Μέσα από ποιο μαγικό μηχανισμό η θλίψη για την απώλεια της μάνας μετασχηματίζεται σε δύναμη; Μέσα από ποιους διαδρόμους του νου και της καρδιάς ξυπνά η πίστη πως οι αγαπημένοι μας που έφυγαν μας αγκαλιάζουν παντοτινά με τα φτερά της αγάπης και της υποστήριξής τους; Μέσα από ποια αόρατα νήματα νιώθουμε το νοιάξιμο και τη γλυκιά τους παρουσία να μας παρηγορούν, ακόμα κι όταν βιώνουμε την πιο βαθιά θλίψη για την απουσία τους;

Δεν έχω απαντήσεις να δώσω. Αυτή τη στιγμή και μόνο η σκέψη της απώλειας με τρομάζει. Με συγκινεί όμως βαθιά το κείμενο της Γιώτας, του πολυαγαπημένου ιστολογίου Myorama, που μοιράζεται μαζί μας γνήσια κι αληθινά, τα συναισθήματα και τις σκέψεις της για τη μανούλα της που έφυγε αναπάντεχα από τη ζωή πριν από λίγο καιρό:

Ονειρεύτηκα τη δύση του ήλιου που φώτιζε από μακριά την άμμο της θάλασσας. Το λυκόφως έπεφτε και νόμιζα ότι ήταν όπως όλα τα λυκόφωτα και σαν όλες τις δύσεις. Κάποιος μου έφερα ένα γράμμα που ήθελα να το διαβάσω αλλά δεν έβλεπα τίποτα. Και τότε μόνο κατάλαβα ότι, παρ΄όλο που νόμιζα ότι υπήρχε άπλετο φως, όλα ήταν σκοτεινά και η δύση του ήλιου ήταν υπερβολικά χλωμή και, καθώς κοιτούσα την άμμο, δεν μπορούσα να τη δω και ο ήλιος έμοιαζε άχρωμος σαν ήλιος σε μια πολική ακτή. Ξύπνησα με ένα συναίσθημα αδιόρατου φόβου και παγωνιάς, ήταν 22 μέρες πριν, ήταν η μέρα που έχασα τη μάνα μου. Έφυγε στα χέρια μου στο σπίτι μου ξαφνικά μετά από δέκα μέρες νοσηλείας στο νοσοκομείο, ενώ ήμουν μόνη μαζί της, και ενώ μιλούσαμε.

"O δρόμος ποτέ δεν τελειώνει" από τον Ben Heine, flickr

Επιχείρησα πολλές φορές να γράψω ένα άρθρο για τη μητέρα μου αλλά δεν τα κατάφερα. Τώρα που γράφω πιέζω πολύ τον εαυτό μου, αλλά ξέρω ότι όταν θα καταγράψω τις σκέψεις μου και τα συναισθήματα μου θα νιώσω καλύτερα.

Η μάνα μου είναι για μένα ένα αδιάκοπο τραγούδι τρυφερότητας, καλοσύνης και χωρίς όρους και όρια αγάπης, ήταν ένα σταθερό έδαφος που μπορούσα να γείρω και να αποκοιμηθώ, ήταν η πόρτα του πατρικού μου σπιτιού, τα θεμέλια και τα γεμάτα φως παράθυρα, ήταν εκείνη που μπορούσε να μεταμορφώνει τη θλίψη της καρδιά μου και να κάνει τη χαρά να ανατέλλει με μια κουβέντα της, γιατί διέθετε ψυχική αρχοντιά. Νοιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που μου έδωσε, για όλες τις ευλογίες που πήρα από εκείνη. Όταν χάσαμε τον πατέρα μου, την πρώτη Μάη του 2011, ενώ πενθούσε για την απώλεια του συντρόφου της, τον οποίο λάτρευε, παρ΄ όλα αυτά έδινε προτεραιότητα στον δικό μας πόνο, μας παρηγορούσε και μας μας στήριζε.

Τώρα που έχω χάσει και τους δυο, σκέφτομαι ότι ο πατέρας μου ήταν η κάθετη γραμμή της ύπαρξής μου, η ουσία και το βάθος, ενώ η μητέρα μου ήταν η οριζόντια, ήταν η απλωσιά, η παρουσία της είναι παντού.

Aυτές οι τελευταίες μέρες είναι για μένα μέρες βαθιάς θλίψης, οι σκηνές από τα παιδικά μου χρόνια συνωστίζονται και το νερό των αναμνήσεων κυλάει με ιλιγγιώδη ταχύτητα στις τωρινές στιγμές μου και αφού τις περνάει μέσα από πολλές συναισθηματικές αναθυμιάσεις τις ανασύρει στην επιφάνεια.

Θυμάμαι όταν πηδούσα με όλες μου τις δυνάμεις, όταν φιλούσα τη μάνα μου χίλιες φορές, όταν έτρεχα μπροστά πολύ μακριά όπως ένα μικρό σκυλί η όταν έμενα πολύ πίσω για να μαζέψω παπαρούνες η σιτολούλουδα που τα κουβάλαγα φωνάζοντας χαρούμενα, δεν ήταν τόσο η χαρά του περιπάτου στα χωράφια του θείου μου, αλλά ήταν μια ανεξήγητη ευτυχία που αισθανόμουν μέσα μου που ήταν έτοιμη να απλωθεί στο άπειρο πέρα από το τέλος του ορίζοντα, των αμπελιών και του ουρανού.. Ηταν τότε που δεν μπορούσα καν να υποπτευθώ πως κάποια πράγματα τελειώνουν η αλλάζουν μορφή.

Και τώρα, τρεις εβδομάδες μετά, με παρηγορούν οι πυκνές φυλλωσιές των γεμάτων αγάπη αναμνήσεων, το φως που έλαβα που διαπερνά τη ματιά μου, και δεν καταλαβαίνω πραγματικά ποια μυστηριώδης οντότητα μέσα μου μεταστρέφει τη θλίψη της απώλειας σε πίστη, αγάπη, ευγνωμοσύνη και αισιοδοξία. Ίσως να είναι το νοιάξιμο της μάνας μου από εκεί ψηλά, ίσως να είναι η ιδιότητα της ψυχής να θεραπεύει και να κλείνει μόνη τις πληγές της ίσως να είναι η πίστη μου πως μπορεί ο κόσμος να έρχεται και να φεύγει, αλλά η ψυχή είναι αθάνατη και κατοικεί σε σφαίρες φωτός…

Πηγή: http://myorama.wordpress.com