση) που δεν μπορεί να υπάρξει το αθώο εκείνο βλέμμα πάνω στα πράγματα. Η αθωότητα κατοικεί βαθιά μέσα στα αισθήματά μας, το πως αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, δεν είναι όπως πιστεύεται μια αφελή αισθηματική ματιά.

   Όταν χώρισα με την μαμά σου, όταν ένιωσες την απουσία μου, όταν ένιωσα την απουσία σου, ήμασταν και οι δυο έτοιμοι εδώ και καιρό για να αντιμετωπίσουμε τις μοναξιές μας. Πόσες φορές δεν μου έδειξες κατάμουτρα χωρίς υπεκφυγές (μια λέξη που δεν γνωρίζουν τα παιδιά και γι΄ αυτό τα σέβομαι) τα λάθη μου, τις ανασφάλειές μου που με οδηγούσαν να παριστάνω τον κλόουν. Πόσες φορές από την άλλη δεν με παρηγόρησες χωρίς λόγια, με ένα φιλί. Δεν χρειάζονται πολλά για να υπάρξει μια δίοδος αληθινής επικοινωνίας. Και φυσικά τα πολλά λόγια δεν βοήθησαν ποτέ.

   Ο κόσμος μου, αυτός που σε έφερα δεν ήταν ποτέ αθώος. Γιατί να απαιτώ την αθωότητα από ένα μικρό παιδί; Ο κόσμος μου έχει εφεύρει έναν τέλειο τρόπο για να σκοτώνει όνειρα, συνειδήσεις, δημιουργώντας ανθρώπους πιόνια, χωρίς το σθένος μιας φλογισμένης ψυχής. Αν θα ευχόμουν κάτι για σένα, δεν είναι να γίνεις ένας πετυχημένος στην κοινωνία, με ένα σπουδαίο επάγγελμα που θα σου αποφέρει χρήματα και σιγουριά (ας γελάσω), ούτε ένας πετυχημένος οικογενειάρχη. Αυτό που εύχομαι είναι να κρατήσεις την φλόγα αυτή μέσα σου και να την υπερασπιστείς με νύχια και δόντια για να μην σβήσει.

   Πολλοί θα προσπαθήσουν να την σβήσουν, ίσως κι εσύ ο ίδιος κάποτε.   Κράτα την φλόγα. Μην μαγεύεσαι από τις Σειρήνες.

        Ίσως σου φαίνεται πως με έχουν κυριέψει οι τύψεις, αλλά δεν είναι έτσι. Οι επιλογές στην ζωή μας, λανθασμένες ή σωστές αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δεν απολογούμαι. Εξάλλου ο κόσμος δεν αποτελείται μόνο από άσχημες εικόνες. Η ομορφιά καιροφυλακτεί παντού. Το ότι συνέβαλα στο να υπάρχεις είναι κι αυτή μια μικρή πινελιά στην παλέτα της ζωής.

  Έχουμε πολλά να δώσουμε ο ένας στον άλλο.

 σε φιλώ
ο μπαμπάς σου

Πηγή: Γιώργος Λίλλης, Ενα γράμμα στο γιο μου, http://www.bonusmallmag.gr/041/, ευχαριστούμε πολύ!
Μπορείτε να διαβάσετε εδώ τις απαντήσεις του Γιώργου Λίλλη στην ερώτηση «Τι πρέπει να κάνουμε;» για να ξεπεράσουμε την κρίση.

«Ποιανού δουλειά είναι η φροντίδα σου; Δική σου. Ο σύζυγος, η οικογένεια, οι φίλοι είναι σύντροφοι στο ταξίδι της ζωής,  μα μπορείς να δεχτείς απ΄αυτούς μόνο ό,τι εσύ η ίδια είσαι σε θέση να προσφέρεις στον εαυτό σου» – Laura Markham

Art: Rhonda Davies

Κανείς δεν θέλει να είναι με τους άλλους όλη την ώρα. Τα παιδιά χρειάζεται να περνούν λίγο χρόνο μακριά σου κι εσύ έχεις την ανάγκη να φεύγεις για λίγο κάθε τόσο. Είτε πρόκειται για ένα μικρό διάλειμμα μέσα στη μέρα είτε για μια απόδραση το Σαββατοκύριακο, το να είστε χώρια μπορεί να σας αναζωογονήσει όλους.

