Εμεινε για λίγες μέρες κοντά μας η μάνα, και έπιασα τον εαυτό μου να σιγοτραγουδάει κάμποσες φορές το αγαπημένο τραγούδι. Αυτή την εβδομάδα, που έζησα  την παρουσία της δικής μου μαμάς μέσα στο σπίτι, ξύπνησαν, όλα μαζί, τα πιο αντιφατικά συναισθήματα: Ανακούφιση και παρηγοριά, γιατί μπορούσα να αισθανθώ  κι εγώ ένα παιδί που το φροντίζουν, εκνευρισμός για το άγρυπνο μάτι της που επέβλεπε σιωπηλά τα πάντα, θαυμασμός για τη δεξιοτεχνία της στην πρακτική αντιμετώπιση της καθημερινότητας, θυμός για το ότι θεωρεί «σωστό» κάτι μόνο όταν γίνεται με τον τρόπο της, χαρά για τις ανεξίτηλες ανέμελες στιγμές από τα παιδικά χρόνια, τρυφερότητα κι ευγνωμοσύνη που έρχεται κοντά  πάντα πρόθυμη να προσφέρει με την καρδιά της…

"Ορίζοντες" από την Josephine Wall

Με πλημμύρισε αγάπη, πολύ αγάπη, γιατί μάνα είναι μόνο μία,  μια θλίψη για το χρόνο που περνάει κι αφήνει τα ίχνη του στα πρόσωπα, στα σώματα και στις ψυχές, κι ένας  αδιόρατος φόβος που για μια στιγμή με πήγε πολλά χρόνια πίσω, μήπως κάνω κάτι που τη στεναχωρεί, μήπως δεν ανταποκρίνομαι στις «προδιαγραφές» που έχει βάλει εκείνη για την ευτυχία μου κι ας έχω επίγνωση της παγίδας κι ας έχω κάνει τις επιλογές μου…

Τα ρούχα που δεν έμαθα να πλένω
τα βάζω στη σακούλα και σ’ τα φέρνω.
Ρωτάς για την καριέρα μου
τη νύχτα και τη μέρα μου
κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω.

Και σκέφτομαι που πίνω κόκα-κόλα
για να ‘ναι πάντα ίδια αλλάζουν όλα.
Κι ανοίγω το ψυγείο σου,
το «έλα» και το «αντίο» σου
ζητούσα στη ζωή μου πάνω απ’ όλα.

Μαμά, πεινάω…
Mαμά, φοβάμαι…
Mαμά, γερνάω…Mαμά…
Και τρέμω να ‘μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Τα χρόνια που μεγάλωνες για μένα
να ξέρεις πως σου τα ‘χω φυλαγμένα.
Και τέλειωσα με άριστα
αλλά δεν έχω ευχάριστα,
όλα στον κόσμο είναι γραμμένα.

Τριάντα καλοκαίρια και χειμώνες
τις άγριες σού φέρνω ανεμώνες.
Και κοίτα, ένα μυστήριο
του κόσμου το κριτήριο
πως μοιάζουμε μου λέει σαν δυο σταγόνες.

Μαμά, πεινάω…
Mαμά, φοβάμαι…
Mαμά, γερνάω… Mαμά…
Και τρέμω να ‘μαι αυτό που χρόνια ανησυχείς:
ωραία, νέα κι ατυχής.

Kαι μια βαθιά συγκινητική  ερμηνεία της αγαπημένης Τάνιας – που όσο ωριμάζει γίνεται όλα και καλύτερη σαν το πιο εκλεκτό κρασί- από συναυλία στο Λυκαβηττό, το 2010, με μια μάλλον ασυνήθιστη λήψη από τη σκηνή. Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου, μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης