Κάποιες σχέσεις σού στραγγίζουν συστηματικά την ενέργεια, τόσο με φανερούς όσο και με υπόγειους τρόπους. Υπάρχουν αρκετοί τύποι ανθρώπων που σε εξαντλούν ή σε βγάζουν από το δρόμο της εξαιρετικής φροντίδας του εαυτού σου. Αυτοί οι τύποι περιλαμβάνουν τους πιο κάτω:
Ο επικριτής: Είναι ο άνθρωπος που συνεχώς σε κατακρίνει και σε κατηγορεί, όπως και κάθε άλλον, για τα δικά του προβλήματα. Οι άνθρωποι και οι καταστάσεις δεν έχουν άλλη δουλειά από το να δημιουργούν καταστροφές σ΄αυτόν τον άνθρωπο που, αντί να αναλάβει την ευθύνη της ζωής του, προτιμάει να ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους.
Ο παραπονιάρης: Σ΄αυτόν τον άνθρωπο αρέσει να γκρινιάζει. Παραπονιέται συνεχώς για ό,τι δεν λειτουργεί στη ζωή του, όμως δεν κάνει τίποτα γι΄αυτό. Ενώ η δική σου ενέργεια εξαντλείται, εκείνος παίρνει ενέργεια από την γκρίνια του, αδειάζοντας τα προβλήματά του πάνω σου.
Ο «ρουφήχτρας»: Πρόκειται για τον ενδεή ψυχικά άνθρωπο, που «ρουφάει» την ενέργειά σου, ζητώντας συνεχώς καθοδήγηση, υποστήριξη, συμβουλές, πληροφορίες ή οτιδήποτε άλλο χρειάζεται για να νιώσει καλύτερα εκείνη τη στιγμή. Εξαιτίας της ανασφάλειάς του, η συζήτηση περιστρέφεται σχεδόν πάντα γύρω από τον εαυτό του, κι εσύ σχεδόν μπορείς να νιώσεις το ρούφηγμα της ενέργειάς σου στη διάρκεια της κουβέντας.
Ο «εξευτελιστής»: Αυτός ο άνθρωπος μπορεί να είναι επικίνδυνος για την υγεία σου. Σε διακοπτει όταν μιλάς, σε ταπεινώνει, σε επιπλήττει ή γελοιοποιεί εσένα και τις ιδέες σου μπροστά σε άλλους. Συχνά περιφρονεί τα όριά σου και μπορεί να προσπαθήσει να σε πείσει ότι η κριτική του είναι για το καλό σου. Είναι το είδος του ανθρώπου που σε κάνει να αμφιβάλλεις για τη δική σου πνευματική υγεία, πριν αμφισβητήσεις τη δική του.
Ο αμφισβητίας: Είναι ο άνθρωπος που μειώνει και αμφισβητεί ό,τι κι αν πεις. Συχνά έχει έντονη ανάγκη να έχει δίκιο και μπορεί να βρει ελάττωμα σε κάθε άποψη. Είναι εξοντωτικό να συζητάς με έναν αμφισβητία, με αποτέλεσμα να παραιτείσαι τελικά και να αποφασίσεις απλώς να ακούς.
Ο κουτσομπόλης: Αυτό το άτομο αποφεύγει την ανάπτυξη στενών σχέσεων με το να μιλάει για τους άλλους πίσω από την πλάτη τους. Ο κουτσομπόλης παίρνει ενέργεια αναμεταδίδοντας ιστορίες και απόψεις χρησιμοποιώντας το «φτυάρι» του. Κουτσομπολεύοντας τους άλλους, δημιουργεί μια έλλειψη ασφάλειας στις σχέσεις του, είτε το αντιλαμβάνεται είτε όχι. Στο κάτω-κάτω, αν μιλάει για κάποιους άλλους θα μιλάει και για σένα.
"Δέντρο" από τους Strawberry Field, flickr
Ενας συνάδελφός μου χρησιμοποιεί μια καταπληκτική τεχνική για την αντιμετώπιση του εκρηκτικού κλίματος που δημιουργείται από τα κουτσομπολιά στη δουλειά. Βάζει τους πελάτες του να κολλάνε στα γραφεία τους ένα σήμα που δηλώνει «αντι-κουτσομπολική ζώνη», για να σταματάνε τους άλλους πριν ακόμα σκεφτούν να κουτσομπολέψουν.