Αρχισε με μια μικρή απόδραση όταν ακόμα τα παιδιά σου είναι μωρά. Η Αλίκη κάθεται στα μπροστινά σκαλιά και διαβάζει όσο το τριών μηνών μωράκι της κοιμάται. Μερικές φορές παίρνει μια μπέϊμπι σίτερ για να πάει μια βόλτα με το  ποδήλατό της. Παρόλο που είναι αλήθεια ότι κάποια μωρά προσαρμόζονται εύκολα όταν τα φροντίζει κάποιος άλλος εκτός από σένα, ενώ κάποια άλλα επαναστατούν, αν καταφέρεις να βρεις μια έμπιστη και ικανή μπέϊμπι σίτερ δεν  πειράζει να λείψεις για λίγο. Αντίθετα θα σου κάνει πολύ καλό.

Η Μάρθα νιώθει ένα σφίξιμο στην καρδιά κάθε φορά που αφήνει τον Ανδρέα, ενός έτους, για να παρακολουθήσει ένα μάθημα αγγειοπλαστικής. Το μωρό κλαίει κάθε φορά που εκείνη φεύγει, μα όταν επιστρέφει το βρίσκει να παίζει χαρούμενο.

Λίγος χρόνος χωριστά μπορεί ν’ ανοίξει νέους ορίζοντες στη ζωή σας και θα σας βοηθήσει όλους να εκτιμήσετε ο ένας τον άλλο. Θα το δεις κι όταν τα παιδιά θα μεγαλώσουν, θα πάνε σχολείο και θα θέλουν να κοιμούνται στα σπίτια των φίλων τους.

Ο Χουάν, έξι ετών, άρχισε να περνάει τα βράδια της Παρασκευής στο σπίτι του πιο στενού του φίλου. Του μπαμπά του, που δεν είχε σύντροφο του έλειπε, όμως αποφάσισε ότι ήταν καλό για το γιο του να μαθαίνει πως ζουν άλλες οικογένειες κι έτσι δεν το πήρε προσωπικά. Ανακάλυψε ότι απολάμβανε το χρόνο που περνούσε μόνος του.

Μη βρίσκεις τη δικαιολογία ότι είσαι πολύ απασχολημένη για να απομακρυνθείς για λίγο.  Ο Τοντ έπεισε τη Μέριλ να πάει σ΄ένα επαγγελματικό ταξίδι για ένα Σαββατοκύριακο, όταν τα δίδυμά τους ήταν μόλις δύο ετών. Η Μέριλ τις πρώτες έξι ώρες του ταξιδιού είχε φοβερό άγχος, αλλά μόλις τηλεφώνησε στο σπίτι και έμαθε πως η μαμά της τα κατάφερνε μια χαρά, τότε χαλάρωσε. Τώρα το ζευγάρι φεύγει κάθε φθινόπωρο αφήνοντας πίσω τέσσερις εφήβους να φροντίσουν τον εαυτό τους. Το ονομάζουν «το απαραίτητο ταξίδι για την πνευματική τους υγεία».

Αrt :Jennifer Yoswa

Σε τακτά διαστήματα χρειάζεται να περνάς κάποιο χρόνο μόνη σου για να σκεφτείς και να ηρεμήσεις. Επίσης έχεις ανάγκη να κουβεντιάσεις με το σύντροφο και τις φίλες σου χωρίς την παρουσία των παιδιών. Για να κάνεις ένα σύντομο διάλειμμα, πήγαινε στο δωμάτιό σου και πάρε έναν υπνάκο ή γέμισε την μπανιέρα με νερό και βούλιαξε μέσα.

Ακόμα κι ένα διάλειμμα 15 λεπτών μπορεί να αναζωογονήσει κι εσένα και το παιδί σου. Η Λίζα είπε μια μέρα στα παιδιά της 5 και 7 ετών: «Εχω τα νεύρα μου, γι’αυτό θα κάνω ένα διάλειμμα στην  καρέκλα απόδρασης», κάτι που αποδείχτηκε πολύ αποτελεσματικό.

