«Μητρότητα δεν είναι απλώς η οργανική διαδικασία του τοκετού΄είναι η κατανόηση των αναγκών του κόσμου» – Alexis DeVeaux, ιδρυτής του MANDRE
Όταν είδα τη φωτογραφία αυτή στο Facebook – και διάβασα ότι είναι υποψήφια για τη διάκριση «φωτογραφία της χρονιάς» – στην αρχή τα ‘χασα. Χρειάστηκα λίγα δευτερόλεπτα για να αντιληφθώ ότι η Ινδή μάνα θήλαζε εκτός από το παιδί της και ένα νεογέννητο πιθηκάκι. Αναρωτήθηκα κοιτώντας την αν ένιωθα θαυμασμό ή λύπη. Διέκρινα την αγωνία και την ένταση της προσπάθειας στο πρόσωπο της και θυμήθηκα κάτω από πόσο διαφορετικές συνθήκες θήλασα τα παιδιά μου.
Επιλέγω να νιώσω το θαυμασμό. Θαυμασμό για το μεγαλείο της μάνας που βρίσκει το κουράγιο να κρατήσει με το γάλα της στη ζωή ακόμα ένα πλάσμα της φύσης. Θαυμασμό για την απλοχεριά της προσφοράς που υπερβαίνει τη φτώχεια, την ανέχεια, τη δυσκολία, την κούραση. Θαυμασμό για τη γενναιοδωρία της που αγκαλιάζει την ίδια τη φύση πέρα από την ανθρώπινη ύπαρξη. Θαυμασμό για τη δύναμη που αντλεί από την αιώνια πηγή της ζωής.
Mάλλον τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Προσθέτω μόνο κάτι που κράτησα από το βιβλίο της Jean Shinoda Bolen Crossing to Avalon (HarperSanFrancisco, 1995): «Μένω άναυδη από το πόσο συχνά οι γυναίκες νιώθουν με το σώμα τους, ειδικά με την περιοχή του στήθους και της καρδιάς, όταν δίνουν, αγαπούν και ανταποκρίνονται στις ανάγκες των άλλων».
Ένιωσα ακριβώς όπως περιγράφεις!
Αυτή η φωτογραφία…γροθιά σε όσους και σε όσες αυτές τις μέρες, γκρινιάζουν…
Ευχαριστώ που πάντα βρίσκεις τρόπους να ταράξεις τα … νερά!
Θα επανέλθω όμως με κάτι ποιο γιορτινό…
ΑΦιλιά! :)))
Η φωτογραφια ειναι συγκλονιστικη…ειναι απο τις στιγμες που η φωτογραφια ειναι ισον 1000 λεξεις.Δεν εχω λογια…
πραγματικά ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ φωτογραφία !!! 1000 + 1 λέξεις !!
Όλοι είμαστε πλάσματα της φύσης. Οι διαχωρισμοί γίνονται από μας τους ίδιους, λες και θέλουμε να βρεθούμε λίγο παραπάνω από τα άλλα πλάσματα. Αλλά στο τέλος όλοι διαπιστώνουμε ότι δεν μπορούμε να αποποιηθούμε αυτό με το οποίο είμαστε φτιαγμένοι.
Καταπληκτική φωτογραφία.