Καθώς η εξαιρετική φροντίδα του εαυτού σου γίνεται το κριτήριό σου για τη ζωή, δεν θα ανέχεσαι πια αυτού του είδους τις σχέσεις. Αντίθετα, θα αναζητάς ανθρώπους που προσθέτουν ποιότητα στη ζωή σου με θετικό τρόπο, που σε τροφοδοτούν με καύσιμα πρώτης ποιότητας.
Στην επόμενη ανάρτηση θα δούμε αυτούς τους τύπους των ανθρώπων, που θέλουμε να έχουμε στη ζωή μας.
Πηγή: Cheryl Richarson, Take time for your life (Random House, 1998). Στα ελληνικά: Βρες χρόνο για τη ζωή σου, σε μετάφραση Ρένας Καρακατσάνη, από τις εκδόσεις «Δυναμική της επιτυχίας»
Newagemama.com 
Βρήκα (=αναγνώρισα) πολλούς «φίλους»-παρέες μου , μέσα σ’ αυτή την ανάρτηση σου … Δυστυχώς … Κατάλαβα και το γιατί έχω απομονωθεί τόσο πολύ τελευταία . Πίστευα πως φταίει η συνταξιοδότηση , αλλά μάλλον τζάμπα την κατηγόρησα για όλα (έχει μικρό μερίδιο ευθύνης).
Επίσης θέλω να πω , πως αυτή σου η ανάρτηση , μας δίνει μια καλή ευκαιρία για … αυτοκριτική … Ας κάνει ο καθένας το «Ταμείο» του , έντιμα , ψύχραιμα και δίκαια … Μόνος … μπροστά στην οθόνη του … Θα νοιώσει καλύτερα .
Θα περιμένω με λαχτάρα την επόμενη σου ανάρτηση .
Σε καταλαβαίνω, γιατί κι εγώ έχω χάσει στα γυρίσματα της ζωής αρκετούς φίλους. Εκ των υστέρων ένιωθα πως απλά η προσωπική μας εξέλιξη ήταν διαφορετική και ήταν πια δύσκολο να συντονιστούμε. Ειδικά από τότε που σταμάτησα να σχολιάζω και να συμμετέχω σε κάθε είδους «πηγαδάκια», με αρκετούς δεν είχα πια σχεδόν τίποτα να πω…
να συμπληρώσω: υπάρχει και ο θαυμαστής, ο οποίος με τον θαυμασμό του (σε βάζει σε βάθρο, σε θαυμάζει άκριτα, κρέμεται απ’ τα χείλη σου, κτλ κτλ) επίσης απομυζά ενέργεια (κ σε τορπιλίζει ύπουλα, καθότι δύσκολα αντιστέκεται ο άνθρωπος στο θαυμασμό)…
υπάρχει και αυτός που επιζητεί το θαυμασμό & την επιδοκιμασία σου με διάφορους τρόπους – επίσης απίστευτη ρουφήχτρα ενέργειας…
υπάρχει και ο εξουσιαστής, που κάποιες φορές χρησιμοποιεί τις στρατηγικές του αμφισβητία και του εξευτελιστή (που λες παραπάνω) αλλά που στόχος του είναι να σε ελέγχει, να σε κάνει οπαδό του…
γενικά οι σχέσεις θαυμασμού και εξουσίας (από όποια πλευρά) έχω βρει οτι έχουν τυραννήσει πολλάκις τη ζωή μου, αποστραγγίζοντάς με από ενέργεια, διαύγεια, αυτοπεποίθηση…
Ωπ, αυτόν τον τύπο του θαυμαστή δεν τον είχα σκεφτεί! Και πόσο δύσκολα μπορείς να του αντισταθείς, ε;
Εμένα με κουράζει αφάνταστα και ο τύπος που ζητά συνέχεια καθοδήγηση, υποστήριξη κλπ, σαν μικρό παιδί που δεν έχει μάθει ούτε να περπατάει.
Και με απασχολεί πραγματικά μήπως με τη συμπεριφορά μου ωθήσω άθελά μου τα παιδιά σε κάποιο από τους τύπους αυτούς, ενώ αυτό που επιθυμώ είναι να γίνουν δημιουργικές και ανεξάρτητες υπάρξεις…
Θυμάμαι πόσο με επηρέαζαν κάποιες τέτοιες συμπεριφορές παλιότερα. Και όσο είχα την τάση ‘να κάνω τον κόσμο καλύτερο’, δεν μπορούσα να τις αγνοήσω. Ήθελα να τις εξηγήσω, να τις διορθώσω, να κάνω τον άνθρωπο που μου εμφανίζει συνεχώς εμπόδια να σκεφτεί θετικά. Προσπαθούσα κατά κάποιο τρόπο να αλλάξω ανθρώπους ή τις συμπεριφορές τους όταν ένιωθα ότι με πήγαιναν πίσω ή με συγκρατούσαν από το να κάνω ένα βήμα που ήθελα.
Χάλαγα την πολύτιμη ενέργεια μου για να σκεφτώ αν έχει δίκιο ο άλλος, και για ποιο λόγο μου λέει όσα μου λέει.
Τα περισσότερα περιστατικά που θυμάμαι ήταν μέσα από το ανταγωνιστικό περιβάλλον της δουλειάς που ήμουν μέχρι πρότινος. Από ένα σημείο κι έπειτα δεν ήθελα πια αυτή την αρνητική ενέργεια – αυτό το είχα καταλάβει!
Πήρα λοιπόν την απόφαση και είπα ότι δε θα ξανασχοληθώ με τέτοιου είδους σχόλια. Όχι δε θα αφήνω να με ενοχλούν, αλλά δε θα ξανασχοληθώ καν. Δε θα τα μαθαίνω ούτε θα το ακούω αν είναι δυνατόν. Έρχονταν συνάδελφοι να μου πουν κάτι που άκουσαν για μένα και τις κινήσεις μου, κι έλεγα δε θέλω να ακούσω. Δεν υπάρχει λόγος.
Ο καθένας μπορεί να σκέφτεται όπως θέλει. Αυτή είναι η αλήθεια.
Έχω μάθει τα τελευταία χρόνια λοιπόν και τα βάζω στην άκρη. Πλέον τα δέχομαι ως γεγονότα. Αυτό για μένα είναι το κλειδί στην υπόθεση. Έχω συμβιβαστεί με την ιδέα ότι πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι στο δρόμο μου που θα προσπαθήσουν να μου κόψουν τη φόρα για κάποιο λόγο που επικαλούνται.
Και είναι και το άλλο. Ο καθένας, από την παιδική του ηλικία μέχρι το σήμερα, μπορεί να έχει τους δικούς του λόγους που σκέφτεται και εκφράζεται έτσι. Ίσως δεν είμαστε ούτε εμείς στη θέση να τους κρίνουμε. Ίσως κάποιες συμπεριφορές δικαιολογούνταν αν πραγματικά μπαίναμε στη θέση του άλλου.
Είναι όμως στο χέρι μας να επιλέγουμε ποιοι άνθρωποι θα είναι δίπλα μας, και αν τέτοιες συμπεριφορές μας ενοχλούν, προφανώς θα πρέπει να τους κρατήσουμε σε απόσταση ασφαλείας. Για να είμαστε όλοι καλύτερα!
Δείτε και τους 8 καλύτερους τρόπους να αντιμετωπίσετε τους επικριτές σας.
Η αλήθεια είναι πως ένα ανταγωνιστικό περιβάλλον εργασίας έχει απ΄ όλα: και επικριτικούς και γκρινιάρηδες κλπ κλπ. Οταν απομακρύνεσαι απ΄αυτό είναι πολύ πιο εύκολο να κρατήσεις ακέραια την ενέργειά σου, γιατί γλιτώνεις τις διαρροές!
ωραιο. Πιστευω οτι μέσα μας όλοι έχουμε έναν απο αυτούς ή και δύο ή και τρεις.Απλά καποιοι τους μαλώνουν και κάποιοι άλλοι τους αφήνουν να υπάρχουν μέσα τους
Εντάξει, μια δόση από τους τύπους αυτούς όλοι τους κουβαλάμε. Εγώ ας πούμε, όταν είμαι κουρασμένη, μου βγαίνει ο παραπονιάρης εαυτός μου «κοιτάξτε με, πόσα έχω κάνει, τι έχω τραβήξει, κανείς δεν μου λέει ένα ευχαριστώ, κλαψ, κλαψ». Και έχω ανάγκη κάποιος να με πάρει αγκαλιά και να μου πει ένα «μπράβο». Το ξέρω πια, το έχω αναγνωρίσει και το ζητάω και ανοιχτά.
Οταν ξεσκεπάζουμε το παιχνίδι ελέγχου, αυτό αποδυναμώνεται και παίρνει μόνο μια απλά ανθρώπινη διάσταση…
Τί κάνουμε όμως, όταν τα πρόσωπα του άμεσου οικογενειακού μας περιβάλλοντος πληρούν παραπάνω από έναν από αυτούς τους τύπους;
ακούγεται απλούστερο από οτι είναι, βέβαια: απομακρυνόμαστε απ’ αυτούς μέχρι να βρούμε τα εργαλεία και το σθένος να το διαχειριστούμε…
οι άνθρωποι μας δίνουν μαθήματα ζωής, αλλά πρέπει να είμαστε και σε θέση να τα πάρουμε, μη μας τσακίσουν τελείως… (λέω εγώ τώρα – με πικρή πείρα στο άθλημα αυτό)
Αυτό είναι η μεγαλύτερη πρόκληση και δυσκολία. Γιατί δεν είναι εφικτό πάντα να κρατήσουμε αποστάσεις ασφαλείας. Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι για να υπάρχει ένα τέτοιο άτομο κοντά μας είτε καθρεφτίζει κάποια καταπιεσμένη μας πλευρά (για να αναγκαστούμε να την αναγνωρίσουμε) είτε μας αναγκάζει να θέσουμε πιο αυστηρά προσωπικά όρια (αυτό κι αν είναι ζόρικο μάθημα ζωής)…
Παράθεμα: Δέκα τρόποι για να φτιάξεις τη μέρα σου | Newagemama.com
Παράθεμα: Δέκα τρόποι για να φτιάξεις τη μέρα σου | Newagemama.com
εζησα 20χρονια με εναν αντρα που ειχε ολα αυτα τα μοντελα στον χαρακτηρα του!δεν ειναι τοσο απλο να απομακρυνθεις οταν υπαρχουν παιδια.αργησα αλλα τα καταφερα να βγω απο τον φαυλο κυκλο που φερνουν αυτες οι καταστασεις.εμαθα πολλα ομως!!
ο μονος τροπος να ζησετε μακρυα απο τους ανθρωπους ειναι ο μοναχισμος. ετσι θα κρατατε την ενεργεια σας ψιλα, δεν θα σας εκνευριζει κανεις, δεν θα σας ζαλιζουν, και θα ειστε ηρεμοι απο ολους… και οι αλλοι απο σας..
ανασφαλιες – αδυναμιες – ενοχες – χαρα – ενθουσιασμος – κουτσομπολιο – υποστηριξη- κτλ
ολα ειναι ανθρωπινα. οταν διωχνουμε τον εναν γιατι μουρμουραει, η τον αλλον γιατι μας λεει τα στραβα μας , στο τελος δεν θα ανεχομαστε το παραμικρο απο κανεναν και ισως γεμισουμε παραξενιες. εγω αγαπω ποια τους ανθρωπους γυρω μου με τα ελατωματα τους και αυτοι εμενα με τα δικα μου.
Αγαπητέ Νάσο, κανείς δεν θέλει να ζήσει μακριά από τους ανθρώπους, ούτε να τους καταδικάσει συλλήβδην! Μπορεί όμως να επιλέξει, έτσι δεν είναι; Μπορεί να επιλέξει να συνδέεται με τους ανθρώπους μέσα από ουσιαστικά ενδιαφέροντα και να απέχει πχ από το κοτσομπολιό, που είναι δυστυχώς σημείο σύνδεσης για πολύ κόσμο. Η επιλογή γίνεται πρώτα για μας τους ίδιους και μετά για τους άλλους, εμείς επιλέγουμε τη συμπεριφορά που θα «υπηρετούμε’ και οι σχέσεις μας ακολουθούν.