Μια ανάρτηση αφιερωμένη στους γονείς της νέας εποχής, που ισορροπούν σε τεντωμένο σχοινί προσπαθώντας να διαχειριστούν, με υγιή και δημιουργικό τρόπο, το θυμό και το φόβο τους, για να μη φορτώσουν στα παιδιά τα δικά τους λάθη και απωθημένα συναισθήματα:
Μια μέρα, αγανακτισμένη, ξεσπώ, ταρακουνάω την κόρη μου και της φωνάζω. Εκείνη κλαίει, μετά θυμώνει: «Δεν έχεις το δικαίωμα, μαμά!» Σοκαρίστηκα αμέσως. Είχε δίκιο, δεν είχα το δικαίωμα να την ταρακουνάω έτσι, να την τρομάζω. ΄Ημουν βέβαια εκνευρισμένη, αλλά αυτός δεν είναι λόγος να την πληγώσω. (Γιατί είναι μεγάλο ψυχικό τραύμα να νιώθεις φόβο μπροστά στη μητέρα σου.)
Ακουσα την κόρη μου. Ο θυμός μου διαλύθηκε, ζήτησα συγγνώμη και την πήρα στην αγκαλιά μου για να την καθησυχάσω.
Μια άλλη μέρα, δεν ξέρω για ποιο λόγο, της είπα απότομα: «Πόσο κουραστική είσαι!» Με κοίταξε και αποκρίθηκε: «Δεν έχεις το δικαίωμα να μου το λες αυτό, μαμά».
«Αυτό είναι αλήθεια χρυσό μου, έχεις δίκιο». Κάθησα δίπλα της και συνέχισα: «Δεν έχω δικαίωμα να σου λέω λέξεις – πετραδάκια (σσ: τα γλυκόλογα είναι γλυκά και θωπευτικά, οι λέξεις πετραδάκια είναι σκληρές και πονούν). Σου το είπα γιατί ήμουν έξω φρενών. ΄Ομως δεν φταις εσύ για την αγανάκτησή μου. Κανονικά θα έπρεπε να πω: Είμαι αγανακτισμένη και όχι να ξεσπάσω σε σένα. ΄Οταν σου λέω ότι είσαι κουραστική, σε πληγώνω κι αυτό δεν πρόκειται να ικανοποιήσει την ανάγκη μου για ηρεμία. Συγχώρεσέ με».
Κανείς δεν είναι τέλειος, κι έχουμε τόσο συνηθίσει να προβάλλουμε στον άλλο τις προσωπικές μας δυσκολίες, που είναι ψευδαίσθηση πως αυτό δεν θα μας ξανασυμβεί. Είναι όμως βασικό να έχει το παιδί την άδεια να νιώσει και να πει ότι αυτό είναι άδικο. Ο δίκαιος θυμός του μάς προσγειώνει στην πραγματικότητα, μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε τι συμβαίνει μέσα μας και να ζητήσουμε συγγνώμη.
Αντίθετα, αν το παιδί δεν μπορεί ή δεν τολμά να απαντήσει όταν ένας ενήλικας (ή ένα άλλο παιδί) το μειώνει, το πληγώνει, το ταπεινώνει, το γελοιοποιεί, αν δεν θυμώνει, τότε παραμένει μειωμένο, ταπεινωμένο ή γελοιοποιημένο και μπορεί να κουβαλά αυτό το τραύμα για καιρό. Αν ο σεβασμός του παιδιού δεσπόζει στη σχέση, οι προσβολές που λέγονται σε μια στιγμή αγανάκτησης δεν θα το τραυματίσουν αυτομάτως. Αλλά μια μόνο αδέξια λέξη που λέγεται σε μια ευαίσθητη περίοδο, μπορεί να μείνει χαραγμένη για χρόνια. Καλύτερα να μην το ρισκάρετε λοιπόν!
Εξάλλου, το να έχει ο γονιός επαφή με τα συναισθήματά του αντί να τα ρίχνει στο παιδί, του δίνει τη δυνατότητα να παραμείνει συγκεντρωμένος στο άτομό του, να έχει συνείδηση του εαυτού του. Παραδόξως, όταν αποδίδει κανείς τα λάθη στο παιδί, γρήγορα εξαντλείται!
………………………………….
Πηγή: Isabelle Filliozat, Au coeur des emotions de l’ enfant (Jean-Claude Lattes, 1999). Στα ελληνικά κυκλοφορεί με τον τίτλο Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού, σε μετάφραση Β. Κοκκίνου, από τις εκδόσεις Ενάλιος.
Φωτό: Nora Desmond
Δείτε ακόμη: Πώς μαθαίνεται ο σεβασμός
Newagemama.com 
PΠοσο δυσκολαο αλλα και ποσο ομορφο ειναι οταν ο γονιος καταφερνει στο λαθος πανω να το συνειδητοποιησει και να ζητησει μια συγνωμη.. Ετσι «δενονται» οι σχεσεις .. το οτι ανταλλασουμε αποψεις ακομα κι οταν μαλλωνουμε δειχνει οτι εχουμε μια απολυτως υγειή σχεση μου ειχε δηλώσει καποτε η κορη μου! Κανε παιδια να δεις καλο! χιχιχι
Μια χαρά σου τα είπε η κόρη σου. Σ΄έβαλε στη θέση σου «βελούδινα» και προστάτευσε και τον εαυτό της
Ατόφια , κόρη της μάνας ! Γι αυτο την αγαπώ!
Μου άρεσε πολυ το ποστ. Ενα παιδί μπορεί να έχει το θάρρος της γνώμης του και να μιλήσει αυθόρμητα με αυτόν τον τρόπο όταν του έχει τελικά επιτραπεί. Και για να του «επιτραπεί» σημαίνει οτι ο γονιός έχει χτίσει επανειλλημένα το σεβασμό στη σχέση. Όλοι κάνουμε λάθη, είναι μέσα στο πρόγραμμα. Το πως τα αντιμετωπίζουμε μετά έχει μεγάλη σημασία τόσο για εμάς όσο και για τα παιδιά μας.
Θυμάμαι πως αυτό που με πλήγωνε πιο πολύ όταν ήμουν μικρό παιδί ήταν εκείνη η ανυπόφορη αίσθηση πως δεν «μπορούσα» (δηλαδή δεν είχα το δικαίωμα) να αντιμιλήσω ή να βάλω κάποιον μεγάλο στη θέση του, υπερασπιζόμενη τη δική μου θέση. Είχα μέσα μου ορκιστεί ότι δεν θα επέτρεπα κάτι τέτοιο να γίνει στα δικά μου παιδιά και εκτιμώ πως σ΄ έναν ικανοποιητικό βαθμό τα έχω καταφέρει…
Εμένα με σόκαρε όταν μια μέρα που τη μάλωσα άσχημα γύρισε και μου είπε «Μαμά, όταν γυρίσαμε από το σχολείο με αγαπούσες και τώρα δεν με αγαπάς…». Της εξήγησα βέβαια ότι καμία σχέση δεν είχε το ότι τη μάλωσα με την αγάπη μου για εκείνη αλλά η αλήθεια είναι ότι σοκαρίστηκα!
Αχ, πως πονούν αυτά τα λόγια-πετραδάκια…Οταν εμένα μου είπε η μια μου γοργονίτσα κάποια στιγμή κάτι τέτοιο, της είπα: «Θα σ΄αγαπώ ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν κάνεις, αυτό δεν αλλάζει ποτέ». Με την πρώτη ευκαιρία το επαναλαμβάνω και ελπίζω να το εμπεδώσουν!
Πολυ ομορφη αναρτηση. Εμενα αμα κανει ζημιες και θυμωνω μου λεει μια ατακα απο ενα βιβλιο που διαβαζουμε »θα με αγαπας για παντα;». Και περιμενει οπως και η μαμα του φλαφι να τον καθησηχασω.
Τι γίνεται όμως όταν τα παιδάκια είναι νήπια ακόμα και στην πολύ ουσιαστική φάση που περνάνε, καταλαβαίνοντας σχεδόν τα πάντα κι ας μη μιλάνε, τα μαλώνουμε για να μην αναπτύξουν κακές συνήθειες? Εδώ δεν μπορείς να κάνεις διάλογο, κοιτάς τα αποσβολωμένα ματάκια τους και σου έρχεται να πάρεις φόρα να χτυπήσεις το κεφάλι σου στον τοίχο. Κι όμως κάποιος τρόπος θα υπάρχει να «μαλώνεις» εκπαιδευτικά ένα νήπιο με ανώδυνο και για τη μαμά και για εκείνο, τρόπο…..Ποιος όμως?
Αγαπημένη μου, δεν είμαι ειδική, αλλά ως μαμά δυο παιδιών ένα έχω μάθει: δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας απολύτως, τρόπος να «μαλώνεις εκπαιδευτικά» ένα νήπιο. Αν είσαι συνέχεια απέναντί του και το «διορθώνεις» για να μην αναπτύξει υποτίθεται «κακές συνήθειες» (ποιες είναι οι κακές συνήθειες άραγε;) το οδηγείς άθελά σου στις συμπεριφορές που υποτίθεται προσπαθείς να αποτρέψεις…Στοργή και προδέρμ χρειαζόμαστε και οι μαμάδες και τα παιδάκια. Ναι, οι δυσκολίες είναι πολλές και πραγματικές, αλλά να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας κι όχι απέναντί τους…
«κακές συνήθειες» ή επίκνδυνες αν μπορώ να τις πω, είναι να μαλώνεις το νήπιο όταν πάει να ανοίξει το φούρνο για να μην καεί, όταν πάει στο πλυντήριο να μην φάει κάποιο απορρυπαντικό, όταν γενικά δεν έχει ακόμα την αίσθηση κινδύνου και όσο και μαλώνει η μαμά τόσο το νήπιο επιμένει και αντιδράει και δεν μαθαίνει το «κακό ή επικίνδυνο»….