Φύγε για ένα Σαββατοκύριακο μόνη σου. Αν νιώθεις ενοχές, θυμήσου ότι λίγες ενοχές είναι προτιμότερες από το να γκρινιάζεις διαρκώς γιατί δεν έχεις καθόλου χρόνο για τον εαυτό σου. Αν νιώθεις ότι είσαι πολύ πιεσμένη, ότι έχεις φτάσει στα όριά σου ή δυσανασχετείς που ασχολείσαι  με τα θέματα των παιδιών όλη την ώρα,  ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης είναι να ανακοινώσεις με ειλικρίνεια: «Είναι ώρα να κάνω ένα διάλειμμα. Εχω ανάγκη να περάσω μια ώρα  μόνη μου». Μετά κρέμασε έξω από την πόρτα μια ταμπέλα που γράφει «Μην ενοχλείτε». Φρόντισε μάλιστα να έχουν όλα τα μέλη της οικογένειας μια τέτοια ταμπέλα για να την κρεμούν έξω από την πόρτα τους όταν χρειάζεται να ξεφύγουν και να μείνουν μόνοι!

Πηγές:1.  Judy Ford, Wonderful ways to love a child (Conari press, 1995). Στα ελληνικά,Υπέροχοι τρόποι να αγαπήσεις ένα παιδί, εκδόσεις Δυναμική της επιτυχίας.  2. Aha parenting

Είναι αυτή η ιδιαίτερη μελαγχολική ατμόσφαιρα της Μεγάλης Εβδομάδας που ξυπνάει  μνήμες  γλυκόπικρες… Που φέρνει στην  επιφάνεια τη νοσταλγία για τους αγαπημένους που έφυγαν και που δεν θα αγκαλιάσουμε ξανά… Κι ενώ προσδοκούμε με λαχτάρα τη λύτρωση της Ανάστασης, φτερουγίζει η καρδιά μας από  συγκίνηση γιατί τόσο πολλά γύρω μας μάς θυμίζουν την κοινή μας πορεία, τα σημεία αντάμωσης, τον πλούτο από τις εμπειρίες ζωής που μοιραστήκαμε,  την ευγνωμοσύνη που είναι για πάντα εδώ:

Λείπεις κι αυτή την άνοιξη
μαγεμένος των άστρων ταξιδευτής
τώρα που χαράζουν στο άφαντο σώμα σου
τα μπολιασμένα κλωνάρια των δέντρων σου
και μυρίζει το Διάσελο πικρά αρώματα
μέταλλα και λιασμένο σχιστόλιθο
κι αυτή η κατηφόρα στην Καμαρίτσα
πόση ζωή αθάνατη σου έταξε στη θέα του κάμπου
μα σε ξεγέλασε το ύψος του βουνού
θαρραλέε ταξιδευτή

Κοιτάζω τις φωτογραφίες σου
στον σιωπηλό μπουφέ
που πάνω τους κέντησες με πείσμα παιδικό
το παράπονο βλέμμα σου
για τις προδομένες ελπίδες μας
βλέπω τα ρούχα σου
να καίγονται αργά
στα κλειστά παράθυρα μπροστά
και το τουφέκι σου να σημαδεύει ουρανό
Τώρα πια τα κοτσύφια ξεθαρρεμένα
κελαηδούν τόσο γλυκά τις νύχτες
μαζεύοντας τους καρπούς στα περιβόλια
που μπόλιαζες από παιδί
Σε βλέπω συχνά στον ύπνο μου μπαμπά
με το καρό σου μπουφάν που πάντα αγαπούσες
το φοράω κι εγώ τώρα σαν χάδι
όταν κρυώνω στην καρδιά
οι τσέπες του έχουν γίνει φωλιά των τρυφερών σου στίχων
να ντύνουν την κόκκινη νοσταλγία των ματιών μου.

Ηλίας Μάρκος, «Η απουσία της άνοιξης»