Κατά τη γνώμη μου η ανάρτηση ξεκινάει από απαράδεκτη αφετηρία. Είμαι σε άσχημη συναισθηματική κατάσταση και βρίσκω τον εύκολο στόχο να ξεσπάσω στο παιδί μου. Βεβαίως στη τελευταία παράγραφο το σώζει κάπως αν και φαντάζει αυτή η παράγραφος εντελώς ξεκάρφωτη από το υπόλοιπο κείμενο.
Ολοκληρώνουμε λοιπόν. Μεριμνούμε συνεχώς και συνειδητοποιημένα να κρατάμε επαφή με τα συναισθήματά μας , να αναγνωρίζουμε ότι είναι δικά μας , να δεχόμαστε ότι για τη δημιουργία τους είμαστε αποκλειστικά υπεύθυνοι εμείς και κανένας άλλος. Υπάρχουν τεχνικές , που μας βοηθάνε στο να καθυστερήσουμε τις αντιδράσεις μας , όταν νοιώθουμε τα συναισθήματά μας να μας κυριεύουν. Η κλασική για την αποφυγή άσχημων ενεργειών μας λόγω θυμού , είναι να μετράμε μέχρι το 10 πριν ενεργήσουμε. Αν συνεχίζει να υπάρχει ο θυμός απλούστατα συνεχίζουμε να μετράμε μέχρι το 10 και το κάνουμε συνεχώς μέχρι να καταλαγιάσει το συναίσθημα.
Εφ’ όσον λοιπόν ξεκαθαρίσαμε ότι ποτέ δεν παρατηρούμε το παιδί μας ( δεν μ’ αρέσει η έκφραση ΄΄μαλώνω» , θα προτιμούσα ΄΄επιπλήττω΄΄), όταν είμαστε σε άσχημη συναισθηματική κατάσταση , προσωπικά πιστεύω ότι στη μοναδική περίπτωση που επιβάλλεται να ελέγξουμε το παιδί μας είναι όταν θεωρούμε πως οι ενέργειές του το θέτουν σε άμεσο κίνδυνο. Περισσότερα αν η οικοδέσποινά μας αναρτήσει ανάλογο θέμα.
Ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Να είστε καλά.
Μα τι θα πει απαράδεκτη αφετηρία; Ζούμε στον πραγματικό κόσμο, όπου οι γονείς κάνουν λάθη, έχουν αδυναμίες, κουβαλάνε κρίματα και τραβάνε ζόρια, βασικά είναι άνθρωποι! Και, ναι, θα κάνουν άστοχες κινήσεις και στη σχέση με τα παιδιά τους, όπως και σε κάθε σχέση που υπάρχει στη ζωή τους.
Δεν θα επανερχόμoυν για να δικαιολογήσω την έκφραση ΄΄απαράδεκτη αφετηρία΄΄, αλλά η σημερινή σου ανάρτηση, με οδήγησε να το κάνω. Έχω διαβάσει αρκετές φορές ( και θα συνεχίσω να το κάνω στο μέλλον πρώτα ο Θεός ) , το βιβλίο από όπου και η σημερινή σου ανάρτηση και είχα υπόψη μου τη πεποίθηση ότι τα παιδιά μας καθρεπτίζουν.
Ποσο λυτρωτικο ειναι να ζητας συγνωμη απο το παιδι σου οταν επαναστατει δικαιως σε καποια λανθασμενη συμπεριφορα μας. Εγω πρισωπικα νιωθω περηφανη που μπορει κ υπερασπιζεται τον εαυτο του κ διεκδικει την δικαιοσυνη. Νιωθω περηφανη που μπορει κ εκφραζει τα συναισθηματα του κ με «ξυπναει»οταν κανω καπου λαθος. Τον αγκαλιαζω κ τον συμβουλευω να το κανει παντα αυτο οποιον κ να εχει απεναντι του. Μια μερα που ηταν τρομαγμενος οταν τον μαλωσα του εξηγησα οτι οσο θυμωμενη κ αν ειμαι κ οταν του φωναζω κ παραμορφωνεται το προσωπο μου(γελια) παντα μα παντα τον αγαπαω. Αυτο ηταν απιστευτα λυτρωτικο για το παιδι μου. Ποτε δεν ξαναειδα απο τουε εκεινο το τρομαγμενο μουτρακι. Κανουμε αναποφεκτα πολλα λαθη εμεις οι γονεις αλλα οταν το παιδι μας εχει το θαρρος της γνωμης του κ μας διορθωνει σημαινει οτι κατι καναμε σωστα 😉